Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Doskonałe zakończenie trylogii. Wątki rozwiązane w błyskotliwy sposób, niegłupie zakończenie i fenomenalnie poprowadzony rozwój postaci.
Byłem ostrożny po pierwszym tomie, jednak Joe ponownie pokazał na co go stać. Nowa Trylogia niczym nie urąga pierwszej historii Pierwszego Prawa.
Kluczowa osią historii nie jest jednak standardowy Hero Jorunery znany w wykonaniu Logena czy Glokty. Tym razem to dynamika zmian społecznych pozwala czytelnikowi wsiąknąć w galopującą historię Północy i Unii.
Trochę jak w leninowskiej Rosji; Iskra rzucona na prochy wydobywa z ludzi to co w nich najgorsze jak i najlepsze. Jakże udaną postacią jest Pleczysty, którego działania są na swój sposób obrazem Dzierżyńskiego. Jak głęboką transformację przechodzi Leo stając się tym, kim niegdyś by gardził.
Autor stawia nieme pytania, jaką ilość bólu może przełknąć człowiek by zachować życie? Jaką zbrodnie popełni, by uchronić rodzinę?
Nie ma tu infantylnej fantastyki, nie ma wybuchów i smoków.
Jest za to atmosfera gęsta jak smoła. Ingryga brutalna jak francuska rewolucja, jest pole ofiar padających jak muchy - nie tylko od miecza. Są charaktery żywe z krwi i kości.

Doskonałe zakończenie trylogii. Wątki rozwiązane w błyskotliwy sposób, niegłupie zakończenie i fenomenalnie poprowadzony rozwój postaci.
Byłem ostrożny po pierwszym tomie, jednak Joe ponownie pokazał na co go stać. Nowa Trylogia niczym nie urąga pierwszej historii Pierwszego Prawa.
Kluczowa osią historii nie jest jednak standardowy Hero Jorunery znany w wykonaniu Logena...

Joe wgryza się w struktury społeczne świata który stworzył. Poczym te struktury grzmoci toporem, szarpie i wyrzuca przez okno, innymi słowy jest dobrze, momentami nawet zaskakująco. W przeciwieństwie do pierwszych trylogii, gdzie postacie kobiet potraktowano troche po macoszemu, z drugim tomem tejże trylogii jest już o niebo lepiej. Savine a szczególnie Rikke to postacie dla których warto czytać. Fabuła po wolniejszym pierwszym tomie również nabiera rómieńców. Sięgam po trzeci tom bez zastanowienia.

Joe wgryza się w struktury społeczne świata który stworzył. Poczym te struktury grzmoci toporem, szarpie i wyrzuca przez okno, innymi słowy jest dobrze, momentami nawet zaskakująco. W przeciwieństwie do pierwszych trylogii, gdzie postacie kobiet potraktowano troche po macoszemu, z drugim tomem tejże trylogii jest już o niebo lepiej. Savine a szczególnie Rikke to postacie...

Kolejna fabuła będąca tłem dla socjologiczno-filozoficznych rozważań nad ksenofobią, rasizmem i odrzuceniem. W wykonaniu Salvatora nawet traktat o ontologii mrówek dawałby do myślenia i zmuszał do przerzucania kolejnych kartek. Plusem jest to, że nie trzeba czytać wcześniejszych częsci, można równie dobrze zacząc od tej częsci. siłą aktualnej trylogii są dwie znakomicie napisane postacie (i to nie tytułowe) Jarlaxle i Zak.

Kolejna fabuła będąca tłem dla socjologiczno-filozoficznych rozważań nad ksenofobią, rasizmem i odrzuceniem. W wykonaniu Salvatora nawet traktat o ontologii mrówek dawałby do myślenia i zmuszał do przerzucania kolejnych kartek. Plusem jest to, że nie trzeba czytać wcześniejszych częsci, można równie dobrze zacząc od tej częsci. siłą aktualnej trylogii są dwie znakomicie...