Jesteśmy społecznością, która kocha książki

<Z jaką książką spędzacie weekend? Może to coś skandynawskiego, jak u mnie?>

Wyjątkowa i monumentalna powieść, opisująca losy rodziny, na której fundamencie stoją kobiety. Ponad 700 stron lektury, którą czytałam blisko dwa tygodnie, a jednak nie czuję, że straciłam nawet minuty. To książka, która zostaje w człowieku nawet po jej odłożeniu, a nawet rozwija się w nim jeszcze na długo po skończeniu.

W życiu rodziny Barnuma, w powojennym Oslo jest pełno tragizmu, smutku, poszukiwaniu siebie i swojego szczęścia. Już młodość prababki, nazywanej Starą została naznaczona traumą przekazywaną z pokolenia na pokolenie, w ślad za babką Bolettą, matką Verą aż ku dwóm wnuczkom - tytułowym półbraciom Fredowi i Barnumowi. Nie ma co się dziwić, że powieść posiada ponad 700 stron - każdy bohater otrzymał w niej należne mu miejsce, rozsiadł się wygodnie by opowiedzieć własną historię i wpleść ją w losy trzech silnych kobiecych sylwetek. Nawet mężczyźni, którzy pojawiali się jak ulotne cienie wyryli w tej powieści swoje miejsce.

Razem z Barnumem i Fredem śledzimy losy ich przodków, później powoli wnikamy w dzieciństwo chłopców, burzliwy okres dorastania i dojrzewania aż po dorosłość. Każdy z tych momentów ma swoje bolączki, każdy z nich pełny jest trosk, wstydu i tajemnic. Christensen zmusza do zastanowienia się nad problemem traum przekazywanych z pokolenia na pokolenie, zwłaszcza w tak trudnych czasach jak te zaraz po wojnie. Ile z podświadomych lęków, nieumiejętności w zrozumieniu samego siebie wysysamy z mlekiem matki? Ile podsłuchujemy pod zamkniętymi drzwiami kuchni czy pod klatką schodową? To przerażajace jak trudnym do wyplenienia chwastem jest szarość i strach przez życiem dziedziczona od przeszłych pokoleń.

Zdecydowanie warto się z nią zmierzyć, choć nie jest to łatwa powieść, zarówno pod względem technicznym jak i emocjonalnym. Tchnie z niej jakiś smutek, melancholia, które w ten lub inny sposób gnębią każdego bohatera, ale dzięki temu z pewnością na długo nie wyrzucimy jej z pamięci. Dodatkowo została napisana jak strumień myśli narratora - Barnuma, praktycznie jednym ciągiem, więc przeczytanie jej jest satysfakcjonującym przeżyciem.

<Z jaką książką spędzacie weekend? Może to coś skandynawskiego, jak u mnie?>

Wyjątkowa i monumentalna powieść, opisująca losy rodziny, na której fundamencie stoją kobiety. Ponad 700 stron lektury, którą czytałam blisko dwa tygodnie, a jednak nie czuję, że straciłam nawet minuty. To książka, która zostaje w człowieku nawet po jej odłożeniu, a nawet rozwija się w nim jeszcze...

<Co musi potrafić prawdziwie „dobry” pisarz?>

Według mnie musi mieć zdolność do plastyczności, do całkowitej zmiany stylu i klimatu, w zależności od opisywanej historii, a jednak cały czas pozostać charakterystycznym. Czytając najnowszą książkę Jacobsena ciągle miałam w głowie myśl, że to jakby on, ale jednak jakiś inny. Niegodni to książka na wskroś skandynawska i satysfakcjonujaca, ale jednak zupełnie odmienna od serii o rodzinie Barrøy. Tam mieliśmy surowy, wyspiarski klimat, tutaj młodość, przygodę, działanie nie zawsze w zgodzie z rozumem, porywczość i świeżość złamane trudem wojny. Choć na początku akcje sabotażowe czy drobne kradzieże mają w sobie coś z przygody to jednak wojna i bezwzględne okrucieństwo nigdy nie niosą ze sobą pozytywnych cech, odzierają z niewinności, uszkadzają na ciele i umyśle. Nie da się wyjść z takich wydarzeń zupełnie bez szwanku i to też przydarza się młodym chłopcom żyjącym w wojennym Oslo, którzy właśnie wkraczają w życie.

Niegodni to powieść pełna pasji i energii, od której wprost nie mogłam się oderwać, a przecież nie jest to historia gdzie akcja gnałaby na łeb na szyję. To raczej doskonały warsztat pisarski autora i tłumaczki oraz ożywienie przed oczyma czytelnika wszystkich wydarzeń. Z każdą kolejną stroną odnosiłam wyrazistsze wrażenie, że opisywane wydarzenia toczą się obok mnie, niczym kadry z filmu pełniejsze o większą ilość niuansów i szczegółów. Życie chłopców przypadło na wyjątkowo ciężkie czasy, więc daleko mu było do normalności, ale jednak ludzie próbowali żyć jak dawniej i właśnie z takich drobnostek Jacobsen stworzył swoją książkę. Ukazał wojnę z zupełnie innej strony niż większość pisarzy. Jego styl charakteryzuje się surowością, ale nie ma tu opisów wielkich cierpień, którego grałyby na uczuciach czytelnika. Bez tego historia jest równie emocjonująca i piękna.

Ogromnie polecam. Przygodowe, łotrzykowskie wydanie prozy Jacobsena przypadło mi do gustu równie mocno jak jego bardziej melancholijna odsłona. Jestem przekonana, że w was również poruszy najczulsze struny duszy.

<Co musi potrafić prawdziwie „dobry” pisarz?>

Według mnie musi mieć zdolność do plastyczności, do całkowitej zmiany stylu i klimatu, w zależności od opisywanej historii, a jednak cały czas pozostać charakterystycznym. Czytając najnowszą książkę Jacobsena ciągle miałam w głowie myśl, że to jakby on, ale jednak jakiś inny. Niegodni to książka na wskroś skandynawska i...

<Lubicie thrillery B.A. Paris?>

Dla mnie to kwintesencja książek, które czytamy w ramach totalnego oderwania się od rzeczywistości pełnej trudów, dla zrelaksowania się i zbytniego niezastanawiania nad tym jakie walory artystyczne ma czytana książka. Ona ma po prostu zapewniać maksymalną przyjemność płynącą z lektury i Paris znakomicie się w tym wypadku sprawdza.

Domestic noir to zdecydowanie mój ulubiony rodzaj thrillerów. Najbliższa rodzina, przyjaciele i zawiłe relacje łączące poszczególnych bohaterów mogą być materiałem na trzymającą w napięciu opowieść. Wszak nigdy nie można do końca poznać drugiego człowieka i skąd możemy mieć pewność, że osoba, z którą spędzamy życie nie kryje przed nami żadnych tajemnic. Do takich wniosków dojdzie z pewnością Iris - kobieta, która ma kochającego męża, dorosłą córkę odkrywającą świat na własną rękę i dobrą pracę. Do czasu, gdy mąż jest świadkiem tragicznego wypadku w kamieniołomie i nie potrafi poradzić sobie z traumą, a małżeństwo ich przyjaciół przechodzi kryzys przez co jedno z nich - Laura, przenosi się na jakiś czas do posiadłości Iris i Gabriela. Co innego spotykać się z kimś raz na jakiś czas, a zamieszkać. Atmosfera panująca w domu bohaterki dość szybko staje się gęsta tak, że można by kroić ją nożem. Na jaw wychodzą coraz to nowe sekrety.

Jak pisałam wielokrotnie na stories - to książka, która po prostu czyta się sama, wydawać by się mogło bez udziału czytelnika. Kolejne strony po prostu przepływają przez palce, co znacznie ułatwiają krótkie rozdziały obiecujące nam jeszcze więcej i więcej. Nie sposób nie pomyśleć, że jeszcze tylko strona i idę spać, by ocknąć się kilka rozdziałów dalej. Przyczepiłabym się jednak do zakończenia, bo o ile podczas czytania klarowało mi się w głowie pewne rozwiązanie, tak pod koniec akcja pognała do przodu i wyjaśniła się dość dziwnie, pozostawiając mnie z pewnym uczuciem niedosytu. Niemniej jednak książka spełniła swoją rolę, nie jest to powieść, która na długo utkwi w mojej pamięci, ale jeśli będę miała okazję sięgnąć jeszcze po jakąkolwiek książkę Paris to zrobię to bez wahania, ponieważ czysty relaks jest tutaj gwarantowany.

<Lubicie thrillery B.A. Paris?>

Dla mnie to kwintesencja książek, które czytamy w ramach totalnego oderwania się od rzeczywistości pełnej trudów, dla zrelaksowania się i zbytniego niezastanawiania nad tym jakie walory artystyczne ma czytana książka. Ona ma po prostu zapewniać maksymalną przyjemność płynącą z lektury i Paris znakomicie się w tym wypadku sprawdza.

Domestic...