Naukowcy datują powstanie rękopisu na lata pomiędzy 1401 a 1438 rokiem (do pomiarów użyli metody szacowania czasu rozpadu izotopów węgla). Określa się go mianem manuskryptu Voynicha nie od nazwiska twórcy, lecz na pamiątkę jego odkrywcy. To właśnie on – Michał Wojnowicz – upowszechnił informację o rękopisie po tym, jak go zakupił u jezuitów w 1912 roku. Co wiadomo o księdze? Właściwie niewiele.

Księga składa się z ilustracji i ich podpisów. Na podstawie stworzonej przez naukowców klasyfikacji rysunków stwierdzono, że księga składa się z kilku części: zielarskiej, astronomicznej, biologicznej, kosmologicznej i farmaceutycznej. Badacze czule pochylający się nad tym dziełem są podzieleni: niektórzy z nich uważają, że księga w całości jest rodzajem demistyfikacji, a zawarte w niej treści to jedynie ciąg przypadkowych znaków, które nie mają żadnego znaczenia. Inni uważają, że zawiera zbiór informacji stanowiących próbkę wiedzy swego czasu tajemnej.

Do tej ostatniej grupy, która wierzy, że manuskrypt Voynicha warto poddać analizie, należy Stephen Skinner, badacz specjalizujący się w badaniu średniowiecznych rękopisów. Skinner uważa, że książkowe ilustracje zawierają wskazówki odnośnie tego, kto jest ich autorem. Jeżeli okaże się, że wypracowany przez niego kod jest prawidłowy, być może będzie można również użyć go do odczytania całej księgi.

Skąd konkluzje Skinnera, w których identyfikuje on autora manuskryptu jako mieszkającego we Włoszech żydowskiego medyka? Badacz wywnioskował to, wnikliwie przyglądając się ilustracjom przedstawiającym nagie kobiety zażywające kąpieli w wypełnionych zielonymi płynami basenach. Jego zdaniem można dopatrywać się w nich odniesień do publicznych żydowskich łaźni nazywanych mikvah, które nadal są miejscem oczyszczenia kobiet po porodzie lub menstruacji w środowiskach ortodoksyjnych Żydów. Według Skinnera łaźnie te były jedynymi miejscami, w których europejskie kobiety kąpały się nago w czasach średniowiecza.

Jako jeden z dowodów na poparcie swojej tezy Skinner przywołuje brak jakichkolwiek chrześcijańskich symboli w manuskrypcie. To dość niezwykłe w czasach, kiedy szalała inkwizycja.

Badacz uważa, że autorem był żydowski medyk, ponieważ ilustracje w części zielarskiej i astronomicznej wskazują na to, że stworzyła je osoba wnikliwie znająca tę tematykę. A taką wiedzą w średniowieczu mogli pochwalić się przede wszystkim medycy.

A skąd pewność, że autor mieszkał we Włoszech? Zdaniem Skinnera wskazuje na to ilustracja przedstawiająca fortyfikację. Taki jej typ stosowano w XV wieku jedynie w zamkach leżących na północy Włoch, na przykład w okolicach Pizy. Warto podkreślić, że w tej części Włoch mieszkało wówczas bardzo wielu Żydów.

Skinner podkreśla, że jego teoria wymaga dodatkowych analiz i wsparcia ze strony innych naukowców, ale deklaruje, że jest pewny na 85% jej słuszności. Jeżeli ma rację, tajemnica, której rozwikłaniem zajmowali się specjaliści od co najmniej 1912 roku, zostanie wreszcie odkryta. A dzięki temu możliwe, że poznamy treść całego manuskryptu Voynicha, który kto wie, jakie sekrety ujawni naszym ciekawskim oczom.

Źródło: www.theguardian.com