Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Olśniła i zachwyciła mnie ta książka! Najkrócej mówiąc, to książka o tym jak patrząc nie widzimy, a przechodząc deptamy albo ( w łagodniejszej opcji) omijamy. Napisana z niezwykłą czułością poetki i poparta solidnymi argumentami naukowczyni, choć przecież wydawałoby się, że język poezji i nauki leżą na przeciwległych biegunach. Przeczy temu Urszula Zajączkowska, która wprowadza nas w kosmos. Zielony kosmos łąki, lasu. Dostrzega piękno tam, gdzie nam już przez samo choćby nazewnictwo (chwasty) to piękno umyka. Przez okular mikroskopu odkrywa zakryty przed naszymi oczami drzemiący i kipiący cud życia w nasionach, korzeniach, łodygach, liściach roślin. W tytułowych patykach i badylach właśnie. Zapewniam, że po lekturze już nigdy nie przejdziecie obojętnie obok tzw. pospolitych roślin, których całe mnóstwo wokół nas.

Olśniła i zachwyciła mnie ta książka! Najkrócej mówiąc, to książka o tym jak patrząc nie widzimy, a przechodząc deptamy albo ( w łagodniejszej opcji) omijamy. Napisana z niezwykłą czułością poetki i poparta solidnymi argumentami naukowczyni, choć przecież wydawałoby się, że język poezji i nauki leżą na przeciwległych biegunach. Przeczy temu Urszula Zajączkowska, która...

Rozczarowanie! Nie jest miło tak opisać książkę osoby, którą tak ceniłem choćby z celnych i wybornych ripost czy komentarzy ze Szkła Kontaktowego. Niska ocena pewnie bierze się też stąd, że redakcja tej książki nie stanęła na wysokości zadania: mnóstwo niepotrzebnych powtórzeń. Co nie zmienia faktu, że z lektury wyłania się obraz pani Marii taki, jak ją zapamiętałem: cudownej kobiety, z doskonałym poczuciem humoru. Szkoda tylko, że ta książka taka nienachalnie nudnawa...

Rozczarowanie! Nie jest miło tak opisać książkę osoby, którą tak ceniłem choćby z celnych i wybornych ripost czy komentarzy ze Szkła Kontaktowego. Niska ocena pewnie bierze się też stąd, że redakcja tej książki nie stanęła na wysokości zadania: mnóstwo niepotrzebnych powtórzeń. Co nie zmienia faktu, że z lektury wyłania się obraz pani Marii taki, jak ją zapamiętałem:...

To był szok! Szok i totalne zaskoczenie, bo wydawało mi się, że o 1945 roku wiem tyle, że nic mnie tu zaskoczyć nie zdoła. W szkole o roku końca wojny uczono tak, że zawsze kojarzył się z upragnionym pokojem, nawet spokojem, rozwiązaniem wszelkich problemów, które wojna niosła. Ale ja się uczyłem jeszcze w komunistycznej szkole, a wtedy narracja była taka, że przyjaciele ze Wschodu przynieśli nam raj wraz z wyzwoleniem. Książka przewróciła mi ten obraz do góry nogami. Owszem, „koniec wojny to było szczęście.(...) Że już nikt nie będzie narażony, do nikogo nie będą strzelali.” Niesamowita praca Autorki, by pokazać różne oblicza tego przełomowego dla świata roku. 12 rozdziałów jak 12 miesiecy pokazujących,jak trudny, niespokojny i niepokojący był to rok... Rozdziałów, z których każdy mógłby stanowić materiał na osobną książkę: jest tu o szabrownikach, o losach zwykłej rodziny niemieckiej z Prus Wschodnich, dezerterach z Wehrmachtu, trudnych początkach na tak zwanych Ziemiach Odzyskanych, o pustyni ruin, jaką wtedy była Warszawa czy losie żydowskich sierot. Gdybym miał ten reportaż opisać zdjęciem, byłby to egzemplarz otoczony przebiśniegami. One tak pięknie wpisują się w klimat tej książki. Zwiastuny wiosny, jednak wciąż tkwiące w ostatkach srogiej zimy. Zimy Europy i świata...

To był szok! Szok i totalne zaskoczenie, bo wydawało mi się, że o 1945 roku wiem tyle, że nic mnie tu zaskoczyć nie zdoła. W szkole o roku końca wojny uczono tak, że zawsze kojarzył się z upragnionym pokojem, nawet spokojem, rozwiązaniem wszelkich problemów, które wojna niosła. Ale ja się uczyłem jeszcze w komunistycznej szkole, a wtedy narracja była taka, że przyjaciele ze...