Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiele kuzynek Niki nigdy nie opuściło posiadłości Rothschildów, wybierając żywot starych panien lub wychodząc za krewnych. W rezultacie mimo ogromnych możliwości materialnych i kosmopolitycznego pochodzenia ich horyzonty zdawały się równie ograniczone jak u zdecydowanie mniej majętnych kobiet.

W 1458 roku cesarz Fryderyk III ogłosił, że Żydzi mogą pozostać we Frankfurcie pod warunkiem, że bedą płacić za możliwość mieszkania w tej ciasnej, ogrodzonej ulicy w północno-wschodniej części miasta. Judengasse, wąska arteria długa na ledwie sto kilkadziesiąt metrów, pierwotnie miała być domem dla około stu osób. Na początku XV wieku żyło tam ponad pięćset rodzin. Na początku XVIII jakimś cudem wcisnęło się ich tam trzy tysiące. Próbowano ograniczyć populację, pozwalając na nie więcej niż dwanaście ślubów rocznie, i to tylko pod warunkiem, że małżonkowie ukończyli dwadzieścia pięć lat.

Jako że Żydzi nie mogli kupować ziemi i jej uprawiać, a także wchodzić do publicznych parków, zajazdów czy kawiarni, ani też podchodzić na trzydzieści metrów do miejskiej katedry, nie istniały właściwie możliwości pracy inne niż lichwa i pewne formy handlu.

Do XVIII wieku Żydzi mogli opuszczać Judengasse tylko pod warunkiem, że jeśli zakładali na marynarki opaskudzająca dwoma żółtymi pierścieniami, a kobiety musiały mieć zasłonięte twarze. Jeśli mijał ich Aryjczyk, Żydzi mieli zdejmować czapkę, spuszczać wzrok i stanąć plecami do najbliższej ściany.