Znaleziona przypadkiem książeczka, niepozornie na dziale beletrystyki w grodu niedźwiedzia bibliotece.

Najbardziej mi się muszę przyznać podobał... wstęp z bardzo ciekawymi spostrzeżeniami na temat łopat - jak łączy grabarza i archeologa.

Koncept krótkich opowiadań, z umiejscowieniem historii prostego człowieka (ale i tego bardziej ważnego w potoku dziejów) wyszedł ciekawie - acz opowiadania z wiekszą ilością dialogów bardziej mi się spodobały więc opowiadanie "Wieniec olimpijski" przez głównie opis i przebieg akcji, był dla mnie dosyć nużący.

Bardzo ciekawy wydała mi się "modlitwa Arystydesa" i ukazanie jego przysłowiowej sprawiedliwości - wraz z pokazaniem jak mógł wyglądać sąd skorupkowy w szczególikach, bardzo mnie urzekł. Jedyne co mnie zastanawia czy w polskiej kulturze mamy kogoś tak przysłowiowo sprawiedliwego jak Arystydes.

"Wesele greckie" również ciekawe - tutaj bardziej z pokazania aspektu ślubu nad głowami państwa młodych - bez uprzedzenia ale też bez szukania problemów, które tego typu łączenie ludzi na pewno też powodowało

"Dzień królewski" - pokazuje jakby mimochodem świat postrzegany z perspektywy kolejnego Ptolemeusza na tronie w Aleksandrii, jeszcze na wskroś macedońskiego, co przy kleopatryzacji egiptu w mass mediach często zapominamy w pierwszej chwili o jej egejskiej krwii :)

"Dom na Palatynie" - koncept zrobienia Cycerona jako głównego aktora opowiadania bardzo mi tu się spodobał - bo jako osoba tak aż nieobyta go bardziej kojarzę jako tego w tle sporu Pompejusza i Cezara - tak dobrze znane z kolejnych filmów o Rzymie schyłku republiki, a to był jednak człowiek odgrywający dużą rolę swoimi przemowami do ludu i senatu. I pokazujący że litera prawa jest jednak zawsze dosyć obrotna w sporach, szczególnie gdy lud i władza jest po twojej stronie :)

"Z dziejów Konstantynopola" - Próba ujęcia końca pewnej epoki i początku nowej - z duchem "pantha rei" w tle. Bardzo fajnie podsumowane o tym jak to miasto Bizancjum, to sprzed Konstantynopola było mistrzem lawiracji między silnymi, jak to w kulturze/popkulturze pozę nadano całemu cesarstwu wschodniorzymskiemu, zostało też postawione na los zniszczenia, gdy zły obstawiony koń Pasceniusza Nigera przegrał z Septymiuszem Sewerem. I w akcji właśnie znów to się dzieje - niszczone miasto w walkach po wielomiesięcznym oblężeniu znowu ulega pomimo wcześniejszej karty miasta-dyplomaty

Ostatnie które mnie ujęło to 'Koniec teatru pod "Kulą Ziemską"'
- opisuje nie wiem na ile rzetelnie - ostatnie przedstawienie w tym teatrze z choreografią zarówno tą sceniczną jak i ludzką tych czasów.

Podsumowując - ciekawie było to przejrzeć, pomimo mało wartkiej akcji i męczących opisów w niektórych opowiadaniach. Szczególnie te w polskich realiach jakoś mnie nie porwały- ale może dlatego że to czytając się nastawiłem na antyczne motywy i polskie nasze wątki jakoś mi psuły zbudowany nastrój.

PS: dowiedziałem się też przypadkiem przy czytaniu o Parandowskim, że był medalistą olimpijskim... okazuje się że do lat 40 tych wraz z olimpiadą był organizowany konkurs medalowy dla pisarzy, malarzy itd

PS2: Muszę przyznać denerwowała mnie maniera tłumaczenia ekwity na rycerza (chyba dzisiaj się już tak nie tłumaczy ). Szczególnie, że latynizmów i grecyzmów jest sporo więc psuje nastrój ;D

Znaleziona przypadkiem książeczka, niepozornie na dziale beletrystyki w grodu niedźwiedzia bibliotece.

Najbardziej mi się muszę przyznać podobał... wstęp z bardzo ciekawymi spostrzeżeniami na temat łopat - jak łączy grabarza i archeologa.

Koncept krótkich opowiadań, z umiejscowieniem historii prostego człowieka (ale i tego bardziej ważnego w potoku dziejów) wyszedł...