Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nikogo nie interesuje zbawienie duszy w zamian za stronienie od łóżka, nikt nie przesądza w nim swego życia. Przebywanie w nim nie ma najczęściej żadnych następstw.

Nikogo nie interesuje zbawienie duszy w zamian za stronienie od łóżka, nikt nie przesądza w nim swego życia. Przebywanie w nim nie ma najczęściej żadnych następstw.

Ale pan lubi scenerie. Czy nie zna pan życia, w którym człowiek musi odnajdywać siebie samego tam, gdzie właśnie jest, bez względu na to, czy dekoracja mu odpowiada?

Ale pan lubi scenerie. Czy nie zna pan życia, w którym człowiek musi odnajdywać siebie samego tam, gdzie właśnie jest, bez względu na to, czy dekoracja mu odpowiada?

Ogrom świata i on metafizycznie samotny — (trzeba by tworzyć z kimś jedność) — bez możności porozumienia się — (bo czymże są pojęcia wobec straszności bezpośrednio danego!?) — mimo wszystko w poczuciu samotności tej była jakaś bolesna rozkosz.

Ogrom świata i on metafizycznie samotny — (trzeba by tworzyć z kimś jedność) — bez możności porozumienia się — (bo czymże są pojęcia wobec straszności bezpośrednio danego!?) — mimo wszystko w poczuciu samotności tej była jakaś bolesna rozkosz.

Złudzenia pseudo-indywidualizmu, bujającego jak mały złośliwy nowotworek na rosnącym bezwładnie cielsku społeczności, w momencie ostatecznego spęknięcia dziejów.

Złudzenia pseudo-indywidualizmu, bujającego jak mały złośliwy nowotworek na rosnącym bezwładnie cielsku społeczności, w momencie ostatecznego spęknięcia dziejów.

Stężał w okropnym, bezprzedmiotowym bólu. Trzeba działać , rwać się do czegoś (kto powiedział?), ku czemuś pędzić — a tu nic — zastygło wszystko w bezimiennej, „opłakanej”, stęgłej, metafizycznej codzienności.

Stężał w okropnym, bezprzedmiotowym bólu. Trzeba działać , rwać się do czegoś (kto powiedział?), ku czemuś pędzić — a tu nic — zastygło wszystko w bezimiennej, „opłakanej”, stęgłej, metafizycznej codzienności.