Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie odrodzi się nawet w najmroczniejszej godzinie.

Ludzie potrzebują nadziei sięgającej poza widzialny świat, poza materialną rzeczywistość i jej ograniczenia, poza życie będące nudnym korowodem rzeczy. Nadziei, że wszystko jest inne, niż się wydaje.

Podróż ku śmierci jest podróżą, którą małżonkowie odbywają razem.

Istnieją dwa rodzaje nienawiści: jedna daje siłę, druga ją odbiera.

- Czasami chciałbym zostać z tobą na zawsze. Wiem, że to głupie. Nic nie trwa wiecznie.
- Niektóre rzeczy są wieczne.
- Jakie?
- Te, które lubimy wspominać. I miłość, którą darzyliśmy innych ludzi.
- Moja miłość do ciebie - przytaknął Wolgast.
Amy skinęła głową.
- Wiesz, że cię kocham, prawda? - spytał. - Czy ci to kiedykolwiek powiedziałem?
- Nie musiałeś. Zawsze wiedziałam. Od początku.
- Nie, powinienem powiedzieć. - Jego głos był pełen żalu. - Jest dużo lepiej, kiedy się to powie.

Niebo przypomina otwarcie drzwi o zmierzchu i ujrzenie w środku wszystkich, którzy nas kochali.

Kiedy leżeli sami w ciemności, w intymnych chwilach, które dzielili, wypowiadał jej imię z tak wielką czułością, że graniczyła z bólem.

Towarzyszyła mi przez całe lata, choć może była to tylko chwila. Nie potrafię sobie przypomnieć. Może ją kochałem, a może nie. Był tam dom, a później go nie było. I były drzewa, ale żadne nie przetrwało. Kiedy nikt nie pamięta, cóż pozostaje? Ty, której chwile przeminęły, która przepłynęłaś jak dym na drugą stronę, powiedz mi coś, powiedz cokolwiek.

Dziwna sprawa, pomyślał. W jednej chwili jesteś sam ze swoimi myślami, a w drugiej zjawia się ktoś, kto na twoje najskrytsze tajemnice, kto może cię otworzyć jak księgę.

Niektórzy ludzie nie potrafią odnaleźć własnej drogi. Jedni noszą w duszy złe uczucia, a drudzy zwyczajne nie potrafią zapomnieć.

Ustanowienie oficjalnej religii z całą tą bezsensowną paplaniną i rytualnym wystrojem może być smarem, którego potrzebują tryby ludzkiej psychiki. Religia państwowa jest jedynie kijem, rozwiązaniem pozbawionym marchewki. Rodzi beznamiętne posłuszeństwo władzy, ale to nadzieja jest najpotężniejszym z czynników porządkujących społeczeństwo. Daj ludziom nadzieję, a zrobią wszystko, co zechcesz. Nie jakąś przeciętną, zwyczajną nadzieję - na jedzenie, ubranie i brak bólu, dobre szkoły i niskie raty połączone z łatwym finansowaniem. Ludzie potrzebują nadziei sięgającej poza widzialny świat, poza materialną rzeczywistość i jej ograniczenia, poza życie będące nudnym korowodem rzeczy. Nadziei, że wszystko jest inne, niż się wydaje.