Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ja cię będę utrzymywać, a w zamian ty będziesz dotrzymywać mi towarzystwa i monitorować stan mojego zdrowia. Mam swoje lata, tu i ówdzie mi strzyka i chrzęści, więc w sumie dobrze, że jesteś, bo gdyby zdarzyło mi się gdzieś nieoczekiwanie umrzeć, to zawiadomisz kogo trzeba i od razu mnie zakopiecie, abym w takie upalne lato nie rozkładała się bez sensu i wsi swoim odorem nie skażała.

Niedzielna praca w gówno się obraca.

(...) przy oka­zji za­pro­si­my ich na re­gril­la.

– Na re co? – My­śla­łam, że się prze­sły­sza­łam.

– Re­gril­la. My by­ły­śmy u nich na gril­lu, a teraz ich kolej na od­wie­dzi­ny u nas.

Wielkim ludziom wybacza się więcej niż zwykłym zjadaczom chleba. Dla mnie Janusz był wielki...

Janusz był świetnym naukowcem, bardzo mi imponował i dlatego przymykałam oko na to, jak mnie traktował. Uważałam go za swego rodzaju artystę, którego podły stosunek do ukochanej kobiety równoważył wspaniały geniusz. Bez cienia protestu tkwiłam przy nim zapatrzona jak w najpiękniejszy obraz. Kochałam go nie za jego zalety, ale pomimo wad.

- Ach, więc to jest Natalia - przywitała mnie, stojąc w progu, i obejrzała dokładnie niczym konia na targu: z góry na dół, z dołu do góry, a i o tyle nie zapominając. Aby jej ułatwić ocenę, wyszczerzyłam zęby.
- Po co się, dziecko tak szczerzysz? - zapytała i nie czekając na odpowiedź, ruszyła do środka. Złapałam walizki i potaszczyłam za nią.

- Tak? – jęk­nę­łam pod na­po­rem błę­kit­ne­go spoj­rze­nia błą­dzą­ce­go w oko­li­cy mo­je­go biu­stu.

– Czy… – za­czął, a ja wes­tchnę­łam, bo to na­praw­dę nie­sa­mo­wi­te uczu­cie, gdy oczy roz­pi­na­ją gu­zi­ki (...).

Ty, dziewczyno, ubierz się przyzwoicie, bo wieś to nie miasto. Tu człowiek na drugiego szczególnie jest wrażliwy i go bacznie obserwuje, więc wstydu mi czasem nie przynieś.

Mendę zabije, a za człowieka będzie siedzieć. Ze dwadzieścia pięć dostanie jak w mordę.

Podeszłam bliżej. Wisiał ze smętnie zwieszonym łebkiem, a z otwartego dzióbka wystawał sztywny język. Zrobiło mi się go żal. Cóż takiego musiało się wydarzyć, że targnął się na swe nędzne drobiowe życie? - pomyślałam ze współczuciem. - Zaraz! Ale ze mnie idiotka! Przecież kogut nie mógł sam się powiesić!

Oddalali się w kierunku wyjścia, a mi dudniło w uszach "głupia baba". I to była prawda.

Nacia! Jak ty sobie dasz beze mnie radę, co? Już dawno miałem ci to powiedzieć! Ty nie żadne cielątko jesteś, tylko zwykła głupia baba!

Patrząc na wszystko z perspektywy, nie mogłam jednak z nim się nie zgodzić, że summa summarum okazałam się głupią babą.

Tak jak świnia Nacia kojarzyła się dziadkom ze świętowaniem i radością, tak ja dla moich rodziców byłam tak wielka radością i świętem, że nie mogli się oprzeć, aby nie dać mi imienia, które przez lata to właśnie symbolizowało.

Nie­chcą­cy to pod­słu­chu­je się naj­lep­sze roz­mo­wy.