Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Miłość” jest jak splątany supeł. Nie od razu rozumiemy, kto tu jest kim i jaką rolę odgrywa, pierwszoplanową czy marginalną. Akcja toczy się na przestrzeni kilkudziesięciu lat, w drugiej połowie XX wieku, w środowisku czarnych Amerykanów. Bohaterkami są, jak to zwykle u Morrison, kobiety, ale spiritus movens ich świata jest mężczyzna. Narratorki powoli odsłaniają wspólną przeszłość i przyczynę wzajemnej nienawiści. Na początku mamy więc tajemnicę, która tkwi w przeszłości i groźbę, która wisi nad przyszłością. Ta strzelba jednak nie wypala. Po części dzieje się tak za sprawą aury nierealności, w którą spowita jest ta historia – to też charakterystyczne dla Morrison, ale tu odbiera jej siłę. Trzeba też pamiętać, że Morrison jest pisarką polityczną, że daje głos tym, którzy tego głosu nie mają. Przejawia się to również w sposobie, w jaki rozwiązuje konflikty – więcej nie napiszę, żeby nie spoilerować, ale jak dla mnie jest to bardzo letnie katharsis.
Reasumując – delikatne rozczarowanie. Czyta się tę powieść dobrze, szybko, ale prawdopodobnie równie szybko zapomina. U mnie już się zaczęło.

„Miłość” jest jak splątany supeł. Nie od razu rozumiemy, kto tu jest kim i jaką rolę odgrywa, pierwszoplanową czy marginalną. Akcja toczy się na przestrzeni kilkudziesięciu lat, w drugiej połowie XX wieku, w środowisku czarnych Amerykanów. Bohaterkami są, jak to zwykle u Morrison, kobiety, ale spiritus movens ich świata jest mężczyzna. Narratorki powoli odsłaniają wspólną...