Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Parafianowicz oddał łamy swojej książki ministrom z ekipy Morawieckiego po to by mogli się chwalić, snuć swoje opowieści dziwnej treści, szczekać na Niemców i Zełenskiego. Autor w 13 rozdziale twierdzi, że nie może tak bez oceny tych działań anonimowych" wypowiedzi zostawić, ale de facto podsumowuje streszczeniem ich wypowiedzi. Książka może posłużyć jedynie tylko jako studium psychologicznych "głębi" myśli ekipy Morawieckiego.


Panie Zbyszku, może trzeba było Dworczyka umieścić jako autora, a siebie na redakcję tekstu?

Parafianowicz oddał łamy swojej książki ministrom z ekipy Morawieckiego po to by mogli się chwalić, snuć swoje opowieści dziwnej treści, szczekać na Niemców i Zełenskiego. Autor w 13 rozdziale twierdzi, że nie może tak bez oceny tych działań anonimowych" wypowiedzi zostawić, ale de facto podsumowuje streszczeniem ich wypowiedzi. Książka może posłużyć jedynie tylko jako...

Pomysł ciekawy, choć nie tak do końca nowatorski, ale nie mogę sobie przypomnieć, gdzie był podobny. Niestety język, narracja, dialogi, głębia bohaterów - to bardzo mocno kuleje i widać z daleka, że jest to debiut powieściopisarski prof. Napiórkowskiego. To, co jeszcze się przebija, to wyraźnie odstające stylem fragmenty historyczne lub opowiadające legendy, gdzie da się zauważyć, że jest to styl już wyrobiony, nawykły do opowiadania. Bohaterowie niestety płascy, narracja toporna, w dużej mierze składająca się ze zdań prostych przeplatanych czasami nadmiernie złożonymi z niepotrzebnymi ozdobnikami (szczególnie w części opisowej). Daje się zauważyć niepotrzebne, takie na siłę, wtrącenia nawiązujące do memicznych sformułowań.

Jeśli mogę coś doradzić - nie słuchajcie audiobooka, bo nagrany jest przez zupełnie niedoświadczoną w tej materii aktorkę, która robi zbyt długie pauzy po każdym zdaniu, a jej intonacja bardziej pasuje do bajki dla dzieci, niż opowiadania grozy. Uwypukla to niestety niedociągnięcia warsztatu pisarskiego autora.

Myślę, że jak na debiut wypada ta powieść dość słabo, ale nie skreślam prof. Napiórkowskiego, bo jako semiotyk kultury na pewno ma jeszcze dużo ciekawych pomysłów, a warsztat się z biegiem czasu wzbogaci.

Pomysł ciekawy, choć nie tak do końca nowatorski, ale nie mogę sobie przypomnieć, gdzie był podobny. Niestety język, narracja, dialogi, głębia bohaterów - to bardzo mocno kuleje i widać z daleka, że jest to debiut powieściopisarski prof. Napiórkowskiego. To, co jeszcze się przebija, to wyraźnie odstające stylem fragmenty historyczne lub opowiadające legendy, gdzie da się...

Stieg Larssen w policyjnym wydaniu. Historia sztampowa, bohaterowie płascy, narracja irytująca, warsztat pisarski co najwyżej średni.

Stieg Larssen w policyjnym wydaniu. Historia sztampowa, bohaterowie płascy, narracja irytująca, warsztat pisarski co najwyżej średni.