Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książce trudno odmówić uroku. To subtelna opowieść o – w mojej skromnej ocenie – samotności i nieustannej przed nią ucieczki. Ale zachwytu nie było. Miałam wrażenie, że autorka chciała napisać nowego „Małego Księcia”, niestety nie zdołała. Brak zbudowania postaci, bazy na zrodzenie się relacji między bohateram i – co przeszkadzało mi najbardziej – życzeniowe wprowadzanie nowych, zupełnie nieusprawiedliwionych wątków nie pozwalają mi dobrze ocenić tej książki. Użycie matematyki do stworzenia tła dla tej historii było zabiegiem wyłącznie stylistycznym, bo w rzeczywistości mnogość równań i rozważań na temat teorii tej nauki nie zaprowadziła mnie do niczego innego niż znużenia. Styl autorki na podobieństwo twierdzenia Eulera emanuje prostotą – zabrakło jednak piękna spójności i logiki.

Książce trudno odmówić uroku. To subtelna opowieść o – w mojej skromnej ocenie – samotności i nieustannej przed nią ucieczki. Ale zachwytu nie było. Miałam wrażenie, że autorka chciała napisać nowego „Małego Księcia”, niestety nie zdołała. Brak zbudowania postaci, bazy na zrodzenie się relacji między bohateram i – co przeszkadzało mi najbardziej – życzeniowe...

Bobkowski to geniusz polskiego słowa pisanego. Język polski miał on na smyczy i w kagańcu – całkowicie opanowany. Dawał mu tylko złudzenie, że to on go prowadzi, a te zdania i przemyślenia piszą się same. Ale to on je napisał. Tak samo, jak napisał swoje życie – sam, od początku do końca. Frajda z czytania tych zapisków była ogromna. Zazdroszczę tym, którzy przeczytanie tej wspaniałej książki po raz pierwszy mają jeszcze przed sobą.

Bobkowski to geniusz polskiego słowa pisanego. Język polski miał on na smyczy i w kagańcu – całkowicie opanowany. Dawał mu tylko złudzenie, że to on go prowadzi, a te zdania i przemyślenia piszą się same. Ale to on je napisał. Tak samo, jak napisał swoje życie – sam, od początku do końca. Frajda z czytania tych zapisków była ogromna. Zazdroszczę tym, którzy przeczytanie tej...

"Gdzie śpiewają raki" to przedziwne połączenie fabuły na miarę "Zmierzchu" Meyer – tylko mniej soczystej, jeśli to w ogóle możliwe – i stylistyki autorki, która chciałaby osiągnąć poziom opisów w "Nad Niemnem" Orzeszkowej, ale na chęciach się kończy, a czytelnik pozostaje sam w trakcie lektury z poczuciem lekkiego zażenowania. Bardzo pochlebna ocena tej książki jest dla mnie zagadką.

Co strona, to kolejny frazes ubrany w wyszukane słowa, z dodatkiem wierszy na deser – bo poezja jest przecież zawsze głęboka i wytworna.

Spędzamy dużo czasu z główną bohaterką, bardzo skrzywdzoną przez los – i nie wynika z tego nic. Zapomnijcie o ciekawym portrecie psychologicznym osoby porzuconej – do ostatniej strony, a właściwie szczególnie w trakcie lektury ostatnich rozdziałów, miałam poczucie całkowicie straconego potencjału historii. Zapomnijcie też o chwili zastanowienia, do którego zmusi was autorka – nic podobnego się nie wydarzy. Wszystko podane jest dla czytelnika na tacy. Zupełnie tak, jakby Pani Delia Owens myślała, że odbiorcą jej debiutu literackiego będzie niezdolny do myślenia i łączenia faktów głupiec...

Jedyny plus jest taki, że dość szybko się tę książkę czyta, więc nie zmarnowałam więcej niż 5-6 godzin.

Znajdę dla tej książki jakieś odległe miejsce w mojej biblioteczce – tam, gdzie raki zimują.

"Gdzie śpiewają raki" to przedziwne połączenie fabuły na miarę "Zmierzchu" Meyer – tylko mniej soczystej, jeśli to w ogóle możliwe – i stylistyki autorki, która chciałaby osiągnąć poziom opisów w "Nad Niemnem" Orzeszkowej, ale na chęciach się kończy, a czytelnik pozostaje sam w trakcie lektury z poczuciem lekkiego zażenowania. Bardzo pochlebna ocena tej książki jest dla...