Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Samotność jest wyborem, osamotnienie to wyrok. Człowiek wybierający samotność jest pogodzony ze sobą, ze światem, ze sobą w świecie; człowiek skazany na osamotnienie ma w sobie przeszkodę, której nie potrafi przezwyciężyć. Samotnik z wyboru może przestać nim być w każdej chwili; człowiek osamotniony jest bezradny wobec dojmującego poczucia pojedyńczości - to brak Drugiego jest jego największym nieszczęściem, ale też nie ma nikogo, kto mógłby mu zastąpić ten brak. W tym sensie poczucie utraty jest najsilniejszym doznaniem, które definiuje człowieka osamotnionego jako melancholika (w pewnym momencie on się z tym brakiem zaprzyjaźnia, on się w tym cierpieniu rozpoznaje, a tym samym blokuje na Drugiego).

Człowiek osamotniony pamięta ze swoich wyjazdów tylko samotność i to, że nigdzie nie mógł od niej uciec.

Zastanawiałem się, czy On słyszy słowa wypowiedane w głębi ziemi; czy Bóg ma pod ziemią zasięg?

Nagłość, przeraźliwa nagłość śmierci. Oszczędza cierpień choremu, ale przysparza ich żałobnikom.

Najsilniej zapada w pamięć to, co przeżywane po raz pierwszy, dlatego największej ilości wyrazistych wspomnień dostarcza dzieciństwo. Im dalej w dorosłość, tym mniej zdziwień.

(...)hipotermia mnie tylko liznęła, dała wyobrażenie o tym jak człowiek umiera z zimna. Umiera, by tak rzec, niepostrzeżenie. Mózg się wycisza łagodnie, stopniowo, jak obraz w starych telewizorach, kiedy je wyłączano. Na koniec zostawia pośrodku tylko kropeczka, a potem i ona znikała.

niedzielny turysta (albo dzielny)