Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kochaj, kogo kochasz,dopóki go masz. Tylko tyle możesz zrobić. Pozwól mu odejść, kiedy trzeba. Jeśli umiesz kochać, nigdy nie zabraknie Ci miłości.

Jeśli nie ma wyjścia, trzeba je stworzyć. Nie można pozwalać, by świat po prostu nam się przydarzał(...).

Ile milczenia oznacza samotność?

(...) bo tak naprawdę wszystko, co można zrobić, to kochać drugiego człowieka.

Widziałem piękno w niezliczonych postaciach.Zakochałem się i moja miłość trwa nadal. Raz zabiłem ukochaną kobietę, umierałem za nią wiele razy, lecz nic mi jeszcze z tego nie przyszło. Ciągle jej szuka. Ciągle ją pamiętam.Noszę w sobie nadzieję, że pewnego dnia ona też mnie sobie przypomni.

Gdyby ktoś nakręcił o tobie film, zatytułowałby go "Za bardzo się przejmuję".

To dziwne źródło samotności: Wiedzieć o ludziach rzeczy, których sami o sobie nie wiedzą.

Ona mnie stworzyła i ona mnie zgubiła.

I choć naprawdę nigdy ze sobą nie rozmawiali, zawsze dokładnie wiedziała, co on by powiedział

Myśli były niczym. Wspomnienia były niczym. Nie można było ich dotknąć. Nie zajmowały czasu. Wszystkie mogłyby się zmieścić na czubku szpilki. W ciągu kilku sekund można było poddać w wątpliwość cały świat.

Pamiętasz to, co przeminęło, a zapominasz o tym, co masz tuż przed sobą

Gdy wiesz, że jesteś inny, gdy twój wewnętrzny świat wydaje się wszystkim-nawet tobie-pozbawiony sensu, w naturalny sposób się odsuwasz. Nie zauważasz już różnicy między tym, co powinni myśleć normalni ludzie, a tym, co myślisz ty, ale ta różnica się powiększa. Najprostsze interakcje powoli stają się coraz bardziej napięte, aż w końcu rezygnujesz z większości z nich.

Nie mogła być tak kochana. Nawet ona. Nawet przez niego.

(...)Jesteś ze mną, Lucy, w każdej mojej myśli, we wszystkich kalkulacjach, w każdej żądzy, w każdym potknięciu, każdym sukcesie i każdym smutku(...)

O zwycięstwach się zapomina, ale porażki pamiętamy.

Kocham ją.Potrzebuję jej.Wyjawiłem jej wszystko.Po prostu chciałem,żeby mnie poznała.

Nie mogła znieść, że czegokolwiek potrzebuje od tych ludzi, ale potrzebowała...

To niezwykłe, jak wiele z siebie pokazujemy każdemu mijanemu człowiekowi, który zechce nam się przyjrzeć.

Marnie mi idzie nadawanie życiu znaczenia, ale w miarę możliwości staram się nadawać znaczenie śmierci.

Wątpliwości, kompromisy i rozczarowania - te duże i te niewielkie - osiadają zazwyczaj wokół oczu, choć w zasadzie nie ma reguły. Nadzieje czają się wokół ust, lecz zgorzkniałość i nieustępliwość zachowują się podobnie. Poczucie humoru łatwo zauważyć wokół brwi, tak jak skłonność do oszukiwania samego siebie. Dodajmy do naszej obserwacji ułożenie głowy na szyi, pochylenie ramion i linię pleców, a dowiemy się znacznie więcej.

A jeśli już nigdy nie zobaczy Daniela? Na tę myśl ogarnął ją strach graniczący z paniką. Nie, to nie może się tak skończyć.

Jakże nisko upadają wielcy.

,,Modlę się o to, żebyś, nawet jeśli go nie dostaniesz (albo tego, który napisałem wczoraj, albo tego, który napiszę jutro, pojutrze i za dwa dni), wiedziała, co w nim napisałem: że jestem bezpieczny i że przede wszystkim gdziekolwiek się znajdę, jesteś ze mna, że nie ma na tym świecie takiej siły ani tak długiego czasu, które by nas rozłaczyły. Wrócę. Moja miłość do Ciebie jest prawdziwsza niż cokolwiek,co poznałem w tym długim, bardzo długim życiu.
Mówią, że miłość żąda wszystkiego, ale moja wymaga tylko jednego:byś bez względu na to, co się stanie i jak długo to potrwa, wierzyła we mnie, pamiętała, kim jesteśmy i byś nigdy nie poddała się rozpaczy.
Twój na zawsze
Daniel

Rozważałem, czy nie jestem przypadkiem błędem w bożym planie, który zostanie naprawiony w chwili mojej śmierci.

Śmierć jest cieniem życia.

Tylko rzeczywistość była w stanie ukazać człowiekowi rozmiary jego złudzeń.

Kiedy jednak natura oferuje komuś jeden ze swoich wielkich darów, przewiduje specjalną karę dla tych, którzy go odrzucają.

Jak długa rozmowa staje się uciążliwa? Ile milczenia oznacza samotność? Ile zainteresowania wytrąca z równowagi? Jak mało zainteresowania równa się oziębłości?

Cały dom ociekał jej smutkiem.

Żadna chwila nie jest aż tak doniosła, by stłumić zwyczajne odruchy.