@Hubercie - "Najpierw chciałbym się dogadać z współplemieńcem, jak upolować mamuta, a potem ewentualnie możemy pogadać, co namazać na ścianie jaskini." - Bo ja wiem; czasem na tę ścianę jaskini lepiej szybko spojrzeć, tam może być prosty przekaz, jak tego mamuta upolować z trafniejszą wskazówką niż gadanie z kolegą, co nie wiadomo przecież; czy polował, czy uprawia pijar jaskiniowy. A po polowaniu znów malujesz na ścianie jaskini, zamiast gadać z niekoniecznie trafionym odbiorcą. A ściana znajdzie raczej zawsze chętnego wiedzy odbiorcę, bo kto się by bez sensu gapił we ścianę? Mamut?

@wicher_Lab - "Żadne inne medium nie ma takiej precyzji w wyrażaniu myśli i nieograniczoną a darmową możliwość tworzenia wizji wszelkiego rodzaju." - Ale ładnie i trafnie to powiedziałeś. :)

"Z prostej przyczyny - jest człowiekiem, a nie robotem." - To też ładnie i klarownie ujęte. Całe szczęście (część) ludzi jeszcze różni się od maszyn intuicją i wyczuciem.

@Hubercie - "Najpierw chciałbym się dogadać z współplemieńcem, jak upolować mamuta, a potem ewentualnie możemy pogadać, co namazać na ścianie jaskini." - Bo ja wiem; czasem na tę ścianę jaskini lepiej szybko spojrzeć, tam może być prosty przekaz, jak tego mamuta upolować z trafniejszą wskazówką niż gadanie z kolegą, co nie wiadomo przecież; czy polował, czy uprawia pijar...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

A może nadzieja w e-bookach? Jest to atrakcyjna forma czytania szczególnie dla młodzieży, która niechętnie sięga po tradycyjne lektury. Miejmy nadzieję, że wkrótce te statystyki wyglądać będą bardziej optymistycznie.

A może nadzieja w e-bookach? Jest to atrakcyjna forma czytania szczególnie dla młodzieży, która niechętnie sięga po tradycyjne lektury. Miejmy nadzieję, że wkrótce te statystyki wyglądać będą bardziej optymistycznie.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Czarną (i nie mam tu na myśli murzynka) wizję kreślisz @Hubercie. Ja dla odmiany zaripostuję krótko na Twoje prognozy. Człowiek nie pójdzie drogą doskonalenia funkcjonalnego na podobieństwo telefonów komórkowych i także nie zunifikuje swojego języka przez redukcję wytyczoną tylko względami komunikacji. Z prostej przyczyny - jest człowiekiem, a nie robotem.

Czarną (i nie mam tu na myśli murzynka) wizję kreślisz @Hubercie. Ja dla odmiany zaripostuję krótko na Twoje prognozy. Człowiek nie pójdzie drogą doskonalenia funkcjonalnego na podobieństwo telefonów komórkowych i także nie zunifikuje swojego języka przez redukcję wytyczoną tylko względami komunikacji. Z prostej przyczyny - jest człowiekiem, a nie robotem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Sporo racji, Hubercie, ale zauważ, że Twój przykład pokazuje właśnie, że niekoniecznie na narzędziu się kończy. Obok "spanglisha" można podać "netish", czyli slang internetowy. Internet to fenomen, który pozwala na realne rozdwojenie jaźni. Człowiek w sieci jest dodatkowym ego siebie samego poza nią. Nie tylko zmienia się jego tożsamość jako internauty, lecz wręcz tożsamość się multiplikuje. To nie jest sam przekaz, to wyraźna zmiana tożsamości. I teraz pytanie, czy każdemu musi się ona podobać i czy ma być postrzegana jako zaleta. Według mnie niekoniecznie, bo zanim dojdziemy do etapu zupełnie zunifikowanego społeczeństwa, zdąży się ono tysiąckrotnie rozpaść od środka przez przypominane sobie animozje, sentymenty, powroty. Z jednej strony mamy McDonalda i sieciówki, z drugiej – silny trend powracania do regionalnych kuchni, odzieży po babci, niszowych perfum, unikatowych czekoladek z octem w środku. Pan-społeczeństwo z samej istoty swojego rozmiaru będzie niemożliwe do kontrolowania. I przeciwne naturze, bo, tak jak trafnie zauważyłeś w rozmowie z Gorzką, jesteśmy przystosowani do określania się hierarchicznie wobec, kolejno: rodziny, stada, plemienia, potem osiedla, dzielnicy, miasta, i tak dalej. I to w końcu osiąga poziom narodowy, etniczny, czy ktoś jest patriotą, czy nie. "Brytyjskość" Angoli nie polega na ich języku, charakterystycznej flegmie i sympatii do Elżbiety. Ona jest całym zjawiskiem bycia Brytyjczykiem. Ale do bycia Brytyjczykiem prowadziło nakładanie się, poprzez słowo i mowę, sensów, memów, kodów, notowanych w języku właśnie – od sąsiada do sąsiada, aż powstał modelowy Brytyjczyk. I ze społeczeństwem totalnym może być tak, że zanim wieża Babel runie, już się odbudują jej fundamenty. Jak z polskimi drogami: zanim powstanie cała autostrada, pierwszy odcinek będzie do remontu. Nie jesteśmy zaprogramowani na całościowy, powszechny egalitaryzm, brak różnorodności, równość wobec wszystkich. Zawsze będziemy ciążyć do tego, kto jest bardziej swój, a mniej obcy. I jak zabraknie kategorii "Polak", żeby tę swojskość wyrazić, pojawi się inna kategoria zastępcza. Realizacja własnego interesu wymaga odkreślenia się od innych, a ponieważ nikt nie jest w stanie zrobić tego zupełnie sam, będzie szukał najbliższej grupy wsparcia.

Poza tym wydaje mi się, Hubercie, że przeceniasz angielski. Nie jestem aż tak mobilnym i otwartym człowiekiem, nie władam też angielskim jakoś super, żeby być tu dość reprezentatywnym przykładem, ale widzę mnóstwo ludzi, którzy angielskiego używają właśnie tylko jako narzędzia. Mówią w nim, kiedy muszą, douczają się, jak im to potrzebne. Nie wtrącają w co drugie zdanie jakiegoś zangielszczenia. Wychodzą z pracy i już nie mają w sobie naleciałości z obcego języka. Z kolei tacy Francuzi, pisałam o tym, zdaje się, w innym temacie, gdzie również wynikła kwestia języka, w ogóle nie uznają za konieczne dostosowywać się do obcej mowy. W reportażach o Polakach w Londynie coraz częściej pojawiają się wzmianki, że to Polak zmusza wyspiarza do wyartykułowania "ogórek kiszony". To nie jest tak, że powszechność narzuca użyteczność, jest odwrotnie. Jeżeli dana grupa uzna, że obcość jest nieużyteczna, narzuci własny język. Do tego obserwowalny wyraźnie zwrot w niektórych państwach w stronę konsolidacji wewnętrznej, może sugerować, że właśnie to skupianie się na swoim, inwestycja we własne dobro, zmuszanie innych do aprobowania krajowych działań – będą mocnym trendem. Jeżeli znakomicie prosperująca lokalna fabryka zostanie wykupiona przez zagranicznego inwestora, możliwe, że zacznie używać języka inwestora. Ale może równie dobrze narzucić mu lokalny koloryt.

Co do ostatniego Twojego akapitu, myślę, że unikatowość tego "doświadczenia przeżycia" nie zniknie. Może się za to spłycić, bo pokusa ucieczki od problemów jest bardzo silna u każdego z nas. I może być tak, że trudność z chęciami, czasem i środkami zostanie zminimalizowana przez łatwość samej lektury. Już się tak dzieje, wychodzą rzeczy, które nie powinny wyjść z drukarni. I nie wychodzą w seriach zeszytowych z wyraźnym targetem, ale jako równorzędne pozycjom noblistów dzieła, pod jednym szyldem, jednym patronatem, na jednej półce. Sukces sagi, w której nijaka nastolatka zyskuje miłość uczniaka-wampira to potwierdza. Nie wiem, jaka jest ta książka "od środka", ale sam motyw, nieśmiertelnej istoty jako leku na całe zło dziewczyny jeszcze młodej, a już kapitulującej (bo trzeba jej miłości wampira, by nabrać jakiegokolwiek charakteru, jeśli w ogóle) przed życiem, jest tu bardzo wymowny. I to nie tak, że się znęcam nad najsłynniejszym przykładem do hejtowania, możliwe, że na poziomie czytadlanym jest to normalna, zdemonizowana tylko lektura (nie czytałam), po prostu to przykład tego, jak prostych środków można użyć, by eskapizm obudzić. Dziewczyna, która ma naście lat, niewiele przeżyła. Nieśmiertelny, który chodzi do szkoły i traci głowę dla osoby, która z racji wieku nie może być dla niego żadną tajemnicą, wyzwaniem. Socjolodzy mówią o "pokoleniu ja" (rocznik '84) i niżej, które czuje się powołane do doświadczeń wyłącznie klasy ekstra. Nieszczęściem jest, kiedy ja nie ma swoich pięciu minut, kiedy nikt o ja nie mówi. I ma to bardzo wiele wspólnego z tym, że nie ma własnej grupy społecznej, wobec której ja mogłoby się określać. Nie ma, bo trend unifikacyjny jest taki, że gwiazda pisze, co zjadła na śniadanie i jest to równoznaczne z niusem o poważnym wypadku. Spokojna praca dla siebie i rodziny już tak atrakcyjna nie jest, bo już bycie sobą we własnej niszy nie wystarcza, trzeba iść do "Mam talent". Jeśli wszystko ważne jest tak samo, to wszystko jest jednocześnie nieważne. Przykład skrajny, ale pokazujący to zjawisko zaprogramowania na własne podwórko. Nie bez przyczyny w kryzysie odżywa to, co lokalne, ludzie zakładają szaliki w barwach narodowych i oglądają mecze, jedząc bigos. Kiedy zewnętrze nas nie chce, bo jest po prostu za pełne, a uwagi nam brakuje, bo za dużą publiczność obraliśmy, zwracamy się ku korzeniom, to stary i wciąż sprawny mechanizm. I dlatego lepiej by było, gdyby były to korzenie, a nie ich namiastki w postaci bigosu i haseł głoszonych bezmyślnie za przewodnikiem stada. Lepiej je rozumieć, niż tylko intuicyjnie "czaić". Dlatego nasza rodzima literatura jest nam potrzebna. Lub to, co powstanie jako jej zamiennik, jeśli już naprawdę literaturę szlag trafi.

Sporo racji, Hubercie, ale zauważ, że Twój przykład pokazuje właśnie, że niekoniecznie na narzędziu się kończy. Obok "spanglisha" można podać "netish", czyli slang internetowy. Internet to fenomen, który pozwala na realne rozdwojenie jaźni. Człowiek w sieci jest dodatkowym ego siebie samego poza nią. Nie tylko zmienia się jego tożsamość jako internauty, lecz wręcz tożsamość...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Specynka:
O ile zgodzę się z Hubertem w wielu punktach co do tej użyteczności czytania i praktycznej sztuki „przetrwania” (gubionej niekiedy przez czytelników), o tyle stwierdzenie o tym, że język to tylko przekaz informacji i niewiele więcej w tym kultury… yyy. No, straaaszne uproszeczenie. Język to podstawa kultury, wszystko co kulturalne, jest wypowiedziane. Myśl nie istnieje poza naszymi głowami bez języka. Język tworzy informację, informacja tworzy kulturę, więc w żadnym wypadku nie można powiedzieć, żeby było to „tylko” narzędzie przekazu.
Co by nie było, że nadinterpretuję imć Huberta, cytat:
Język jest to narzędzie do porozumiewania się, a nie jakiś wyznacznik tożsamości.


Język to podstawa kultury - zgadzam się, ale nadal będę się upierał, że jednak jest przede wszystkim jest to narzędzie. Najpierw chciałbym się dogadać z współplemieńcem, jak upolować mamuta, a potem ewentualnie możemy pogadać, co namazać na ścianie jaskini. A dzisiejsze czasy to taki powrót do tamtych czasów - spróbuj poszukać pracy bez znajomości angielskiego, czy (coraz częściej) rosyjskiego i chińskiego. Zauważ coraz częstsze wtrącenia z wszechobecnego języka angielskiego do polskiego. Zauważ fenomen "spanglish" na południu stanów. A gdy takie wtrącenia są coraz częściej używane, przyjmują się i docelowo to prowadzi do unifikacji kodu przekazu. Nie w rok, nie w sto, ale w długim okresie czasu na pewno (tak przynajmniej sądzę).

Specynka:

Moglibyśmy powiedzieć, że to "tylko" narzędzie, gdyby od zarania dziejów była tylko jedna społeczność na świecie. Ale tak nie było i nie jest. Język cementował jakąkolwiek wspólnotę, plemię, osadę, naród, państwo. Tworzył kulturę, która wyznaczała w ogóle granice jakichś struktur społecznych. A tylko w ich obrębie jest możliwe pojęcie zorganizowanego społeczeństwa.


A czy dzisiejszy, nazwijmy to, "świat zachodu" nie przypomina Ci jakiegoś takiego pan-społeczeństwa? Fakt, że historycznie narodziły się różne języki wg mnie jest spowodowany tylko i wyłącznie zasadami Darwinowskimi - przeszkoda utrudniająca wymianę pomiędzy dwoma społecznościami spowodowały, że w izolacji wykształciły różne cechy - tu języki. Przeszkoda ta wraz z pojawieniem się mass mediów, korporacji i współpracy międzynarodowej na znaczną skalę spowodowały, że szczyt wykresu jest już za nami i wszystko dąży (szybko, czy wolno - bez znaczenia) do Y = 1.

Specynka:
Nawet jeśli teraz zaczynamy się unifikować, nie sądzę, by jedno społeczeństwo z jedną mową było możliwe. Może byłoby, gdyby, jak w SF, "wyprano" ludzi z ich cząstkowych, lokalnych tożsamości i nadano im nowy uniform i język. Ale w sytuacji, w której zasmakowaliśmy, jako gatunek, różnorodności, jednolitość musi być utopią. Im więcej różnorodnych społeczności połączymy w sztuczny twór, tym większa szansa, że coś pierdyknie i rozsadzi go od środka, a wtedy nie będzie ani jednego społeczeństwa, ani kilku – tylko anomia. Już dzisiaj można zauważyć, że proporcjonalnie do jednorodności rosną regionalizmy, fundamentalizmy, tradycjonalizmy, sentymenty. Dowodem na to chociażby polski Śląsk.
Ma wielkie znaczenie, Hubercie, czy Twoim pierwszym słowem będzie "tata" czy "daddy". Reszta jest oczywistością, potwierdzoną w wielu naukach i przez osoby ode mnie mądrzejsze. :)


Żadne pranie nie będzie konieczne. Ludzie są leniwi - to raz, a dwa, że życie w coraz większym stopniu wymaga od ludzi znajomości innych języków. W pracy mam możliwość spotykania się z ludźmi z zagranicy i jest tak, że jak w spotkaniu uczestniczy choć jedna osoba niewładająca językiem polskim, to całe spotkanie jest prowadzone po angielsku - kultura tego wymaga - bo angielski znają WSZYSCY. Nawet mój 5-letni kuzyn wychowany na Cartoon Network, internecie i grach komputerowych bezproblemowo posługuje się językiem angielskim, ponieważ jest on (w zakresie potrzeb, których na tym etapie jest świadomy) bardziej użyteczny, niż polski. No a zgodnie z zasadą, że język nieużywany jest zapominany możemy, i moim zdaniem obudzimy się pewnego dnia z pytaniem "zaraz, a jak to by było po polsku?".

Specynka:
A czy książka naturalnie się "przeżywa" i powinna zniknąć kosztem innych mediów? Sądzę, że:
– Jakiś czas istnieć jeszcze będzie zjawisko "żelaznego druku". Otóż ludzie mają w zwyczaju cenić rzeczy wykonane większym kosztem. Czytałam o badaniu, czy to reklamowym, czy socjologicznym, dlaczego firma produkująca ciasta instant osiągnęła wśród zapracowanych, niemających raczej czasu na domowe wypieki gospodyń domowych, mierne wynik. Cóż, okazało się, że nawet zajęte panie tak cenią sobie sferę rytualną tego codziennego zajęcia, że produkt, który wystarczyło bodajże zalać wodą i wstawić do piekarnika, wydawał im się zaprzeczeniem idei ciasta na niedzielę. Te panie po prostu musiały dodać te dwa żółtka, żeby mieć ciasto. Nawet jeśli reszta składników była instant. Dziś się już to pewnie zmieniło, ale zauważcie, że do wielu półproduktów osiągalnych "w całości" i tak musimy coś dodawać. I niechęć do ebooków nie musi wynikać z "wąchania papieru", ale z zaufania do czegoś, co musi być porządnie sprawdzone, zanim pójdzie w druk, czego kopię zawsze można porównać z fizycznym, wymiernie istniejącym egzemplarzem. Ebook to mniejsze koszta pomyłki korekty i większa pokusa gmerania w treści.


A ja sądzę, że tak i będzie można tutaj przeformować słowa Tomka Edisona - "wiedza będzie na tyle dostępna, że tylko najbogatsi będą kupować książki". Zobacz, jak jest z płytami winylowymi - już dawno powinny wylądować na śmietniku historii, ale przez to, że towarzyszyły człowiekowi od lat stały się kultowym przedmiotem kolekcjonerskim.

Specynka:
– Nawet, jak zostaną tylko ebooki: O ile inne media są doskonałe jako wiedza "faktograficzna", policzalna i użytkowa, czyli operacyjna, o tyle książki, hmmm... Jakby to ująć, żeby nie zaplątać się we własne słowa. Książka (niezależnie od jej wersji fizycznej już, teraz nie rozróżniam już na ebooki i nie) przekazuje pewien bagaż wiedzy niepoliczalnej, intuicyjnej, "wiedzy przeżycia". Sfera idei, ot co. Sfera idei zaledwie cząstkowo jest prezentowana w artykule w sieci, może być całkiem nieźle podana w filmie, ale już z mniejszym zaangażowanie odbiorcy. Dlatego książka jest tak specyficznym medium, że ani nie zniknie, jak sądzę, ani nie powinna. Beletrystykę czyta się właśnie dla wiedzy przeżycia, nieobecnej w żadnej innej sferze doświadczenia tak mocno. I tu nieczytający sporo tracą, bo nawet ich rozmowa z innymi ludźmi będzie zrozumiała w zależności od doświadczenia abstrakcji, niemożliwej, nieistniejącej poza sferą literackiej werbalizacji, poza językiem typowym dla słowa pisanego. No i tu znów się z Wichrem zgodzę. Przekaz informacji nierówny doświadczeniu płynącemu z literatury.
W której jednak nie powinniśmy się niewolniczo zasklepiać, bo to całkiem co innego (a często mylonego z pasją bądź zainteresowaniem).
Wszelakie ciśnienia okołotematyczne pomijam.


Sednem jest fakt, że książka wymaga zaangażowania (czasu, środków, chęci). Zaangażowanie jest niezbędnym nakładem, który doprowadzi do wytworzenia produktu w postaci wiedzy (czy to fachowej, czy tej otagowanej przez Ciebie jako "wiedza przeżycia), dobrego samopoczucia, wyciszenia itp. Co więc jest niezbędne do sukcesu? Po pierwsze nasz Jaś musi dysponować zasobami niezbędnymi do czytania (wspomniany czas, środki i chęci) oraz cel czytania musi być atrakcyjny. Odrzućmy od razu przykłady negujące atrakcyjność pozyskania wiedzy itp. Pozostaje nam w równaniu zatem kwestia "czy dysponuję nakładami niezbędnymi do przeczytania", a jeżeli dysponuję, czy nie jest zasadnym przesunąć je na coś innego? Pozostają nam więc dwie grupy ludzi - jedna "nie mam czasu to nie czytam" i druga "mam niezbędne assety, ale książka zajmie mi 10 godzin, w które mógłbym przejść kurs e-learningowy, poprawić relacje z rodziną i upiec murzynka". Przykro mi, ale książka zawsze przegra z murzynkiem. Może fakt "zniknięcia" książki to przesada, ale coraz bardziej jest to trudna decyzja, ponieważ beletrystyka jest z zasady czytana dla przyjemności, a książka w tym temacie ma dosyć poważną konkurencję.

Specynka:
O ile zgodzę się z Hubertem w wielu punktach co do tej użyteczności czytania i praktycznej sztuki „przetrwania” (gubionej niekiedy przez czytelników), o tyle stwierdzenie o tym, że język to tylko przekaz informacji i niewiele więcej w tym kultury… yyy. No, straaaszne uproszeczenie. Język to podstawa kultury, wszystko co kulturalne, jest wypowiedziane. Myśl nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przyznam, że w ogóle nie rozumiem (i nie chcę zrozumieć, ot, rozkosze nietolerancji) głodnych kawałków w stylu Bo mnie zmuszają!.

Język polski nazywa się właśnie „język polski”. Obejmuje wiedzę językoznawczą i literaturoznawczą na poziomie szkolnym. Często trudno przekazać jedną bez drugiej. Niemniej, o wiedzę, nie przyjemność chodzi. Przedmiot ten nie nosi nazwy: Moje czytanie, Książka – moje hobby, Lektura do poduszki.

Tak samo jest z każdym innym przedmiotem, a jakoś wobec tych lektur tylko (i polskiego) bunt kwitnie jak na nawozie, jak gdyby polonista był zobowiązany do bycia „tym od śmiesznego, niepoważnego przedmiotu”, bo jak będzie wymagać lektur, to terrorysta bez mała, ratuj pan!

Kiepsko z naszą młodzieżą, jeśli do buntu lektury jej wystarczają. I żeby jeszcze szło o rzeczy naprawdę nie do przebrnięcia. Ale gdzie tam. Kto bardzo nie chce, może sięgnąć po opracowanie. Ktoś już mądrze zauważył (Antek bodajże), że i do Sapkowskiego krążyłyby bryki, jak ktoś czytać nie chce i nie lubi, a jeśli lektury nie pasują, to trudno, trzeba przeboleć tak samo jak wzory z chemii, a w wolnym czasie można sięgnąć po fantastykę, za którą nikt nie pali na stosach.

Co do wyniku z sondażu, uznaję go za niezły. Niezależnie od stopnia zdemokratyzowania, społeczeństwo to raczej piramidalny twór i więcej ludzisków czytało będzie w wierzchołku niż w podstawie. Już bardziej martwić się można nieczytaniem osób teoretycznie do czytania predestynowanych, powołanych, ale też... nie za bardzo często mają one na czym kształcić w sobie czytelnictwo. W wywiadach z pisarzami spotykałam się z tezą, która brzmi mniej więcej tak, że brak nam literatury środka. Tzn. mamy górną półkę Nobla i Nike, a niżej już tylko produkcję seryjną, natomiast wszystko pomiędzy to nisza w niszy. I coś w tym musi być, bo da się dostrzec, że literatura jeszcze nigdy nie była tak bardzo sprzężona z modą i trendami; właśnie tą seryjnością. Pół roku wampiry, następne pół anioły, potem, powiedzmy, dystopie. I sęk w tym, że każdy temat sam w sobie ma potencjał, ale zostaje przykrojony do określonego wzorca i określonego targetu. Lektury według trendu są więc do przeczytania na raz, nawet jeśli dobre w swojej kategorii, ewentualnie ich wartość kończy się, jak człowiek dorośnie. Tu jest pogrzebany pies, bo w skali kilku lat, nie mówiąc o dekadach, taka literatura nie interesuje już nikogo. Czyli nie ma już literatury pokoleń. Nie przyrastają nowe warstwy gleby. A to znaczy, że wszystko da się okrzyknąć nowatorskim, bo zapomniało się, że coś już było. To oznacza, że kultura starszych nie spotyka się z tą młodszych. Według jednego wzorca są okładki, według jednego blurbu reklamy, nawet imiona postaci. Oczywiście, człek nie owca, znajdzie dobrą literaturę, jak się uprze. Ale żeby się uprzeć, musi być trochę wychowany do książek. Nie zawsze na tych najprzyjemniejszych lekturach. Tu się zgadzam z @Wicher _ lab. Lepiej przeboleć lekturę trudniejszą, nudniejszą, by stwierdzić, że nam nie pasuje, jeśli poznaliśmy potem fajniejszą i lżejszą, niż stracić szansę poznania czegoś trudnego, a dobrego, przez to, że mózg nigdy nie był ćwiczony do różnego języka, różnego brzmienia frazy, sposobu pisania, konstrukcji fabuły, słownictwa, żargonu, widzenia świata, wrażliwości literackiej. Będzie cieszyć Potter jako trampolina, nie jako miejsce lądowania.

Można postawić pytanie, czy tej seryjności właśnie nie sprzyja misja nawracania na czytelnictwo i czytanie CZEGOKOLWIEK. Bo z jednej strony są te pienia i alarmy o nieczytaniu, ale z drugiej pełno doniesień o tym, że „wyroiło się” mnóstwo fanek i fanów różnych czytadeł. To chyba paradoks nie do rozwiązania, bo na jakoś czytelnictwa wpływają elementy elitarne, a na jego powszechność – egalitarne. Żyjemy w systemie egalitarnym i w tym bym upatrywała rzekomego kryzysu wydawnictw (piszę „rzekomego”, bo trudno mi wskazać, co ostatnio tam z hukiem upadło, za to po patronatach LC choćby widzę mnóstwo niezależnych, małych oficyn i sklepów internetowych), nie w fakcie, że większość nie czyta, a potem cierpią czytający, jak tu też ktoś zauważył. To nie jest taka prosta zależność.

O ile zgodzę się z Hubertem w wielu punktach co do tej użyteczności czytania i praktycznej sztuki „przetrwania” (gubionej niekiedy przez czytelników), o tyle stwierdzenie o tym, że język to tylko przekaz informacji i niewiele więcej w tym kultury… yyy. No, straaaszne uproszeczenie. Język to podstawa kultury, wszystko co kulturalne, jest wypowiedziane. Myśl nie istnieje poza naszymi głowami bez języka. Język tworzy informację, informacja tworzy kulturę, więc w żadnym wypadku nie można powiedzieć, żeby było to „tylko” narzędzie przekazu.

Co by nie było, że nadinterpretuję imć Huberta, cytat:

Język jest to narzędzie do porozumiewania się, a nie jakiś wyznacznik tożsamości.

Moglibyśmy powiedzieć, że to "tylko" narzędzie, gdyby od zarania dziejów była tylko jedna społeczność na świecie. Ale tak nie było i nie jest. Język cementował jakąkolwiek wspólnotę, plemię, osadę, naród, państwo. Tworzył kulturę, która wyznaczała w ogóle granice jakichś struktur społecznych. A tylko w ich obrębie jest możliwe pojęcie zorganizowanego społeczeństwa.

Nawet jeśli teraz zaczynamy się unifikować, nie sądzę, by jedno społeczeństwo z jedną mową było możliwe. Może byłoby, gdyby, jak w SF, "wyprano" ludzi z ich cząstkowych, lokalnych tożsamości i nadano im nowy uniform i język. Ale w sytuacji, w której zasmakowaliśmy, jako gatunek, różnorodności, jednolitość musi być utopią. Im więcej różnorodnych społeczności połączymy w sztuczny twór, tym większa szansa, że coś pierdyknie i rozsadzi go od środka, a wtedy nie będzie ani jednego społeczeństwa, ani kilku – tylko anomia. Już dzisiaj można zauważyć, że proporcjonalnie do jednorodności rosną regionalizmy, fundamentalizmy, tradycjonalizmy, sentymenty. Dowodem na to chociażby polski Śląsk.

Ma wielkie znaczenie, Hubercie, czy Twoim pierwszym słowem będzie "tata" czy "daddy". Reszta jest oczywistością, potwierdzoną w wielu naukach i przez osoby ode mnie mądrzejsze. :)

A czy książka naturalnie się "przeżywa" i powinna zniknąć kosztem innych mediów? Sądzę, że:

– Jakiś czas istnieć jeszcze będzie zjawisko "żelaznego druku". Otóż ludzie mają w zwyczaju cenić rzeczy wykonane większym kosztem. Czytałam o badaniu, czy to reklamowym, czy socjologicznym, dlaczego firma produkująca ciasta instant osiągnęła wśród zapracowanych, niemających raczej czasu na domowe wypieki gospodyń domowych, mierne wynik. Cóż, okazało się, że nawet zajęte panie tak cenią sobie sferę rytualną tego codziennego zajęcia, że produkt, który wystarczyło bodajże zalać wodą i wstawić do piekarnika, wydawał im się zaprzeczeniem idei ciasta na niedzielę. Te panie po prostu musiały dodać te dwa żółtka, żeby mieć ciasto. Nawet jeśli reszta składników była instant. Dziś się już to pewnie zmieniło, ale zauważcie, że do wielu półproduktów osiągalnych "w całości" i tak musimy coś dodawać. I niechęć do ebooków nie musi wynikać z "wąchania papieru", ale z zaufania do czegoś, co musi być porządnie sprawdzone, zanim pójdzie w druk, czego kopię zawsze można porównać z fizycznym, wymiernie istniejącym egzemplarzem. Ebook to mniejsze koszta pomyłki korekty i większa pokusa gmerania w treści.

– Nawet, jak zostaną tylko ebooki: O ile inne media są doskonałe jako wiedza "faktograficzna", policzalna i użytkowa, czyli operacyjna, o tyle książki, hmmm... Jakby to ująć, żeby nie zaplątać się we własne słowa. Książka (niezależnie od jej wersji fizycznej już, teraz nie rozróżniam już na ebooki i nie) przekazuje pewien bagaż wiedzy niepoliczalnej, intuicyjnej, "wiedzy przeżycia". Sfera idei, ot co. Sfera idei zaledwie cząstkowo jest prezentowana w artykule w sieci, może być całkiem nieźle podana w filmie, ale już z mniejszym zaangażowanie odbiorcy. Dlatego książka jest tak specyficznym medium, że ani nie zniknie, jak sądzę, ani nie powinna. Beletrystykę czyta się właśnie dla wiedzy przeżycia, nieobecnej w żadnej innej sferze doświadczenia tak mocno. I tu nieczytający sporo tracą, bo nawet ich rozmowa z innymi ludźmi będzie zrozumiała w zależności od doświadczenia abstrakcji, niemożliwej, nieistniejącej poza sferą literackiej werbalizacji, poza językiem typowym dla słowa pisanego. No i tu znów się z Wichrem zgodzę. Przekaz informacji nierówny doświadczeniu płynącemu z literatury.

W której jednak nie powinniśmy się niewolniczo zasklepiać, bo to całkiem co innego (a często mylonego z pasją bądź zainteresowaniem).

Wszelakie ciśnienia okołotematyczne pomijam.

Się rozpisałam, ale tyle napisaliście, że starałam się odnieść do wszystkich głównych myśli dyskusji. :)

Przyznam, że w ogóle nie rozumiem (i nie chcę zrozumieć, ot, rozkosze nietolerancji) głodnych kawałków w stylu Bo mnie zmuszają!.

Język polski nazywa się właśnie „język polski”. Obejmuje wiedzę językoznawczą i literaturoznawczą na poziomie szkolnym. Często trudno przekazać jedną bez drugiej. Niemniej, o wiedzę, nie przyjemność chodzi. Przedmiot ten nie nosi nazwy: Moje...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jak napisałam we wcześniejszej wypowiedzi czytanie musi być pasją, musi wypływać z potrzeby duszy, nie może być przykrym obowiązkiem. Na temat czytania książek wypowiadali się znani autorzy; Wisława Szymborska napisała, że "Czytanie to najpiękniejsza zabawa, jaką sobie ludzkość wymyśliła". I ten kto naprawdę lubi czytać niewątpliwie podzieli zdanie naszej Noblistki. Zaś znany i popularny Georg R.R.Martin w "Tańcu ze smokami" głosem jednego ze swych bohaterów stwierdza, że "czytelnik może żyć życiem tysiąca ludzi, zanim umrze.(...)Człowiek, który nie czyta ma tylko jedno życie."
Wiesław Myśliwski w "Traktacie o łuskaniu fasoli" napisał, że "książki to także świat, i to świat który człowiek sobie wybiera, a nie na który przychodzi". A więc to my sami możemy zdecydować jaki świat ma nas otaczać, czy ten szary, codzienny, czy ten pełen piękna, miłości, ciepła. "Książki kochają każdego kto je otwiera, dając mu poczucie bezpieczeństwa i przyjaźni, niczego w zamian nie żądając. Książki nigdy nie odchodzą, nawet wtedy gdy się je źle traktuje". Ten cytat pochodzi z "Atramentowego serca" Cornelii Funke i chyba najdobitniej oddaje prawdę jakim wiernym przyjacielem może być książka, gdy tylko do niej wyciągnie się dłoń.

Jak napisałam we wcześniejszej wypowiedzi czytanie musi być pasją, musi wypływać z potrzeby duszy, nie może być przykrym obowiązkiem. Na temat czytania książek wypowiadali się znani autorzy; Wisława Szymborska napisała, że "Czytanie to najpiękniejsza zabawa, jaką sobie ludzkość wymyśliła". I ten kto naprawdę lubi czytać niewątpliwie podzieli zdanie naszej Noblistki. Zaś...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Niestety z czytanie m u nas kiepsko...jakieś pomysły jak zachęcić tych co tego nie robią do czytania???

Niestety z czytanie m u nas kiepsko...jakieś pomysły jak zachęcić tych co tego nie robią do czytania???

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Zgadzam się, że każde z nas może, a wręcz powinno mieć swoją opinię co do dyskutowanego tematu. Cieszy mnie także to, że uznajesz coś ponad książki mimo, że, jak się sama określiłaś, jesteś przedstawicielką "książkocentryzmu". Nie zgadłaś - lubię czytać i oddaję się temu dosyć często, co można pośrednio wywnioskować z mojej obecności tutaj. To, co mnie odróżnia (niestety) od wielu ludzi, to fakt, że uznaję książkę jako coś naturalnego, obiekt użytkowy, który ma mi przekazać wiedzę, bądź zapewnić rozrywkę - do tego wszak został stworzony - i mam świadomość, że zarówno tę wiedzę, jak i rozrywkę może mi w alternatywie dać tysiąc innych rzeczy - równie rzeczowych i ciekawych. Książka dla mnie nie jest przedmiotem kultu, z czym się (pomimo wieszczonego spadku czytelnictwa) coraz częściej spotykam, zwłaszcza tutaj. A jestem osobą, która uznaje kult jako zjawisko chorobliwe, nieważne czego dotyczy.

Cóż, szkoda, że to Twoja ostatnia wypowiedź. Miło było porozmawiać. Pozdrawiam.

Zgadzam się, że każde z nas może, a wręcz powinno mieć swoją opinię co do dyskutowanego tematu. Cieszy mnie także to, że uznajesz coś ponad książki mimo, że, jak się sama określiłaś, jesteś przedstawicielką "książkocentryzmu". Nie zgadłaś - lubię czytać i oddaję się temu dosyć często, co można pośrednio wywnioskować z mojej obecności tutaj. To, co mnie odróżnia (niestety)...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej