Jesteśmy społecznością, która kocha książki

No i powiedzcie sami, czy to nie klasyczny motyw: piękna, bezbronna kobieta w potrzebie. Teraz powinien pojawić się
wybawca, który by ją uratował. Rozejrzałem się w prawo, w lewo – nikogo takiego. To pech.

Spojrzałem na sakiewkę, a potem na rozradowane gęby wokół mnie i pomyślałem, że nie na darmo powiadają, że Najświętsza Pani miała poczucie humoru, obdarowując mężczyzn przyrodzeniem i mózgiem, lecz przy tym dając im taką ilość krwi, aby jednocześnie w pełni działał tylko jeden z tych organów.

Pazerność jest tą cechą u ludzi, na którą zawsze można liczyć.

Podjadłem, popiłem, należało więc pomyśleć o przyszłości. Ta zaś wyglądała, co tu kryć, chujowo.

Chcąc przeżyć, czyniłem rzeczy, o których teraz wolę nie pamiętać. Jeśli ktoś wam kiedyś powie, że zabijałem dla paru monet, to cholera, będzie miał rację.

Jeśli ktoś widział, że nadchodzę, mogła to być tylko śmierć.

Honorowa walka jest dobra w romansach wyśpiewywanych przez bardów po gospodach, w życiu to się nie sprawdza.

Czasy się zmieniają, lecz potrzeba istnienia wroga jest niezmienna, taka już natura człowieka.

Przede wszystkim nie miałem pożywienia, a byłem za słaby, żeby udać się na polowanie, chyba że w charakterze ofiary.

Cywilizacja oparta na władzy gryzipiórków i liczykrupów to fałsz, mało kto wie to lepiej niż ja, który dla nich zabijałem.

Między jednym kielichem a drugim wspólnymi siłami zrekonstruowaliśmy wydarzenia minionej nocy. Z ulgą stwierdziłem, że nikogo nie pobiłem, nie zgwałciłem ani nie zabiłem, jak to już zdarzało mi się czynić w przeszłości, gdy przesadziłem z gorzałą. Słowiańska fantazja i te sprawy. Doskonale rozumiecie co mam na myśli.

- Jacy są ci Litwiacy, można im zaufać?
Tropiciel prychnął i wzruszył ramionami.
- A komu można?
Słuszna uwaga, facet miał zdrowe podejście do bliźnich.

Przez Zagładę ludzie zostali pozbawieni przeszłości, a skoro jej nie mamy, to jak mamy kształtować przyszłość?