Urodziła się w środowisku o zacięciu artystycznym. Dzielnicę, w jakiej mieścił się jej dom rodzinny, Kensington, zamieszkiwały niektóre z najznamienitszych umysłów epoki, w tym, pomiędzy politykami i ekonomistami, pisarze. Ich powszechna obecność w jej codziennym życiu, zarówno w dzieciństwie, jak i później, doprowadziła ją do przekonania, że nie ma nic nadzwyczajnego w byciu pisarzem, że to po prostu profesja, którą można wybrać spośród innych zawodów, i, co za tym idzie, ona również może się nią parać. Ma do tego pełne prawo – tak jak każda inna osoba.

Wielu pamięta ją przede wszystkim przez pryzmat jej smutnego, tragicznego końca: samobójczej śmierci, którą popełniła, wchodząc do rzeki w płaszczu obciążonym kamieniami. Jednak Virginia nie zawsze chorowała na depresję – gdy choroba ją opuszczała, potrafiła się bawić jak mało kto, przebierając się, parodiując i naśladując członków rodziny królewskiej.

Poza tym oczywiście pisała.

RYSY SZCZEGÓLNE

KLUCZOWA DECYZJA

Założenie wydawnictwa Hogarth Press wraz z mężem, Leonardem. To dało jej wolność do pisania bez myślenia o przyszłości – o tym, kto wyda jej książkę. Na marginesie rękopisu Pani Dalloway obiecała sobie: Będę pisać, co tylko będę chciała.

SILNE STRONY

1. Umiejętność droczenia się. Woolf trochę odkrywa, by po chwili jeszcze więcej zakryć. Ale po chwili znowu się odkrywa. Gra trwa przez karty kolejnych napisanych przez nią książek. Uchyla rąbka wiedzy o sobie, opisując życie wewnętrzne swoich postaci.

2. Ostrożność w doborze słów. Virginia była niezwykle czuła na językowe niuanse. Ujawniało się to – poza malarskimi opisami pejzaży czy krajobrazów emocjonalnych bohaterów – w siłowaniu się tych ostatnich z językiem. Wciąż bezskutecznie próbują raz i ostatecznie wyrazić to, jak się czują, ale słowa są nieprecyzyjne, słowa to za mało, zawsze niedopasowane, niemal zawsze chybiają o milimetry.

3. Bycie na bakier z czasem. Chronologia? Ależ po co? Woolf uważała trzymanie się osi czasu za nudne i nietrafione – swobodnie przechodziła od teraźniejszości do przeszłości, wiedząc, że osadzenie bohaterów tylko w tu i teraz jest fałszywe: przecież budują ich przede wszystkim doświadczenia i wspomnienia.

ZŁOTA ZASADA

Walcz. Zamknij biblioteki, jeśli chcesz. Ale nie ma takiej bramy, takiego zamka, takiej kłódki, którą mógłbyś zakluczyć, by zamknąć i uwięzić mój umysł. Pisarka nie poważała żadnych wyznaczanych jej granic, a już zwłaszcza tych, które próbowano narzucić jej jako kobiecie.

IDEAŁ

Malarze. Licznie zamieszkują jej powieści, gęsto od nich również w jej życiu prywatnym. Może dzięki temu jej opisy są takie plastyczne, malarskie i żywe.

ULUBIONA SZTUCZKA

Brzuchomówstwo. Oryginalną cechą jej stylu, który później na dobre zadomowił się w literaturze, jest to, że w głosie narratora słychać przemyślenia jej postaci. Chociażby tutaj: Skarpetki Hugh były bezsprzecznie najpiękniejszymi, jakie kiedykolwiek widziała – a teraz ten smoking! Idealny!

TYPOWE ZDANIE

Kto nie czytał, ten trąba:

Chwile wolności. Dziennik 1915-1941

Kalendarium dni, nastrojów, spotkań pisarki. Wspaniała lektura.

Pani Dalloway

Jeden dzień z życia kobiety organizującej przyjęcie. Ale to nie jest tak, jak myślisz.

Fale

Rzecz o przemijaniu i o tym, jak się zmieniamy.

Eseje wybrane

Ostatnio wydane w Polsce. Woolf „uwikłana w świat”, w najlepszej formie.

Źródło: www.intelligentlifemagazine.com