Mauretania jest wyjątkowym krajem Afryki. Położona w północno-zachodniej części kontynentu. Posiada zarówno rozległą linię brzegową, natomiast znaczną część terytorium zajmuje Sahara – największą pustynię na świecie. Znajdujący się w centralnej części kraju Szinkit był główną oazą regionu oraz ważnym punktem przebiegającego tam szlaku handlowego. Zdumiewająca jest perspektywa, że resztki kruszejących dzisiaj cegieł oraz spalona słońcem ziemia, w okresie swojego największego rozkwitu, czyli w XIII wieku, były jednym z najważniejszych ośrodków edukacji islamskiej w Afryce Zachodniej.
Bogactwo i różnorodność lokalnej kulturze nadali wędrowcy oraz pielgrzymi, którzy upatrzyli sobie Szinkit jako miejsce spotkań, a także jako bazę wypadową, między innymi podczas dalekich podróży do Mekki. Szinkit niekiedy był określany siódmym najświętszym miejscem islamu, jak również ważnym ośrodkiem naukowym, zawierającym bogate zbiory książkowe. Między innymi księgi Galileusza i Kopernika.

Niestety, te same cechy pustyni, które były siłą sprawczą imponującego rozkwitu tego regionu, kilka stuleci później okazały się również dlań zabójcze. Rozwój technologiczny oraz zmiany w sposobie podróżowania sprawiły, że pielgrzymi zmienili zarówno trasy, jak i cele swoich wędrówek. Z powodu bezkompromisowego klimatu pustyni oraz politycznych konfliktów region obumiera niemalże na oczach świata. A wraz z nim jego bezcenne dziedzictwo kulturowe.

Według statystyk, jeszcze w drugiej połowie XX wieku Szinkit posiadał około dwudziestu tysięcy rdzennych mieszkańców, a średniowieczne zbiory zgromadzone były w trzydzieśtu bibliotekach. Dzisiaj, te liczby zmalały odpowiednio do kilku tysięcy osób oraz około dziesięciu mocno zniszczonych miejsc, w których magazynowane są księgi. W 1996 roku Szinkit został wpisany na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO, ale nawet międzynarodowa opieka nie wskrzesi dawnej świetności, a wysuszonych na wiór kęp krzaków - nie zamieni w bujną oazę.

Poniższe wideo przedstawia grupę odwiedzających współczesny Szinkit oraz jeden z ocalałych „bibliotecznych baraków”. Ciężko użyć innego określenia, gdyż jest to budynek z kamieni oraz palonej gliny, którego dachem są drewniane belki pokryte materiałem chroniącym przed burzami piaskowymi i słońcem. Turyści – ponieważ to upadłe miasto stało się jedną z głównych atrakcji turystycznych Mauretanii – za przewodnika mając właściciela zbiorów oglądają islamskie ryciny liczące nawet tysiąc lat. Według ankiety sporządzonej przez UNESCO w latach 90., w pustynnym mieście znajduje się około 3 450 tysiącletnich woluminów, jednakże ogromna część z nich jest w zaawansowanym stadium rozpadu. Pozostali mieszkańcy są najczęściej potomkami średniowiecznych bibliotekarzy, a przede wszystkich strażnikami zabytkowych ksiąg, przekazywanych z pokolenia na pokolenie.

żródło: www.thedailybeast.com

foto: commons.wikimedia.org/Jgremillot