Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na pewno nie jestem typowym podróżnikiem ani tym bardziej turystą – ja po prostu wciąż szukam najlepszego miejsca – nie, nie po to żeby "odnaleźć siebie", bo nigdy się nie zgubiłam – ale żeby odnaleźć takie miejsce, gdzie będę mogła ze sobą wytrzymać.

Człowiek przez całe życie uczy się, czego powinien się bać. a to ognia, a to, że będzie bolało, a to, że mamy zabraknie. a potem zdarzają mu się właśnie takie rzeczy, których bać się nie nauczył.

Nie kochają nas za coś, ale często, bardzo często, kochają nas pomimo. Chcą od nas naprawę tylko tego, żebyśmy byli. resztę legendy o nas dorabiają sobie same. Nasze matki.

Najważniejsza jest chwila, w której jesteśmy ważniejsi od przyszłości, do której biegniemy, i przeszłości, od której uciekamy.

Jeden dzień - wieczorem już go nie będzie. Zbyt mało uwagi poświęcamy naszym zwyczajnym dniom. Co z niego zapamiętamy, czym różnić się będzie od wczorajszego? W pamięci pozostają zdarzenia, a nie dni. A przecież każdy ma swoją niepowtarzalną dramaturgię, ma kolor i smak. Może nam tylko brakuje fantazji, żeby to zauważyć.

Piękno świata - wszystkim nam jednakowo jest ofiarowane i dostępne. A jednak tak wielu nie potrafi tego zobaczyć ani przeżyć.

...jeśli jest choćby kilka osób, które tego dnia o tobie pamiętają, albo chociaż i jedna, albo przynajmniej ty sama o sobie nie zapominasz, to jeszcze nie jest źle. A jak nie jest źle, to jest dobrze.

Już się przyzwyczaiłam do tego, że ludzie czasem mówią mi rzeczy, których nie powierzyliby innym. Sama nie wiem dlaczego, ale tak mi się zdarza... Słucham ich historii, a one stają się okienkami mojej pamięci, przez które czasem mogę zajrzeć do cudzego życia... przez chwilę też nie myśleć o własnym. Mimo że przeważnie nie spotykam tych ludzi nigdy więcej, zostają ze mną ich sprawy...