Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co gorsza, oczami wyobraźni Rosjanie widzą już wkraczające do Arktyki chińskie firmy, przy których Karol Borowiecki z Ziemi Obiecanej to dbający o robotników socjalista.

Co gorsza, oczami wyobraźni Rosjanie widzą już wkraczające do Arktyki chińskie firmy, przy których Karol Borowiecki z Ziemi Obiecanej to dbający o robotników socjalista.

Był więc Deng chińskim odpowiednikiem "zwykłego posła", rządzącego "bez żadnego trybu".

Był więc Deng chińskim odpowiednikiem "zwykłego posła", rządzącego "bez żadnego trybu".

Chiny przyrównywano do zmian klimatu, a Rosję do huraganu (lub sztormu).

Chiny przyrównywano do zmian klimatu, a Rosję do huraganu (lub sztormu).

Już książę Gorczakow deklarował: "nie wierzę w wieści niezdementowane", i ta tradycja wciąż jest w Rosji silna.

Już książę Gorczakow deklarował: "nie wierzę w wieści niezdementowane", i ta tradycja wciąż jest w Rosji silna.

Nikt z was się nie domyśla, że łopata, ta sama łopata, która się widzi w rękach ogrodnika przy kopaniu studni, przy budowie domu, którą grabarz kopie dół na cmentarzu - ma siłę wskrzeszenia umarłych. Tak jest w istocie. Łopata, która sklepia mogiłe nad człowiekiem po wielu latach znów tę mogiłę rozrzuca.

Nikt z was się nie domyśla, że łopata, ta sama łopata, która się widzi w rękach ogrodnika przy kopaniu studni, przy budowie domu, którą grabarz kopie dół na cmentarzu - ma siłę wskrzeszenia umarłych. Tak jest w istocie. Łopata, która sklepia mogiłe nad człowiekiem po wielu latach znów tę mogiłę rozrzuca.

Człowiek poza tym, co go zaprząta w życiu codziennym, ma dwa spojrzenia: jedno w przyszłość,w ten czas nieznany i niedosiężony, ku któremu biegną wysiłki wynalazców, uczonych badających tajemnice przyrody, filozofów obmyślających lepsze prawa i urządzenia i urządzenia społeczne, wszystko to, z czego my za naszego życia niewiele odniesiemy korzyści, a co może dać nieprzeczuwane pożytki naszym najdalszym potomkom -- i drugie w przeszłość, którą można poznać, przybliżyć do nas, rozejrzeć się w tym, co wiele wieków przed nami tworzyło dla nas z tą samą myślą, z jaką my tworzymy dzisiaj dla dalekiego jutra. Tą dziwną i szeroką miłością trzyma się ludzkość: miłością tych, co są, tych, co będą, i tych, co byli. Stracilibyśmy połowę wiary w swe siły, gdybyśmy nie poczuli za sobą bujnej rzeki wieków, żłobiącej w niezmordowanej pracy łożysko, którym płynie nasze życie.

Człowiek poza tym, co go zaprząta w życiu codziennym, ma dwa spojrzenia: jedno w przyszłość,w ten czas nieznany i niedosiężony, ku któremu biegną wysiłki wynalazców, uczonych badających tajemnice przyrody, filozofów obmyślających lepsze prawa i urządzenia i urządzenia społeczne, wszystko to, z czego my za naszego życia niewiele odniesiemy korzyści, a co może dać nieprzeczuwane ...

Archeolog, czarnoksiężnik bez talizmanów, zaklęć i diabłów, narzędziem zwykłym, prostym: łopatą, odgarnia warstwę ziemi, potem zapuszcza się głębiej, o metr, dwa metry, coraz dalej i oto okazuje się, że wieki i tysiąclecia przylegają do siebie ściśle jak łupiny cebuli. Pod rumowiskiem jednego domu znajdą się resztki drugiego, który stał tam dawniej, pod nim jeszcze inne osiedle ludzkie, i zdarza się, że takich warstw jest na tym samym miejscu kilka lub kilkanaście.

Archeolog, czarnoksiężnik bez talizmanów, zaklęć i diabłów, narzędziem zwykłym, prostym: łopatą, odgarnia warstwę ziemi, potem zapuszcza się głębiej, o metr, dwa metry, coraz dalej i oto okazuje się, że wieki i tysiąclecia przylegają do siebie ściśle jak łupiny cebuli. Pod rumowiskiem jednego domu znajdą się resztki drugiego, który stał tam dawniej, pod nim jeszcze inne osiedle...

Nowych głosujących było już mało. Przeważnie zjawiali się wieśniacy z dalekich stron, którzy, oszołomieni miastem, błąkali się dotychczas po ulicach, potrąceni żartami, i nieświadomi rzeczy rzucali skorupki z imionami swych osobistych wrogów, uciążliwych sąsiadów, skąpych krewnych, przeświadczeni, że wywierają na nich chytrą a złowrogą zemstę.

Nowych głosujących było już mało. Przeważnie zjawiali się wieśniacy z dalekich stron, którzy, oszołomieni miastem, błąkali się dotychczas po ulicach, potrąceni żartami, i nieświadomi rzeczy rzucali skorupki z imionami swych osobistych wrogów, uciążliwych sąsiadów, skąpych krewnych, przeświadczeni, że wywierają na nich chytrą a złowrogą zemstę.

Nazajutrz Arystydes opuścił Ateny. Mógł się wprawdzie tak nie śpieszyć, prawo zostawiało mu dziesięć dni, ale powiedział, że to się tyczy tylko takich co mają rozległe gospodarstwo , warsztaty; biednemu, jak on wystarczy czas do świtu.

Nazajutrz Arystydes opuścił Ateny. Mógł się wprawdzie tak nie śpieszyć, prawo zostawiało mu dziesięć dni, ale powiedział, że to się tyczy tylko takich co mają rozległe gospodarstwo , warsztaty; biednemu, jak on wystarczy czas do świtu.

Agaton, pochwyciwszy wzrok ojca, rzekł: - Sądzę, że mógłbym nareszcie zobaczyć tę, która po Wielkich Dionizjach ma zostać moją żoną. - O to zupełnie zbyteczne. Napatrzysz się jej przez całe życie. Ja twoją matkę, moją dobrą Poliksenę, ujrzałem dopiero, kiedy miałem ją wsadzić na wóz weselny. A trzeba ci wiedzieć, że domy naszych rodziców nie były oddalone więcej, niż wróbel potrafi przelecieć. Twoja narzeczona mieszka za daleko na moje stare nogi.

Agaton, pochwyciwszy wzrok ojca, rzekł: - Sądzę, że mógłbym nareszcie zobaczyć tę, która po Wielkich Dionizjach ma zostać moją żoną. - O to zupełnie zbyteczne. Napatrzysz się jej przez całe życie. Ja twoją matkę, moją dobrą Poliksenę, ujrzałem dopiero, kiedy miałem ją wsadzić na wóz weselny. A trzeba ci wiedzieć, że domy naszych rodziców nie były oddalone więcej, niż wróbel pot...

Albowiem po tych samych falach, lecz w przeciwnym kierunku, około roku 660 p.n.e. szedł okręt wiozący kilkadziesiąt rodzin z miasta Megary. Ten sam wiatr, nieświadomy losów ludzkich, podwijał żagle świetlista pogoda przeglądała się w ich oczach ciekawych przyszłości. Jechali na założenie nowego osiedla, jednej z owych kolonii, które wieńcem dostatku i cywilizacji otoczyły wszystkie pobrzeża Morza Śródziemnego. Prowadziła ich dziwna wyrocznia: „Założycie miasto naprzeciw ludzi ślepych!" Taką odpowiedź od bogów w Delfach otrzymał wódz wyprawy, młody i zuchwały Byzas. Sterował na północ, w stronę Morza Czarnego. Aż po wielu dniach wędrówki osiedli na języku ziemi, którym brzeg azjatycki jakby smakował wody Marmara. Zwabił ich tu głos rodzimej mowy, którą odezwała się miasto Chalkedon, już dawniej w tych stronach założone przez megarejczyków. Nie zostali tam długo. Któregoś dnia Byzas, rozglądając się po okolicy dosięgł wzrokiem przeciwległego brzegu, gdzie morze wbijało się w głęboką zatoką, świetliste i do złotego rogu podobne. Zrozumiał nagle słowa wyroczni: ślepcami, których mówił bóg, byli jego ziomkowie, byli Fenicjanie, byli wszyscy co siedząc tu od lat nie widzieli, że przed nimi jest najlepszy na świecie port, najwyborniejsze miejsce, by założyć miasto i z jego murów panować nad tą cieśniną, którą przelewają się wody Morza Czarnego ku wodom egejskim. Przesiedlono się zatem i nową osadę od imienia wodza nazwano Bizancjum.

Albowiem po tych samych falach, lecz w przeciwnym kierunku, około roku 660 p.n.e. szedł okręt wiozący kilkadziesiąt rodzin z miasta Megary. Ten sam wiatr, nieświadomy losów ludzkich, podwijał żagle świetlista pogoda przeglądała się w ich oczach ciekawych przyszłości. Jechali na założenie nowego osiedla, jednej z owych kolonii, które wieńcem dostatku i cywilizacji otoczyły wszys...

Dnia 8 listopada 324 roku naszej ery ruszyła ku przedmieściom uroczysta procesja. Cesarz szedł pieszo, z włócznią w ręku, w otoczeniu dostojników. Zaciągali szeroki krąg, znacząc drogę, którą biec miały nowe mury miasta. Ktoś z orszaku zaniepokoił się tym wielkim obszarem i zapytał cesarza: „Jak długo jeszcze?", „Póki nie zatrzyma się ten, który idzie przede mną" - rzekł Konstantyn. Domyślano się, że widział przed sobą jakąś postać niebiańską: anioła, Chrystusa lub Matkę Boską. Tak Konstantyn uczynił stare Bizancjum nowym Rzymem, stolicą cesarstwa i dał mu nazwę od swego imienia.

Dnia 8 listopada 324 roku naszej ery ruszyła ku przedmieściom uroczysta procesja. Cesarz szedł pieszo, z włócznią w ręku, w otoczeniu dostojników. Zaciągali szeroki krąg, znacząc drogę, którą biec miały nowe mury miasta. Ktoś z orszaku zaniepokoił się tym wielkim obszarem i zapytał cesarza: „Jak długo jeszcze?", „Póki nie zatrzyma się ten, który idzie przede mną" - rzekł Konsta...

Na statku weneckim, który w ów ranek czerwcowy 1453 roku wypłynął ze Złotego Rogu, zapalono lampy i dzwon dał znak do wieczerzy. Uczeni ruszyli się ze swych skrzyń - Dzień minął – rzekł jeden – Jutro nie zobaczymy już miasto. - I nikt go już nie zobaczy – rzekł drugi. A najstarszy zapytał: - I cóż z niego zostanie? Dano mu odpowiedź: - To, czego najsroższy tyran mu nie odejmie: piękno jego wód i blask słońca. - I sława – dorzucił ktoś z mroku. - I imię. - Och, imię? – zdziwili się wszyscy. – Które? - Wszystkie, a nawet to, które powiedziałeś przed chwilą: „Miasto”. - Miasto? - Tak. Znam Turków z czasów mego poselstwa. Mówią zawsze „Stambuł”, co jest zepsute nasze greckie: do miasta. - To już iście grobem. - Albo odrodzeniem. Pod tym saraceńskim kształtem tli się grecka dusza jak blask Chrystusa w Aja Sofia pod tynkiem meczetu.

Na statku weneckim, który w ów ranek czerwcowy 1453 roku wypłynął ze Złotego Rogu, zapalono lampy i dzwon dał znak do wieczerzy. Uczeni ruszyli się ze swych skrzyń - Dzień minął – rzekł jeden – Jutro nie zobaczymy już miasto. - I nikt go już nie zobaczy – rzekł drugi. A najstarszy zapytał: - I cóż z niego zostanie? Dano mu odpowiedź: - To, czego najsroższy tyran mu nie odejmi...

Rosjanie, żyjąc w nieustannym poczuciu zagrożenia, by przetrwać, i nadal podbijali i nadal podbijają kolejne ziemie. Postępują zgodnie z zasadą, że najlepszą obroną jest atak. Kieruje nimi wiara, że aby Rosja była bezpieczna, musi być mocarstwem. Ta postawa nie wynika wszakże z geografii per se – w skali świata porównywalnie wielkie Kanada, Brazylia czy Indie nie wykształciły podobnego ekspansjonizmu – tylko ze specyficznego odczytania przestrzeni. W pewnym momencie podbój terytorialny stał się celem samym w sobie.

Rosjanie, żyjąc w nieustannym poczuciu zagrożenia, by przetrwać, i nadal podbijali i nadal podbijają kolejne ziemie. Postępują zgodnie z zasadą, że najlepszą obroną jest atak. Kieruje nimi wiara, że aby Rosja była bezpieczna, musi być mocarstwem. Ta postawa nie wynika wszakże z geografii per se – w skali świata porównywalnie wielkie Kanada, Brazylia czy Indie nie wykształciły p...