OKP Dolores, tom 4. Ostatnia kula

W "Ostatniej kuli" Dolores rozbija się na nieznanej planecie, gdzie zostaje zaatakowana przez bandę łupieżców, która, zniewoliła rdzennych mieszkańców. Chcąc chronić swój najcenniejszy Skarb, Mony zamyka Coś we wnętrzu robota, który zostaje skradziony przez agresorów.
Bohaterka za wszelką cenę musi odzyskać jego zawartość, a w tym celu będzie musiała wejść na nieprzyjazny grunt, do gniazda pełnego przeciwników.
Czy jej się powiedzie? Jakie bestia będą polowały na bohaterów 4 tomu OKP Dolores?

Komiks trzyma poziom poprzednich części, a jednocześnie jest drobnym przystankiem pomiędzy genezą bohaterki, zamkniętą w trzech pierwszych tomach, a kolejną dłuższą przygodą na pustyni, która czeka ją w części piątej i następnych.
Jest to świetna rozrywka, pełna akcji, strzelanin, wybuchów i ciętego języka. Serdecznie polecam!

Więcej w mojej wideo recenzji na YouTube/@Wombai

W "Ostatniej kuli" Dolores rozbija się na nieznanej planecie, gdzie zostaje zaatakowana przez bandę łupieżców, która, zniewoliła rdzennych mieszkańców. Chcąc chronić swój najcenniejszy Skarb, Mony zamyka Coś we wnętrzu robota, który zostaje skradziony przez agresorów.
Bohaterka za wszelką cenę musi odzyskać jego zawartość, a w tym celu będzie musiała wejść na nieprzyjazny...

Ciąg dalszy przygód Mony i Dolores, tym razem mamy nowych wrogów, nowe postacie i świat który trzeba poznać lub okiełznać. Nowa trylogia która ma piękne rysunki i prowadzi dość prostą fabułę. Czekam na więcej. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Ciąg dalszy przygód Mony i Dolores, tym razem mamy nowych wrogów, nowe postacie i świat który trzeba poznać lub okiełznać. Nowa trylogia która ma piękne rysunki i prowadzi dość prostą fabułę. Czekam na więcej. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

(EX)ZAKONNICA W KOSMOSIE

Didier Tarquin. No nie powiem, że uwielbiam gościa, bo w sumie to tylko jeszcze jeden komiksowy wyrobnik i znam masę autorów zdecydowanie od niego lepszych. Ale nie każdy musi być najlepszy, nie musi być wybitnym, ani jakoś bardzo wybijać się ponad pozostałych, bo czasami wystarcza po prostu trafić w czyjś gust czy dostarczy dobrej rozrywki. I właśnie taką dotąd zapewniały mi komiksy Tarquina – a przynajmniej te przez niego rysowane. I ceniłem tam sobie jego rysunki (mówię o seriach o Lanfeuście),ale trafiały do mnie też fabuły, pisane przez Christophe’a Arlestona. Więc zastanawiałem się, jak „OKP Dolores” wypadnie, bo tym razem to Tarquin – a właściwie Tarquinowei – wzięli się również za treść. Ale jest spoko. A nawet całkiem przyjemnie.

Niegdyś była zakonnicą. Potem odziedziczyła po ojcu statek piratów. Teraz, po wszystkich tragediach, jakie ją spotkały, po wszystkich tych stratach i żalach, przemierza z przyjaciółmi kosmos, chcąc zostawić za sobą wszystko, co dotąd miała na głowie. Ale, jak się można domyślić, problemy nie chcą jej zostawić. Nasi bohaterowie rozbijają się więc na obcej planecie, a miejsce to skrajnie niegościnne. Do tego Mona jest w ciąży, poród zbliża się nieubłaganie, a zagrożenie z każdą chwilą staje się coraz większe i bardziej namacalne…

http://ksiazkarniablog.blogspot.com/2023/12/okp-dolores-4-ostatnia-kula-lyse.html

(EX)ZAKONNICA W KOSMOSIE

Didier Tarquin. No nie powiem, że uwielbiam gościa, bo w sumie to tylko jeszcze jeden komiksowy wyrobnik i znam masę autorów zdecydowanie od niego lepszych. Ale nie każdy musi być najlepszy, nie musi być wybitnym, ani jakoś bardzo wybijać się ponad pozostałych, bo czasami wystarcza po prostu trafić w czyjś gust czy dostarczy dobrej rozrywki. I...

Tempo opowieści na samym początku jest dynamiczne, po czym spowalnia, dając chwilę na oddech, a na końcu znowu dzieje się co niemiara. Na ogół fabuła odznacza się dość dużą przewidywalnością. Nie otrzymaliśmy zaskakujących scen, a zwroty akcji dało się przewidzieć.

Co ciekawe, na drodze głównej bohaterki zawsze pojawiają się postacie lub przedmioty, które pomagają jej w osiągnięciu celu. Niektóre rozwiązania fabularne są wręcz niedorzeczne. Czytając kolejne strony, nie czułem za bardzo stawki, o jaką toczy się gra. Wiadomo, że ukazana historia nazywa się komiksem, ale niektóre rzeczy powinny być ukazane w bardziej realistyczny sposób. Nie podoba mi się przede wszystkim główny wątek, który powinien być bardziej emocjonalny, niż go przedstawiono.


Choć scenariusz kulał, delikatnie rzecz ujmując, to główna bohaterka została wykreowana dosyć interesująco. Na początku ciekawym rozwiązaniem było pokazanie jej jako narratora opowieści. Posiada ona wyraźne motywacje, a jej relacja z Tuco zapowiadała się zaskakująco dobrze.

Więcej na: CzasoStrefa.pl

Tempo opowieści na samym początku jest dynamiczne, po czym spowalnia, dając chwilę na oddech, a na końcu znowu dzieje się co niemiara. Na ogół fabuła odznacza się dość dużą przewidywalnością. Nie otrzymaliśmy zaskakujących scen, a zwroty akcji dało się przewidzieć.

Co ciekawe, na drodze głównej bohaterki zawsze pojawiają się postacie lub przedmioty, które pomagają jej w...

PopKulturowy Kociołek:

Chęć pozostawienia traumatycznej przeszłości za sobą sprawia, że Mona na pokładzie statku Dolores wraz z dwoma towarzyszami wyrusza w najbardziej odległe zakątki galaktyki. Ma nadzieje, że miejsce to pozwoli jej zapomnieć, o cierpieniu jakiego zaznała i jednocześnie stanie się początkiem jej nowego życia z ukochanym dzieckiem, które niedługo ma przyjść na świat. Los nie jest jednak dla niej nazbyt łaskawy i lubi rzucać jej kolejne kłody pod nogi. Jej statek zostaje zaatakowany przez bezlitosnych łupieżców i rozbija się na ich planecie. Kobieta musi kolejny raz chwycić za broń i walczyć o życie. Tym razem stawka jest jednak o wiele większa, tym bardziej że dziecku najwyraźniej bardzo się spieszy, aby zobaczyć mamusię.

Pierwsze trzy tomy serii zaoferowały czytelnikowi przyjemną i dość angażującą historię w klimatach space-westernu. Trylogię zasadniczo można uznać za zakończoną. Otwarty finał sprawił jednak, że duet scenarzystów postanowił pokazać dalsze losy niezwykłej bohaterki. Na całe szczęście nie jest to jedna z tych kontynuacji, które wyraźnie robione są na siłę. Twórcy mieli pewien ciekawy pomysł, który postanowili urzeczywistnić i przełożyć go na papier. Na szczególne uznanie zasługuje sam początek komiksu, kiedy to pierwsze skrzypce odgrywają różnorakie emocje targające główną bohaterką. Najważniejszymi z nich są matczyne uczucia, które są pewnym fabularnym powiewem świeżości i wynoszą opowieść na zupełnie nowy poziom.

Niestety nie obeszło się tu również bez pewnych błędów/niedociągnięć.....

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-komiksu-okp-dolores-tom-4/

PopKulturowy Kociołek:

Chęć pozostawienia traumatycznej przeszłości za sobą sprawia, że Mona na pokładzie statku Dolores wraz z dwoma towarzyszami wyrusza w najbardziej odległe zakątki galaktyki. Ma nadzieje, że miejsce to pozwoli jej zapomnieć, o cierpieniu jakiego zaznała i jednocześnie stanie się początkiem jej nowego życia z ukochanym dzieckiem, które niedługo ma...