Polska późnego baroku, barwna, wielokulturowa, kraj pogranicza, gdzie współistnieją obok siebie trzy wielkie religie: chrześcijaństwo, judaizm i islam. Na Podolu pojawia się samozwańczy mesjasz - Jakub Lejbowicz Frank, który w swojej doktrynie chce połączyć monoteistyczne religie. Frank wywodzi się z sabataizmu - mesjańskiego ruchu wyrastającego z tradycji kabalistycznej. Heretyk, prorok, mistyk czy może charyzmatyczny reformator? Na ponad 900 stronach poznamy historię frankistów - grupy, w której z biegiem czasu reformatorski koncept religijny przemienił się w projekt społeczny.

Frank już w XVIII w. nauczał czym są religie, posługując się przypowieścią o butach. Otóż każda religia, mawiał, jest jak para butów. Na deszcz potrzebne są kalosze, na wędrówkę w upalnym słońcu sandały. Zakładamy to, czego potrzebujemy, a nasze potrzeby zmieniają się i nie ma w tym nic nienaturalnego. To niezwykle reformatorskie i intelektualne podejście do duchowości. Autorka podsumowując swoją "Księgę" pyta, czy dziś, w społeczeństwie właściwie postreligijnym, możliwe są takie zmiany, rozwój i przełomy?

Nie chciałam dać się zwieść pozorom opowiadania dużymi literami mówi Olga Tokarczuk. Świat, który opisała jest inny od naszego materialnie, ale autorka założyła, że postacie są psychologicznie podobne do nas, przeżywają te same emocje: zazdrość, rywalizację, złość.

Aby ten świat opisać w sposób nieskażony dystansem czasu, autorka przyjęła „punkt widzenia dziecka siedzącego pod stołem”. Tak Olga Tokarczuk sama definiuje swój warsztat podczas pracy nad tym monumentalnym dziełem. Jakich cudów to „dziecko” było świadkiem, co zobaczyło i co nam przywiozło z tej podróży - przekonajcie się sami.

Relację napisała Zofia Karaszewska

Poniżej trzeci fragment powieści czytany przez autorkę.