Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka zniechęca masą literówek i błędów ortograficznych. Dawno żadna mnie tak nie zmęczyła. Przewidywalna. Jest plus - praca policjanta, śledczego opisana bez koloryzowania.

Książka zniechęca masą literówek i błędów ortograficznych. Dawno żadna mnie tak nie zmęczyła. Przewidywalna. Jest plus - praca policjanta, śledczego opisana bez koloryzowania.

"Ted McKay właśnie zamierzał strzelić sobie w łeb, kiedy ktoś zaczął dzwonić do drzwi." - pierwsze zdanie zdecydowało, że zaczęłam czytać tę książkę. To był bardzo dobry wybór!
Federico Axat pisze trochę jak Musso w najlepszych czasach.. szereg niedopowiedzeń, niejasności, zwrotów akcji. Jestem zauroczona! Mimika twarzy zmienia się co chwila w trakcie czytania, od uśmiechu, po zdziwnienie i niedowierzanie.. do momentu, aż wszystko staje sie jasne..
Razem z głównym bohaterem odkrywamy co jest prawdą, a co wytworem jego umysłu.
Czy człowiek jest w stanie poradzić sobie ze wszystkimi traumatycznymi przeżyciami? Jak się broni przed niewyobrażalnie szokującymi wspomnieniami? Jaka rolę ogrywa w tym mózg?
Pierwsze co mi przychodzi na myśl po przeczytaniu, to: Jaka fajna książka 😉 Wszystko mi się w niej podobało! Uwagę zwrócilam też na krótko, ale wyjątkowo fajnie opisaną przyjaźń między mężczyznami.

"Ted McKay właśnie zamierzał strzelić sobie w łeb, kiedy ktoś zaczął dzwonić do drzwi." - pierwsze zdanie zdecydowało, że zaczęłam czytać tę książkę. To był bardzo dobry wybór!
Federico Axat pisze trochę jak Musso w najlepszych czasach.. szereg niedopowiedzeń, niejasności, zwrotów akcji. Jestem zauroczona! Mimika twarzy zmienia się co chwila w trakcie czytania, od uśmiechu,...