„Echo przyszłych wypadków” to drugi tom „Trylogii Licaniusa” Jamesa Islingtona, bez wątpienia dorównujący pierwszemu, a może nawet przewyższający go. Islington rozbudowuje swój świat, rzucając więcej światła na wydarzenia z przeszłości, od których w przyszłości wiele może zależeć. System magiczny nie składa się już tylko z Obdarzonych, Augurów i Cieni, ale również z Czcigodnych, których moc, zdolności i pobudki stają się osią wydarzeń w tym tomie. Stopniowo poznajemy też odpowiedzi na pytania, które pozostały otwarte po lekturze „Cienia utraconego świata”: skąd wzięły się Naczynia? Czym jest i do czego służy Licanius? Co było powodem rozpadu bractwa Czcigodnych?

Fabuła powieści przypomina skomplikowaną łamigłówkę, przez co lektura wymaga dużego skupienia. Dzięki temu zrozumienie kolejnych powiązań sprawia dużą przyjemność i satysfakcję. Na szczęście autor pomyślał o przypomnieniu na początku wydarzeń, które rozegrały się w pierwszym tomie – dzięki temu, a także dzięki słowniczkowi i spisowi postaci, łatwiej odnaleźć się w splątanych wątkach teraźniejszości i przeszłości. Szczególnie trudno jest się zorientować w chronologii wydarzeń z przeszłości Caedena, które rozgrywają się na przestrzeni wyjątkowo długiego czasu.

Poza wartką akcją, złożoną fabułą i rozbudowanym systemem magicznym ciekawe są też rozterki moralne bohaterów, zwłaszcza Caedena. Często trudno zdefiniować, którzy bohaterowie są dobrzy, a którzy źli, komu można zaufać, a kto okaże się zdrajcą. W przypadku Caedena nawet jemu samemu trudno ocenić, czy jest dobry, czy zły, przez co jego postać jest w tym tomie szczególnie interesująca. Lektura „Echa przyszłych wypadków” to wciągająca przygoda, wymagająca zaangażowania i ciągłego skupienia (warto trzymać pod ręką naklejki indeksujące), a w zamian dająca mnóstwo satysfakcji. Oby trzeci tom pojawił się jak najszybciej i dorównał wysokiemu poziomowi dwóch pierwszych.

Agnieszka Kruk