Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cholerne łączenie w pary. Nie udaje mi się uniknąć. Najważniejsza jest pojedynczość. Trzeba być pojedynczym, żeby być silnym. Ale trzeba być silnym, żeby pozostać pojedynczym.

Przecież to co wydarzyło się w marzeniach, też jest ważne. Dla mnie ważniejsze.

A ponieważ chcę się cieszyć, cieszę się z byle czego zamiennie.

Kiedy wstaję zbyt wcześnie rano, mam wrażenie, że zaraz dogoni mnie cały świat, ale na razie jestem sam. Trzeba czekać.

Na początku ktoś jest daleko. Potem idzie się w tamtą stronę i jest coraz bliżej. Potem mija się go i jest coraz dalej. Ale za to coraz bliżej jest ktoś inny czekający w nowym miejscu.

A. dużo rozumie. Wyjątkowo dużo. Ale nie rozumie, że najważniejsze dla niej jest nieistotne dla innych. Tego wielu nie potrafi zrozumieć.

Na początku jest mało a potem dużo. Czasami najpierw dużo a potem mało. Często wydaje się, że wiele i okazuje się, że nic.

Niby tupię nogami z zimna, ale tak naprawdę zadeptuję czas. Niby ubierałem się wcześniej, ale tak naprawdę zakrywałem ubraniami trochę czasu na zawsze. Niby zjadłem śniadanie, ale tak naprawdę zjadłem dziesięć minut.

Wszystko zaczyna się nie od początku. Zaczyna się dużo wcześniej. Nie wiadomo, kiedy jest początek. Nie wiadomo też czy istnieje koniec. Najczęściej umawiamy się, że istnieje, żeby nie stwarzać dodatkowych kłopotów, ale i tak potem okazuje się, że nie był to ten moment, który wytypowaliśmy.

Moja dawna przyjaciółka przysyła mi puste kartki pocztowe. Ja też nie mam jej nic konkretnego do powiedzenia. Posyłam jej cenę pomarańczy. W zeszłym roku były dużo tańsze a my o wiele bliżej siebie. Teraz wszystko staje się dalsze i droższe. Wszyscy, których spotykam, są starsi i bardziej zazdrośni. Biedniejsi zazdroszczą bogatszym, brzydsi ładniejszym urody, starsi młodszym młodości. A młodym, urodziwszym i bogatym brakuje po prostu wszystkiego.