Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moje życie toczy się jednostajnie w mojej wrodzonej nieszczęsności, która jest jakby trójfazowa. Gdy nic nie mogę, jestem nieszczęśliwy; gdy coś mogę, nie starcza czasu; gdy zaś liczę na przyszłość, natychmiast pojawia się lęk, rozmaite odmiany lęku, że wtedy dopiero nie będę mógł pracować. Piekło znakomicie pomyślane.

Zresztą nie sądzę, żeby smutek pożegnania pochodził stąd, że człowiek lubił to, z czym się żegna. Powodem smutku jest raczej uczucie wręcz przeciwne. Człowiek czuje, że zbyt łatwo się rozstaje, czuje, że inni także zbyt łatwo z nim się żegnają, związki zewnętrzne, które się zawiązały z biegiem czasu i które w spokoju, gdy nie były badane bliżej, wydawały się związkami niemal wewnętrznymi, okazują się czymś błachym, czym też faktycznie są. Ze smutkiem przypomina sobie człowiek związki pozorne, które ma za sobą, i ze smutkiem przewiduje nowe związki pozorne, które go czekają. Potrzebne nam jest przecież jedno i drugie, wolność i więź, ale każda na swoim miejscu, i zbiera nam się na wymioty, gdy zauważymy, że pomyliliśmy miejsca.