Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Za wsią rozpościerała się tundra. Z drzew zostały tylko skarlałe modrzewie, które przy najlżejszym dotyku osypywały się deszczem złotych igieł. Piękno czaiło się pod stopami, w puszystej kołderce mchów, wrzosów, porostów i grzybów. Pod koniec września, tuż przed pierwszym śniegiem, roślinność lśniła patyną w barwach bursztynu i szkarłatu. Wiatr ledwie ją muskał. Skupiska czerwonych i granatowych owoców - jagód, jeżyn i żurawin - zwieszały się z pędów, które przybrały rubinowy odcień, w kępach nieznanych mi porostów, rozwijały się drobne, kędzierzawe plechy chrobotka reniferowego.

Za wsią rozpościerała się tundra. Z drzew zostały tylko skarlałe modrzewie, które przy najlżejszym dotyku osypywały się deszczem złotych igieł. Piękno czaiło się pod stopami, w puszystej kołderce mchów, wrzosów, porostów i grzybów. Pod koniec września, tuż przed pierwszym śniegiem, roślinność lśniła patyną w barwach bursztynu i szkarłatu. Wiatr ledwie ją muskał. Skupiska czerwo...

W oknie oddziału dziecięcego chwytam spojrzenie jakiegoś mężczyzny potargana czupryna okala smagłą od wiatru twarz. Przez chwile myślę, że mam przed sobą kolejnego pijaka ze wsi. Wtedy do mnie dociera, że to nie okno. To lustro. Nie widziałem się przez trzy tygodnie. Odbicie ma pobrużdżone policzki i szare worki pod oczami. Jest nieogolone i wygląda trochę agresywnie. Próbuję gorączkowo zestawić swoją wewnętrzną i zewnętrzną osobowość. Zastanawiam się, czy lustro nie zniekształca obrazu.Na twarzy maluje się teraz obawa. Nabieram życzliwości do wszystkich, którzy mieli z nią do czynienia, nawet do najbardziej mi niechętnych wieśniaków. Potem się odwracam, wypierając się własnej fizjonomii.

W oknie oddziału dziecięcego chwytam spojrzenie jakiegoś mężczyzny potargana czupryna okala smagłą od wiatru twarz. Przez chwile myślę, że mam przed sobą kolejnego pijaka ze wsi. Wtedy do mnie dociera, że to nie okno. To lustro. Nie widziałem się przez trzy tygodnie. Odbicie ma pobrużdżone policzki i szare worki pod oczami. Jest nieogolone i wygląda trochę agresywnie. Próbuję...

W ustawicznym poszukiwaniu powodów do zmartwień Franz nie dostrzegał prawie swej żony, Emmy. Dlaczego na przykład nie obdarzyła do synem? Utwierdzenie się w przekonaniu o jej winie tak go pochłaniało, że nie miał czasu na rozmowę z nią nawet w tych krótkich chwilach, które nie wypełniała mu praca. Pewnego ranka stanęła przed nim drżąc z nienawiści i powiedziała: - Milczysz jakbyśmy mieli żyć tysiąc lat! Obelga, jakiej doznał od żony, sprawiła, że przez calutki dzień miał czym sycić swe zmartwienie i wieczorem, po przekopaniu rowu, wracał do domu w tak pogodnym nastroju, że zamierzał nawet powiedzieć Emmie "dobry wieczór". Lecz gdy przyszedł do domu, Emma już nie żyła. Rzuciła się do studni.

W ustawicznym poszukiwaniu powodów do zmartwień Franz nie dostrzegał prawie swej żony, Emmy. Dlaczego na przykład nie obdarzyła do synem? Utwierdzenie się w przekonaniu o jej winie tak go pochłaniało, że nie miał czasu na rozmowę z nią nawet w tych krótkich chwilach, które nie wypełniała mu praca. Pewnego ranka stanęła przed nim drżąc z nienawiści i powiedziała: - Milczysz j...