Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiedziała, że jest piękna. Dzięki tej wiedzy łatwiej było powiedzieć:
- Mam dosyć samotności. - I z nagłą gwałtownością: - Proszę zrozumieć, żeby nie oszaleć do reszty w tym obrzydliwym, nijakim, standardowym świecie, trzeba mieć kogoś swojego. Chcę mieć kogoś swojego. Kogoś, dla kogo zawsze byłabym najważniejsza, kto nie potrafiłby się beze mnie obejść,dla kogo byłabym wszystkim. Kogoś, kto by mnie kochał...
- Kiedyś można to było mieć zupełnie po prostu...- Powiedział w zamyśleniu. Przeciągnął ręka po twarzy, jakby coś z niej zdejmował, jakby się chciał od czegoś uwolnić. - Ale nie dziś. Pani chce niemożliwości. Tak nikt nie potrafi już kochać.

- Czy wtedy on... przestanie mnie kochać? To wszystko...- zrobiła ruch ogarniający pokój i w jakiś sposób także te kilka minionych tygodni.- ...czy to się wcale nie liczy?
- Nie wiem. - Miała wrażenie, że westchnął. - Nie potrafię tego przewidzieć, Rae. Ale wiem jedno: nawet gdyby się to nie stało, jego uczucie stanie się zwykłą, ludzką miłością: nie zawsze zdolną wszystko zrozumieć, może - nie dość głęboką i nie dosyć trwałą... Niech pani lepiej zachowa to, co pani ma...
- Nie mogę. - Głos miała szorstki i suchy, mówiła z trudem. - Powiedział pan, że go kocham. To prawda. I myślę sobie - nie wiem na pewno, ale tak mi się zdaje - że kochać, to może znaczy: do niczego nie zmuszać, pozwolić komuś być sobą. Nie żądać więcej, niż on może czy też chce dać. Wydaje mi się, że to jedyne, co mogę zrobić dla niego - to dać mu wolność. Właśnie i tę, wolność wyboru...

- Samotność to tylko jedna z form lęku. Kiedy człowiek się boi, staje się sam. A kiedy jest samotny, zaczyna się bać... Własnej samotności. I wtedy szuka kogoś, kto byłby... jak on. Jakoś do niego... podobny. Wydaje mu się, że ten ktoś drugi - jeżeli będzie czuł i rozumiał tak jak on sam - może stać się lekarstwem. Na strach...
- Myli się?
- Tak.