Średniowieczne manuskrypty miewały numery na stronach, jednak ich użyteczność była dość niska, przynajmniej jeśli chodzi o cytowanie i wyszukiwanie konkretnych fragmentów, jako że każdy rękopis był nieco inny i te same fragmenty mogły znajdować się na innych stronach.

Pierwszą znaną nam książką drukowaną, która ma strony ponumerowane po arabsku, jest Sermo in festo praesentationis beatissimae Mariae virginis, wydrukowana w Kolonii w 1470 roku.

Numery stron zamieszczone są na marginesie w połowie wysokości strony. Użyto cyfr arabskich, lecz niektóre z nich różnią się od tych, które znamy. Spójrzcie na kilka przykładów.

Czwórka, piątka i siódemka wyglądają całkiem inaczej niż te, których używamy obecnie. Wygląd cyfr arabskich ewoluował bowiem na przestrzeni wieków.

Ciekawe jest to, że przez pierwsze 1200 lat od wynalezienia książki w formie połączonych ze sobą stron. Właściwie na początku nie były to nawet kartki – łączono ze sobą wiązkę tabliczek. Wynalazek ten nazywany był kodeksem i wymyślili go starożytni Grecy. Wydawałoby się, że coś tak oczywistego, jak numery stron, powinno pojawić się dość szybko.

Może nie powinniśmy się jednak dziwić, jako że jesteśmy świadkami kolejne przełomowej zmiany – zanikania numeracji stron. Strony książek elektronicznych nie są numerowane, jak bowiem miałoby to zostać zrobione? W momencie zmiany czcionki, liczba stron się zmienia. Zamiast numerów stron mamy więc sekcje, lokacje lub procenty. Być może są one równie użyteczne i bardziej precyzyjne niż tradycyjne numery stron, tym niemniej początkowo trudno się z nimi oswoić. Ciekawe, ile lat nam to zajmie…

Źródło: www.ilovetypography.com