W pewien grudniowy dzień 1875 roku panienka Susy Clemens, dwuletnia córka Samuela Langhorne'a Clemensa (bardziej znanego pod literackim pseudonimem Mark Twain), otrzymała list od samego św. Mikołaja. A warto dodać, że aby dotrzeć do dziewczynki, przesyłka musiała przemierzyć nie tylko całą Ziemię, ale i inne zakątki kosmosu. Twain ulokował bowiem swojego św. Mikołaja na Księżycu, a jeszcze konkretniej – w pałacu. Oprócz niego Księżyc, jak obmyślił to pisarz, zamieszkiwały także dzieci, które sprawowały na nim najwyższą władzę.

„Choć Twój list to same bazgroły, wszystko zrozumiałem”

Mikołaj odpisał małej Susy na jej list, w którym dziewczynka wymieniła, co chciałaby od niego otrzymać. Święty poinformował najpierw, że potwierdza otrzymanie listów od dziewczynki i jej młodszej siostrzyczki. Zaznaczył też, że choć korespondencja ta składała się w całości z bazgrołów, był w stanie wszystko odczytać. Jak to możliwe? Same bazgroły to system pisma stosowany przez każde dziecko we wszechświecie, więc święty zna go od lat. Mikołaj dodał również, że zebrał już prezenty, o które Susy prosiła. Poza jednym – zestawem mebli kuchennych dla lalek.

„Muszę z tobą porozmawiać o kuferku”

Święty Mikołaj zaznaczył też, że odwiedzi Susy o 9 rano, tuż po tym, jak dziewczynka przeczyta jego list. Chce się bowiem upewnić, czy na pewno trafią do niej właściwe prezenty. Susy będzie mogła z Mikołajem porozmawiać, ale nie może go zobaczyć. Co więcej, święty musi zostać niewidzialny dla wszystkich członków rodziny. Jak jednak zrealizować tak skomplikowaną operację? Mikołaj opracował specjalny plan: do domu Clemensów ma go wpuścić drzwiami kuchennymi kamerdyner George, który wcześniej założy na oczy opaskę. Co ciekawe, George Griffin, który naprawdę pracował w domu Marka Twaina przez siedemnaście lat, był Afroamerykaninem, dawniej niewolnikiem. Gdy pisarz tworzył „Przygody Hucka Finna”, Griffin był już przez niego zatrudniony, więc przypuszcza się, że to właśnie jego historia zainspirowała Twaina do stworzenia książkowej postaci zbiegłego niewolnika Jima.

Wróćmy jednak do listu św. Mikołaja: George oraz kucharz, po wpuszczeniu niecodziennego gościa do domu, mają wyjść z kuchni, a potem nie mogą zamienić ze sobą ani słowa. Mikołaj będzie rozmawiał z Susy za pomocą specjalnej tuby mówionej – prostego urządzenia, umożliwiającego porozumiewanie się na odległość około 90 m. Dawniej korzystano z tego rodzaju sprzętu nie tylko w bogatych domach, ale i w samochodach, pociągach, a także na statkach. Święty zapewnia w liście, że wypyta dziewczynkę o szczegóły dotyczące pewnego prezentu, ponieważ jest obcokrajowcem i nie zrozumiał dokładnie, czy Susy, oprócz mebli kuchennych dla lalek, których – jak wcześniej wspomniał – nie udało się dostarczyć, chciałaby otrzymać także kufer pełen ubrań dla lalek. Mikołajowi zależy również na tym, by upewnić się, jakiego koloru ma być kufer i jakie konkretnie ubrania mają się w nim znaleźć.

Św. Mikołaj zaznaczył także w liście, że wróci z kufrem, ale aby go dostarczyć, musi wejść do domu przez komin w największym pokoju. Dlatego też prosi, by nikogo w pomieszczeniu wtedy nie było i by nikt w czasie wizyty świętego ze sobą nie rozmawiał. Co ważne, Mikołaj zostawi również odcisk swojego buta na marmurowej posadzce – pod żadnym pozorem nie wolno go jednak zmywać! Jego widok ma zawsze przypominać Susy, by była dobra.

Kim była Susy?

Susy, a właściwie Olivia Susan Clemens, była drugim z trojga dzieci Marka Twaina, najstarszą z dwóch córek. Urodziła się 19 marca 1872 roku i zmarła 18 sierpnia roku 1896, w wieku zaledwie 24 lat. Przyczyną śmierci było zapalenie opon mózgowych. Młoda kobieta zdążyła jednak napisać biografię swojego ojca: „Papa: An Intimate Biography of Mark Twain”. Dzieło Olivii Clemens w całości opublikowano dopiero w 1988 roku, razem z listami, które wymieniła z tatą-pisarzem. W książce znalazła się również biografia samej autorki. Wcześniej fragmenty dzieła Olivii dodał do swojej autobiografii Twain, który zmarł 14 lat po swojej córce.

[as]