Trak­to­wała szczę­ście tak, jak uczą­ce się cho­dzić dziec­ko. Zmie­rzała do niego deli­kat­nie, ostroż­nie, nie­pew­nymi kro­kami. Nie chcia­ła, żeby szczę­ście spa­dło na nią znie­nacka. Bo w ten spo­sób można się nara­zić na ból.

Trak­to­wała szczę­ście tak, jak uczą­ce się cho­dzić dziec­ko. Zmie­rzała do niego deli­kat­nie, ostroż­nie, nie­pew­nymi kro­kami. Nie chc...

(...) suk­ces to nar­ko­tyk, któ­rego nie sprze­dają na każ­dym rogu. Nie mogła po­dejść do jakie­goś typa w ciem­nym za­uł­ku, wyjąć dwóch dych i popro­sić o dział­kę trium­fu i sławy.

(...) suk­ces to nar­ko­tyk, któ­rego nie sprze­dają na każ­dym rogu. Nie mogła po­dejść do jakie­goś typa w ciem­nym za­uł­ku, wyjąć dwóch ...

Na po­cząt­ku (...) uwa­żał, że są jak ogień i woda – dwoje zawo­dow­ców, któ­rym w parze jest nie po dro­dze. Póź­niej podej­rze­wał, że lep­szą ana­lo­gią by­ła­by dieta i ciast­ko albo spor­towe buty do wyj­ścio­wego gar­ni­turu. Dwie oso­bo­wo­ści, które cał­ko­wi­cie się wyklu­czają i psują sobie wza­jem­nie ro­bo­tę.

Na po­cząt­ku (...) uwa­żał, że są jak ogień i woda – dwoje zawo­dow­ców, któ­rym w parze jest nie po dro­dze. Póź­niej podej­rze­wał, że le...