Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Za długie czekanie jest dobre śniadanie"- tak mówią. Na 3. część Czerwonej królowej czekałam ponad rok. Nie wiem, czy to ja się tak przez ten rok zmieniłam, czy to książka jest tak słaba. Pierwsza część mnie zachwyciła, druga była równie ciekawa, ale ta... Oprócz kilku ciekawych momentów w wypowiedziach bohaterów książka była tak nudna, że od 200 strony musiałam zacząć ją przekartkowywać. Bohaterka o ile była irytująca już wcześniej, to w 3. części przechodzi samą siebie. Nie mówię, że ma być idealna, bo nie o to w książkach chodzi. Po prostu cała ta "królewska klatka" jest przekombinowana. Koniec to tylko wisienka na torcie. Zawiodłam się strasznie, ale bez skrupułów daję taką ocenę, bo 500 stron to wystarczająco dużo by napisać arcydzieło, a już w połowie Victoria Aveyard powinna się zorientować, że "to chyba jednak nie to". Wolałabym poczekać jeszcze trochę i dostać to na co czekałam.
Rozczarowanie i złość za stracony czas.

"Za długie czekanie jest dobre śniadanie"- tak mówią. Na 3. część Czerwonej królowej czekałam ponad rok. Nie wiem, czy to ja się tak przez ten rok zmieniłam, czy to książka jest tak słaba. Pierwsza część mnie zachwyciła, druga była równie ciekawa, ale ta... Oprócz kilku ciekawych momentów w wypowiedziach bohaterów książka była tak nudna, że od 200 strony musiałam zacząć ją...

Czekałam na ten moment, gdy bez krępacji i niepewności czy postępuję sprawiedliwie, dam książce 10. Sporo jest serii, w których pierwsze części są wspaniałe, ale następne to słynne "odgrzewanie kotleta". W "Zapisane w kościach" kotleta nie było, był za to wytrawny homar, który bardzo mi smakował. Jeśli ktoś ma słabość do książek, w których może swobodnie i wielokrotnie interpretować wydarzenia oraz zachowania ludzi, to gorąco polecam.

Czekałam na ten moment, gdy bez krępacji i niepewności czy postępuję sprawiedliwie, dam książce 10. Sporo jest serii, w których pierwsze części są wspaniałe, ale następne to słynne "odgrzewanie kotleta". W "Zapisane w kościach" kotleta nie było, był za to wytrawny homar, który bardzo mi smakował. Jeśli ktoś ma słabość do książek, w których może swobodnie i wielokrotnie...

Po książkę sięgnęłam niechętnie, a wychwalanie autora na pierwszej stronie tylko spotęgowało uczucie, że to będzie kolejna pospolita książka.
Na szczęście tak się nie stało! Jako uczennica klasy o profilu biologiczno-chemicznym wprost nie mogłam się nacieszyć licznymi ciekawostkami związanymi z życiem człowieka po życiu (tak, chodzi tu o rozkład ciała). Bardzo mile zaskoczył mnie język jakim napisana jest ta książka i to, że każda poszlaka może być różnie traktowana i pasować do wielu osób. To chyba jeden z niewielu kryminałów, które przeczytałam, w których wszystko do siebie pasuje. Absolutnie nie widziałam żadnej niejasności i naciągania czegokolwiek. Simon Beckett odwalił kawał dobrej roboty. Polecam!

Po książkę sięgnęłam niechętnie, a wychwalanie autora na pierwszej stronie tylko spotęgowało uczucie, że to będzie kolejna pospolita książka.
Na szczęście tak się nie stało! Jako uczennica klasy o profilu biologiczno-chemicznym wprost nie mogłam się nacieszyć licznymi ciekawostkami związanymi z życiem człowieka po życiu (tak, chodzi tu o rozkład ciała). Bardzo mile...