Z tą pierwszą się już zmierzyłam i podobała mi się. Bo chociaż ciężko oceniać czyjąś autobiografię, to jest to świetne ukazanie tego, jak toksyczny rodzic może całkowicie odebrać dziecku jego własną autonomię i osobowość. Kwestią więc czasu było, aż zabiorę się za drugą z tych premier. Naczytałam się wielu opinii, że ta książka zaskakuje prawie na każdej stronie, że jest to nie tylko emocjonująca, ale też brutalna historia o ludziach, którzy zrobią wszystko, żeby przetrwać. No i jak wyszło? Chciałabym móc powiedzieć, że dobrze…

Gdy co pokolenie na niebie pojawia się Krwawy Księżyc, siedem rodzin musi wyznaczyć swojego mistrza, który będzie reprezentował nazwisko w walce o tajemne źródło wysokiej magii. I jeśli macie w głowie wyobrażenie Turnieju Trójmagicznego z Harry’ego Pottera, to jest to zupełnie inny rodzaj walki. Przeżyje tylko jeden mistrz, a po zakończeniu walk to jego rodzina będzie władać magią do następnego Krwawego Księżyca. Sprawy dodatkowo komplikują się, gdy w związku z publikacją „Tragicznej tradycji” cały świat dowiaduje się o tym, co się dzieje w Ilvernatchcie. Do miasteczka zjeżdżają się reporterzy, a tegoroczni mistrzowie nagle trafiają na pierwsze okładki gazet. Przyjeżdżają również przeciwnicy tego, aby rodziny z własnej woli posyłały swoje dzieci na prawie pewną śmierć.

Jeśli jeszcze nie przyszły wam do głowy „Igrzyska śmierci” Suzanne Collins, to może byłam zbyt subtelna. Tak, główny motyw opiera się w dużej, jak nie w ogromnej mierze na tym, co przedstawiła nam wcześniej twórczyni Katniss Everdeen, a jeszcze przed nią japoński twórca „Battle Royale”. Mamy więc magiczną barierę, która odgradza uczestników i która zmienia kolor w przypadku śmierci któregoś z mistrzów, mamy podział na lepsze i gorsze rodziny (patrz dystrykty w Panem) i możliwość współpracy z wytwórcami klątw.

No więc odpada nam oryginalność, bo tu zdecydowanie można zobaczyć już na pierwszy rzut oka, skąd była czerpana inspiracja. Oczekiwałam więc, że jeśli nie błyskotliwe pomysły i stworzenie świata, to może wciągnie mnie fabuła – i tutaj też niestety się przejechałam. To, co zostało mi zapowiedziane jako krwawa i zaskakująca książka, ostatecznie okazało się ani krwawe, ani zaskakujące. Przez większość czasu przewracałam kartki bez żadnego przekonania, czekając, aż duet Foody i Herman, za przeproszeniem, wyrzuci mnie z kapci. I o ile jeszcze końcówkę można podciągnąć pod jakiś plot twist, to zdecydowana większość tej grubej jak na młodzieżówkę książki niestety nie była ani brutalna, ani krwawa, ani po prostu ciekawa.

Sami bohaterowie, którzy niejako od dziecka byli przygotowywani do walki na śmierć i życie, tez wypadają blado. Do turnieju podchodzą bez żadnej taktyki, ich łotrostwo jest, powiedzmy delikatnie, dość dyskusyjne, a jeden z głównych bohaterów, który już od samego początku kreowany jest na największego zbrodniarza wszech czasów, mięknie na widok jednej z damskich postaci.

Może to kwestia tego, że za dużo podobnych książek już przeczytałam i uważam, że „Battle Royale” w tej konwencji zmiotło konkurencję na długo, zanim niektórzy autorzy w ogóle pomyśleli, że można coś takiego napisać. A może jest to kwestia wieku, choć mam szczerą nadzieję, że nie, bo nie czuję się jeszcze tak stara. Wiem na pewno, że gdybym teraz dała tę książkę mojej młodszej siostrze, to pewnie byłaby nią zachwycona, podobnie jak moja znajoma, która jest w trakcie lektury i też ogromnie jej się podoba. Więc może to faktycznie problem jest we mnie i może to te ogromne oczekiwania, które zostały wokół tej pozycji pobudowane, kompletnie pożarły moją przyjemność z lektury.

Kinga Kolenda