Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie zamierzam odnosić się w żaden sposób do pozostałej twórczości Zafóna z prostego powodu jakim jest fakt, że znam tylko Księcia, ale przecież to o nim tutaj mowa, a nie o tym jak wypada na tle.
Czytając początkowe rozdziały żałowałem tych dwudziestu z hakiem złotych wydanych na tę pozycję. Dialogi były strasznie naiwne i tak zwyczajnie zwyczajne (przez duże Z), że gubiłem się w tym co kto mówi - zupełnie nie daje się rozróżnić postaci, czy to najmłodsza córka, czy rodzice - wszyscy mówią w ten sam sposób - widocznie niespełna trzydziestoletniemu Carlosowi zabrakło wyobraźni albo chęci, żeby drugoplanowe postaci uczynić charakterystycznymi. Z kolei te, które później miały okazać się głównymi bohaterami opowieści, wyróżniać zaczynają się dopiero kiedy znika bezbarwne tło drugoplanowców. Pół biedy, że w ogóle zaczynają.
Historia wydaje się strasznie spłycona i rozegrana za szybko. Miałem wrażenie jakbym czytał streszczenie, a nie powieść. Rozumiem, że jest to literatura młodzieżowa, a statystycznego młodego czytelnika - skoro już przekonał się do czytania - nie powinno się odstraszyć przydługimi opisami i opasłym tomiszczem, ale mam wrażenie, że autor odrobinę przesadził z lapidarnością i tempem akcji.
Ale żeby nie było, że jest tylko źle! Kiedy akcja zawiązuje się na dobre historia nareszcie zaczyna wciągać i nawet, początkowo wydająca mi się być tandetną, postać klauna staje się lekko straszna, a na pewno poważna. Pomysł, choć nie aż tak oryginalny, jest mocną stroną tej książki. Wprawdzie dla człowieka który już trochę (choć wcale nie tak dużo) w życiu przeczytał wydaje się być zlepkiem historii przerabianych już w różnych odsłonach, jednak trzeba przyznać, że potrafi zaciekawić, a przynajmniej nie nudzi. Szkoda tylko, że niektóre wątki sie urywają i są zakończone tak trochę "na odwal" (wypadek małej; kot, który wydawał się na początku pełniący rolę przynajmniej tak ważną jak w Koralinie Gaimana). A zakończenie? No nie oczekujmy po pozycji dla młodzieży kompletnego wywrócenia tego, co przez tych kilkanaście rozdziałów zbudowaliśmy sobie w głowach, ale obiecuję, że aż tak nie rozczaruje.
Gdyby Książę trafił w moje ręce kiedy byłem trzynastolatkiem pewnie teraz wspominałbym go tak mile jak przygody Pana Samochodzika, a tak, mimo pełnej świadomości, że to tylko debiut, czuję się słabo zachęcony do poznania późniejszej twórczości Pana Zafóna. Odnoszę wrażenie, że historia ta lepiej sprawdziłaby się jako zarys scenariusza dla ciekawego młodzieżowego filmu niż jako pełnoprawna powieść.

Nie zamierzam odnosić się w żaden sposób do pozostałej twórczości Zafóna z prostego powodu jakim jest fakt, że znam tylko Księcia, ale przecież to o nim tutaj mowa, a nie o tym jak wypada na tle.
Czytając początkowe rozdziały żałowałem tych dwudziestu z hakiem złotych wydanych na tę pozycję. Dialogi były strasznie naiwne i tak zwyczajnie zwyczajne (przez duże Z), że gubiłem...