Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kim był Jezus? Czy żył naprawdę? Wszak dopiero 300 lat po jego śmierci oficjalnie Rzym ogłosił Go Bogiem. Jakie tajemnice kryją zapisane w Ewangelii słowa, nie wprost odnoszące się do boskiej istoty i przesłania jakie pozostawił Jezus swym Apostołom? Intrygująca książka, burząca dotychczasowe stereotypy nie tylko o zmartwychwstaniu, ale i celebracji pochówku wśród Żydów w pierwszym wieku Naszej Ery. Już przedmowa autorstwa Jamesa Camerona dowodzi, że warto sięgnąć po ten tytuł. Owszem, Simcha Jacobovici żongluje faktami, opowiada o najnowszych wykopaliskach w Talpiot, gdzie rzekomo znaleziono grób rodziny Jezusa, popuszcza wodze fantazji jakby stawiane przez niego tezy pokrywały się z faktami, jednak nie daje ostatecznej odpowiedzi na nurtujące nie tylko Chrześcijan pytanie: gdzie jest prawdzIwy grób Jezusa? Przecież tzw. całun turyński też nie jest do końca uznany za autentyk. Nawet prowadzona przez Jacoboviciego analiza umiejscowienia grobu Św.Piotra pod Bazyliką w Watykanie wzbudza kolejne wątpliwości. Wydawałoby się, że z punktu widzenia współczesnej nauki i możliwości technicznych okres minionych 2000 lat nie jest tak odległy dla badaczy, by nie mogli zweryfikować wydarzeń z tamtego okresu. A jednak nie zachowały sie jakiekolwiek dokumenty w 100 proc. potwierdzające wiele hipotez a także powszechnie wynoszony na ołtarze proces Jezusa, który skończył się jego ukrzyżowaniem. I dlatego pozostają nam "niepodważalne"dogmaty wiary. I dywagacja: wierzyć czy nie wierzyć- bo oto też jest pytanie?

Kim był Jezus? Czy żył naprawdę? Wszak dopiero 300 lat po jego śmierci oficjalnie Rzym ogłosił Go Bogiem. Jakie tajemnice kryją zapisane w Ewangelii słowa, nie wprost odnoszące się do boskiej istoty i przesłania jakie pozostawił Jezus swym Apostołom? Intrygująca książka, burząca dotychczas...

Rozwiń Zwiń

Przypadkowo odkryłam Janowskiego i mile jestem zaskoczona jego piórem. Satelita - to powieść z pogranicza thrillera i political fiction. Rzecz dotyczy walki wielkich, światowych mocarstw gospodarczych o dostęp do źródeł złóź kopalnych na Syberii, mających strategiczne znaczenie. Można by podejrzewać, że autor troche wzorował się na scenariuszu jednego z odcinków przygód Jamesa Bonda "Golden Eye", ale to taka iluzja, choć wrażenie pozostaje. Powieść czyta się szybko, wciągająca akcja, sugestywne dialogi, no i sprawny warsztat Aleksandra Janowskiego, który przedstawia się jako facet, który z niejednego pieca chleb jadł, od kopalni na Dolnym Śląsku po ONZ. Książka wydana w 2010 rok, ale chyba wciąż mało znana.

Przypadkowo odkryłam Janowskiego i mile jestem zaskoczona jego piórem. Satelita - to powieść z pogranicza thrillera i political fiction. Rzecz dotyczy walki wielkich, światowych mocarstw gospodarczych o dostęp do źródeł złóź kopalnych na Syberii, mających strategiczne znaczenie. Można by p...

Rozwiń Zwiń

Stachurę można kochać lub... nie mieć jakiegokolwiek zdania, gdy się go nie zna. Jego tomiki poezji, a potem powieści "Siekierezada"., "Cała jaskrawość" czy głośny zbiór opowiadań "Falując na wietrze", "Się", ale i trudne do skategoryzowania utwory jak np. "Fabula raza", którą zaliczono do felietonów, to dziś klasyka. Stachura, to także autor melancholijnych piosenek, erotyków, pełnych nihilizmu wierszy. Biografia tego niezwykłego poety wydana w 15 rocznice jego tragicznej śmierci, jest kopalnią wiedzy o tym artyście, odkryciem jego stanów świadomości, cech charakteru, jego duszy. Dzięki drobiazgowo zebranej faktografii ukazuje się nam znany z obwoluty wydanych utworów, jako ktoś niezwykle bliski, miotający się z życiowymi dramatami, dokonujący wyborów często pochopnie, na fali chwilowego impulsu, zagubiony w swym ego, a jednocześnie szalenie wrażliwy choć zarazem zbuntowany. Edward Stachura zwany przez przyjaciół Sted, to samorodny talent pisarski. Rodzice, choć pracujący ciężko, nie mieli nic wspólnego z jakąkolwiek twórczością, nie mówiąc o pracy intelektualnej. Stachura urodzony we Francji, płynnie władający rzecz jasna językiem Moliera czy Balzac'a mógł stać się z czasem czołowym tłumaczem literatury francuskiej, i choć takich prób sie podjął, to jednak wciąż poszukiwał, wciąż nie potrafił zaspokoić swej nieposkromionej rządzy bycia największym, najlepszym, doskonałym. I to chyba prowadziło go do depresji, która stała się krokiem do samobójczej śmieci 24 lipca 1979 r. "Stachura -biografia i legenda"- to fenomenalnie skrojony przez Mariana Buchowskiego portret zapomnianego już dziś i niedocenionego pisarza, którego życiorys byłby świetnym materiałem na filmowy serial.

Stachurę można kochać lub... nie mieć jakiegokolwiek zdania, gdy się go nie zna. Jego tomiki poezji, a potem powieści "Siekierezada"., "Cała jaskrawość" czy głośny zbiór opowiadań "Falując na wietrze", "Się", ale i trudne do skategoryzowania utwory j...

Rozwiń Zwiń

Wśród wszechobecnych na rynku księgarskim pozycji "z dreszczykiem", tudzież kiepskich kryminałów, a nawet kiczowatych thrillerów, można trafić na książkę, która trzyma w napięciu, stopniowo dodaje adrenaliny, choć nie ocieka krwią i mordobiciem. "Krzyż Południa" Aleksandra Janowskiego to świetna lektura na wakacyjny relaks. Najlepiej byłoby zabrać ja ze sobą na rejs wycieczkowcem i czytając wczuwać się w rolę głównych bohaterów: Margaret i Yana, którzy mimowolnie wciągnięci zostają w intrygę zmieniającą ich urlop w pełną zagadek i dreszczu emocji przygodę. Autor posługuje się świetnym piórem, ma dar stopniowego podbijania napięcia, budowania nastroju tajemniczości, jakiegoś nieprzewidywalnego zagrożenia, co wyczuwamy, choć nic nie wskazuje na to, że to najgorsze dopiero się stanie. Barwne, soczyste opisy postaci, ich zachowań, cech charakteru sprawiają, że miękko wchłania się każdą scenę, a fabuła wciąga czytelnika pozwalając na dobre wejść w skonstruowaną przez Janowskiego akcje. Dużo seksu, miłosnych uniesień, jednak podanych subtelnie, niczym zawoalowanych, drobiazgowe opisy zwyczajów i zachowań amerykańskich bogaczy, kolorowe pejzaże, niezwykła architektura i przyroda wschodniego wybrzeża Florydy - dowodzą, że pisarz zna doskonale sfere, po której porusza się swobodnie acz z dystansem co rusz puentując ruchy swych bohaterów kąśliwymi przytykami. "Krzyż Południa", to lektura którą czyta się z lekkością mając wrażenie, że przed oczami przesuwają się nam kadry dobrego filmu.

Wśród wszechobecnych na rynku księgarskim pozycji "z dreszczykiem", tudzież kiepskich kryminałów, a nawet kiczowatych thrillerów, można trafić na książkę, która trzyma w napięciu, stopniowo dodaje adrenaliny, choć nie ocieka krwią i mordobiciem. "Krzyż Południa" Aleksan...

Rozwiń Zwiń

Są książki, które po przeczytaniu, mimo że są ciekawe nie pozostają na długo w naszej pamęci, może jedynie ich fragmety, spektakularne opisy scen czy zawarte w nich przesłanie koduje nasz mózg na dłużej.. "Homo Deus": to niezwyczajna powieśc. To coś więcej niż książka. Czytałam dwukrotnie ten bestseller za każdym razem odnajdując tę samą myśl przewodnia: ludzkość czeka samozagłada, cywilizacja dązy do apokalipsy. Yuval Noah Harari, z wykształcenia historyk, to dziś uznany na całym świecie izraelski autor i naukowiec. W "Homo Deus" rysuje przyszłośc jaka nas czeka. Odhumanizowana, sterowana przez tzw. sztuczną inteligencję, dla której przeciętny śmiertelnik nie będzie partnerem. Wystarczy, że sprawdzi jego genotyp za sprawa algorytmu, by określić jego przydatność w życiu społecznym. Jak daleko może człowiek bezkarnie ingerować w zapis genetyczny, jak długo może podporządkowywać los istoty ludzkiej naukowym badaniom i eksperymentom odhumanizowując istotę naszej cywilizacji: wolność. Według Harariego powoli zaczną zanikać kontakty międzyludzkie, potrzeba więzi i bliskosci partnera, a rządzić wchechobecne systemy, TAG'i, portale społecznościowe, na których brak obecności będzie oznaczał ... ostracyzm, albo i nawet niebyt. Strach się bać, ale "Homo Deus" chyba po to została napisana, by nas obudzić i zmusić do myślenia w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie: dokąd idziesz cywilizacjo?

Są książki, które po przeczytaniu, mimo że są ciekawe nie pozostają na długo w naszej pamęci, może jedynie ich fragmety, spektakularne opisy scen czy zawarte w nich przesłanie koduje nasz mózg na dłużej.. "Homo Deus": to niezwyczajna powieśc. To coś więcej niż książka. Czytałam d...

Rozwiń Zwiń

A to historia! Jerzy Stuhr nie tylko świetnie odtwarza grane postaci, często fikcyjne, ale też znakomicie żongluje między rzeczywistością a fikcją. Sam się do tego przyznał. Jego książka "Ja, kontrabas" to fantastyczna opowieść o jego pracy scenicznej na kanwie granego ponad 30 lat monodramu "Kontrabasista" Patricka Suskinda w tłumaczeniu Barbary Woźniak. Stuhr znowu ma okazję odkryć rąbek tajemnicy swej profesji ubarwiając licznymi anegdotami, refleksjami, niezwykłymi opisami sytuacji w jakich się znalazł wcielając się w postać muzyka. Mogłoby się wydawać, że monolog o brzdękającym na strunach gościu będzie nudny. Tymczasem Stuhr był oklaskiwany w tej sztuce grając także za granicą. Fenomen? Coś w tym musi być skoro nawet włoska widownia dała się nabrać naszemu aktorowi udającemy wirtuoza. On sam pisze, że granica między rzeczywistościa a fikcją jest nieraz iluzją, a powtarzane wielokrotnie, wymyślone historyjki stają się dla ludzi prawdziwe. Jak chociażby ta stworzona przez Stuhra o genezie wystawienia w Teatrze Starym "Kontrabasisty". "Me ne frego" - cytując Włochów autor daje do zrozumienia, że nie należy się tym przejmować jeśli osiągnięty jest cel. Teatr to iluzja, improwizacja, prawda i fałsz zarazem. Jego znaczenie w naszym życiu tak długo będzie istotne, jak długo publiczność będzie tego potrzebowała, by kształtować swe zapatrywania, oceny, a także postawy. "Kontrabasista" to krytyczna opinia o kondycji polskiej sceny współczesnej, kształceniu adeptów tej sztuki, i choć wydana w 2015 roku, to wciąż na czasie.

A to historia! Jerzy Stuhr nie tylko świetnie odtwarza grane postaci, często fikcyjne, ale też znakomicie żongluje między rzeczywistością a fikcją. Sam się do tego przyznał. Jego książka "Ja, kontrabas" to fantastyczna opowieść o jego pracy scenicznej na kanwie granego ponad 30 l...

Rozwiń Zwiń