Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu wyglądam jak największy pawian na świecie próbujący wypierdolić piłkę. ;D

Po przeczytaniu wyglądam jak największy pawian na świecie próbujący wypierdolić piłkę. ;D

Mam duży problem z oceną tej pozycji, bo naprawdę ciekawe i wartościowe wywiady przeplatają się z takimi, które wywołują u mnie zgrzytanie zębów. Na dodatek nie postrzegam narodzin w kategorii cudu, co od razu warunkuje sposób, w jaki czytam poszczególne rozmowy z tej książki.

"Znam też kobiety, które decydują się począć dziecko z nasieniem nie-męża, bez jego wiedzy. I te dzieci zawsze są podobne do ojca. Nie wiem jak to się dzieje. Tak ma być."

Niczym u wszystkich dzieci słynnego Louisa. ;) Czysta magia. Boli tym bardziej, że powiedziała to embriolożka.

"Kiedy dostaję płyn od lekarza, wlewam go sobie na szalkę i szukam komórki jajowej, czyli takiej małej kuleczki. Ona jest tak malutka, że przeciętni ludzie nie dostrzegają jej nawet pod mikroskopem. Embriolog ją widzi. Uwierz mi, że nie potrzebuje nawet mikroskopu."

Hej, oocyt ma wielkość ziarenka piasku. Temu przeciętnemu człowiekowi dość mocno musiałoby paść na wzrok.

Jakie smaczki nas jeszcze czekają?
Rozpoznawanie sposobu urodzenia dziecka po jego płaczu - jest.
Cesarka po dziesięciogodzinnym porodzie nazwana porażką - jest. Swoją drogą, opatrzone to było jeszcze następującym komentarzem: "(...) to była jedna z piękniej rodzących kobiet, jakie widziała. Ona jest stworzona do rodzenia, taka lwica.". Witamy na krindżfeście.
Dowody anegdotyczne i szufladkowanie (szczególnie młodych kobiet) też są.
Prezentowanie poglądów w stylu "nie twierdzę, że badania prenatalne są złe, ale..."? A jakże, jest. Podejście do tego tematu zaprezentowane przez Panią Szalę jest w mojej ocenie skandaliczne. W czasach, kiedy przeprowadza się operacje u nienarodzonych dzieci opowiadanie, że poprzez badania prenatalne i USG dzieci są odzierane z tajemnicy, a matka może dowiedzieć się czegoś strasznego i w jakiś sposób na te informacje zareagować zostały wypowiedziane o dwa stulecia za późno.

Wybaczcie, że skupiłem się tu wyłącznie na negatywach, ale po sąsiedzku znajdziecie masę opinii opartych w zasadzie na samych superlatywach.

Chylę czoła przed położnymi-reformatorkami, które przecierają szlaki innym. Szanuję te, które pojechały na misje. Przykro czytało się o tym, co niektóre z Pań przeszły przebijając się przez szarą masę polskiego systemu ochrony zdrowia. Cieszy to, że zawód położnej przestał (oby!) być postrzegany jako ten z samego dołu hierarchii.

Niemniej czytając niektóre fragmenty miałem ochotę odłożyć tę książkę i nigdy do niej nie wrócić. Nie jest ich aż tak wiele, ale zepsuły mi przyjemność z odbioru. Polecam wyłącznie we fragmentach.

Mam duży problem z oceną tej pozycji, bo naprawdę ciekawe i wartościowe wywiady przeplatają się z takimi, które wywołują u mnie zgrzytanie zębów. Na dodatek nie postrzegam narodzin w kategorii cudu, co od razu warunkuje sposób, w jaki czytam poszczególne rozmowy z tej książki.

"Znam też kobiety, które decydują się począć dziecko z nasieniem nie-męża, bez jego wiedzy. I te...

Prędzej sam sobie skalp zdejmę niż przeczytam drugi raz.

Prędzej sam sobie skalp zdejmę niż przeczytam drugi raz.