Doceniona przez widzów dokumentalna seria kryminalna „Spisane krwią”, będąca produkcją własną kanału CBS Reality, w połowie listopada powraciła z drugim sezonem. Tej jesieni widzowie CBS Reality spotykają się ze światowej sławy autorami bestsellerowych kryminałów, którzy opowiedzą o prawdziwych zbrodniach mających wpływ na ich twórczość. Wśród zaproszonych gości będzie m.in. Karin Slaughter. W związku z premierą serialu pisarka odpowiedziała na kilka waszych pytań!

Odcinek z pisarką zostanie wyemitowany we wtorek 11 grudnia.

W drugim sezonie serii gospodarz programu Simon Toyne, autor takich bestsellerów, jak Sanctus, Salomon Creed czy Chłopiec, który widział, spotyka się z wybranymi pisarzami, którzy zabierają widzów w podróż do źródła historii prawdziwej zbrodni mającej na nich największy wpływ i będącej inspiracją do stworzenia mrożących krew w żyłach powieści. Każdy odcinek zagłębi się w inną sprawę kryminalną za pomocą rekonstrukcji zdarzeń, a także wywiadów z osobami, które były bezpośrednio związane ze śledztwem, takimi jak policjanci prowadzący dochodzenie czy biegli sądowi. Wśród autorów biorących udział w programie są m.in.: Clare Mackintosh, Tess Gerritsen, Peter Robinson i Karin Slaughter.

Jest Pani jedną z autorek biorących udział w drugim sezonie serii dokumentalnej „Spisane krwią”, który miał premierę 13 listopada na kanale CBS Reality. Czy zbrodnia, którą Pani w nim opisuje nawiązuje w jakikolwiek sposób do Pani książek?

W programie omawiam przypadek Paula Johna Knowlesa. Mordercy, który tak jak Ted Bundy, był bardzo przystojny i media z tego powodu nadały mu ksywkę Casanova. Casanova jest synonimem mężczyzny romantycznego, ale Knowles nie miał nic wspólnego z romantyzmem – był porywaczem i gwałcicielem, który przechwalał się, że odurzał kobiety, doprowadzał do gwałtu zbiorowego i w zasadzie robił z nimi, co mu się żywnie podobało. To nie jest romantyczny typ, ale kryminalista, drapieżnik, który lubował się w kontroli i przemocy wobec swoich ofiar. Cechy tego Casanovy można znaleźć w każdym przestępcy w moich książkach.

Czym dla Pani jest odwaga? Czy jest Pani odważna? Czym jest odwaga dla pisarza? miś

Myślę, że potrzeba sporo odwagi, by pisać w twardy sposób o przemocy. Często jestem krytykowana za to, że moje książki są zbyt brutalne, ale myślę, że to ważne, aby ukazywać przemoc taką, jaką jest w istocie, i nie ukrywać szkód, które może wyrządzić. Przemoc nie jest atrakcyjna, nie jest podniecająca. W prawdziwym świecie kobieta w opałach nie jest ratowana przez bohatera, sama się musi uratować.

Panią bardziej fascynują czy bardziej przerażają mordercze umysły? Dlaczego? miś

Mordercze umysły fascynują mnie w fikcji. W prawdziwym życiu mnie przerażają.

Jak Pani motywuje się do pracy? A może zawsze pisanie przychodzi Pani z łatwością? miś

Myślę, że jestem najszczęśliwszą osobą na świecie, mogąc utrzymywać się z pisania. Nie mam problemu z tym, żeby usiąść i zacząć pisać. Trudności zaczynają się pojawiać, gdy muszę spędzić sporo czasu w podróży, promując książki, lub gdy inne rzeczy odciągają moją uwagę od pisania. Trudno ciągle przerywać i wracać do pisania. Jeśli mam pracować, to muszę mieć do dyspozycji kilka dni z rzędu, kiedy mogę się skupić wyłącznie na tym.

Czy dla Pani morderca, psychopata to wciąż człowiek? Czy może już utracił swoje człowieczeństwo? miś

Uważam, że empatia jest najważniejszą cechą pisarza. Nie mówię, że sympatyzuję ze złymi ludźmi, ale zawsze staram się zrozumieć ich motywacje. Szukam powodu i ten powód leży w centrum mojej postaci. Staram się zrozumieć, jak to możliwe, że pozornie normalny człowiek staje się mordercą, gwałcicielem – co sprawia, że myśli, iż może złamać kontrakt społeczny, że dochodzi do wniosku, iż jego potrzeba agresji i przemocy jest ważniejsza niż prawo innych ludzi do szczęścia. Szczególnym przypadkiem jest przemoc domowa – można prześledzić linię przemocy, która przechodzi przez wiele pokoleń rodziny nią dotkniętej – tak jakby jej członkowie mieli to w genach.

Dlatego tak lubię pisać o Willu Trencie. Jeśli spojrzy się na jego przeszłość i na statystyki dotyczące dzieci z domów dziecka, to najbardziej prawdopodobnym scenariuszem było, że prędzej czy później zejdzie na złą drogę. Willa w dobrą stronę prowadzi coś w rodzaju niewidzialnej ręki, jako młody człowiek podjął świadomą decyzję, że będzie dobrym człowiekiem. Podjęcie takiej decyzji, wbrew temu, co wszyscy i wszystko mówi ci na ten temat, jest chwalebne.

Jak już wspominałam wcześniej – dokonanie zmiany jest jedną z najtrudniejszych rzeczy dla ludzi i fakt, że Will sam takiej zmiany dokonał, jest niesamowita. Mam nadzieję, że czytelnicy się ze mną zgodzą.

W jaką stworzoną przez Panią postać chciałaby się Pani wcielić na jeden dzień i dlaczego? Konik

Trudno powiedzieć. Większość moich bohaterów przeżyła w swoim życiu straszne rzeczy i nawet jeśli sprawiło to, że są teraz lepszymi i bogatszymi bohaterami, to raczej nie chciałabym sama doświadczyć takich rzeczy.

Czy wzoruje się Pani czasem na znanych morderstwach? Konik

Blisko współpracuję z Biurem Śledczym stanu Georgia, a także z pionem medycznym – mam więc dostęp do prawdziwych historii. Staram się jednak nie wykorzystywać wszystkich elementów prawdziwych zbrodni, bo doskonale zdaję sobie sprawę, że są to doświadczenia prawdziwych ludzi, którzy nadal mogą z tego powodu cierpieć albo których rodzina może dalej cierpieć. Najsmutniejsze jest to, że w przypadku wielu zbrodni rzeczywistość jest dużo gorsza niż fikcja.

Co w życiu jest dla Pani najważniejsze? danka12

Oprócz mojej rodziny i moich kotów (Grace, Maggie i Dexter – jeśli jesteście zainteresowani ich imionami) – najważniejszą rzeczą w moim życiu jest pisanie. W tym się najlepiej realizuję.

Czy czyta Pani książki swoich kolegów po fachu? Jeśli tak, to czy miała Pani kiedyś takie myśli „szkoda, że to nie ja wpadłam na ten pomysł"? danka12

Czytam mnóstwo książek i w większości przypadków myślę o ich autorach właśnie jak o kolegach, a nie konkurentach. Kocham Lee Childa, Lisę Unger, Lisę Gardner i Charlaine Harris.

Zupełnie szczerze: nie ma chyba książki innego autora, którą sama chciałabym napisać. Nie napisałabym „Zaginionej dziewczyny” w taki sposób, jak zrobiła to Gillian Flynn, Jack Reacher nie byłby tym samym Reacherem, gdybym to ja go stworzyła. Myślę, że jednym z powodów, dla których te książki są tak rewelacyjne, jest właśnie to, kto je napisał.

Jakie cechy powinien mieć dobry kryminał/thriller? Anula

Dobry thriller to naładowana emocjami opowieść, która sprawia, że czytelnik doświadcza tego samego, co bohaterowie. Rewelacyjny thriller musi też utrzymywać czytelnika w niepewności aż do samego końca!

Nagrody za najciekawsze pytanie otrzymują: danka12, Konik i miś.

Nagrody przekazało wydawnictwo HarperCollins.