Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Koniec świata. Koniec naszej cywilizacji. Dla zwykłego człowieka – codzienna walka o przetrwanie, walka o życie, walka o człowieczeństwo. Człowieczeństwo, które przez tych nielicznych zostało już zatracone. Kim się staniesz, gdy zboczysz ze swej drogi? Utracisz siebie, utracisz swoje światło.
Bliżej nieokreślona katastrofa niszczy znany dotychczas świat. Nieliczni, którzy przeżyli walczą o przetrwanie, zmagają się z bezkresną pustką i brakiem jakiejkolwiek nadziei na lepsze jutro. Ci dobrzy wierzą, że nadejdzie jakieś jutro. Ci źli – nie szukają jutra, nie liczą się z innymi. Żyją z dnia na dzień – w ciemności.
Co to właściwie znaczy nieść ogień na Drodze? To nic innego, jak życie nadzieją, bycie dobrym. Niosącym ogień jest nasz Chłopiec, który wraz ze swoim ojcem przemierzał ciemne pustkowie pozbawione oznak życia, oznak nadziei. Musiał stawić czoło swym lękom, jak i wszelkiego rodzaju przeciwnościom losu. Mężczyzna, który towarzyszył Chłopcu – niestrudzony wędrownik – za wszelką cenę starał się doprowadzić syna do lepszego świata. Był jego przewodnikiem i nauczycielem. Opiekunem, na dobre i na złe.
Droga to nic innego, jak przerażający, postapokaliptyczny świat, w którym na porządku dziennym jest walka o przetrwanie. Nie ma nadziei. Nie ma lepszego jutra. Nie ma ptaków, nie ma roślin – nie ma nic, prócz bezprawia i ciemności. W tej nicości jesteśmy w stanie odnaleźć niewielką iskierkę, którą jest niewinność Chłopca i rodzicielskie poświęcenie Mężczyzny. Bezgraniczna miłość pomiędzy dwójką bohaterów pozwala im przetrwać nawet te najgorsze chwile, w których życie i bezpieczeństwo drugiego jest zagrożone.
Historia pełna miłości, pełna poświęcenia i trwogi. Chwyta za serce, a czytając, wielokrotnie zadawałam sobie pytanie – kiedy to nastąpi? Kiedy i nas spotka podobny los? Natura ludzka bywa przewrotna i dopiero w obliczu zagrożenia dowiadujemy się, jak daleko jesteśmy w stanie się posunąć, byle tylko przetrwać. A i tak nadal jesteśmy w stanie świadomie wybrać, czy chcemy pozostać dobrzy, czy jednak zejść na tę złą ścieżkę. Nie pytam czy, lecz kiedy, bo wiem, że prędzej czy później, również my znajdziemy w podobnej sytuacji.
Lektura wstrząsająca, wyzwalająca skrajne emocje – świat, który znamy, przeminął. Czytając, wielokrotnie zastanawiałam się, jak ja zachowałabym się na miejscu Mężczyzny i Chłopca. Podzieliłabym się jedzeniem? A może zignorowałabym potrzeby innych? Co zrobiłabym w obliczu zagrożenia? Wyszłabym naprzeciw wrogom, czy może ukryłabym się poza ich polem widzenia, by przeczekać i uniknąć niepotrzebnych ofiar? Nie mam pojęcia, który kierunek mogłabym wybrać. I mam nadzieję, że nigdy się tego nie dowiem.
Jestem pod ogromnym wrażeniem Drogi. Autor poprowadził historię w sposób prosty i zrozumiały, bez szaleństw, bez absurdów – czytając, nierzadko miałam wrażenie, że znajduję się razem z bohaterami właśnie na tytułowej drodze. Byłam świadkiem ich rozterek i walki o przetrwanie. Razem z nimi płakałam, przeżywałam chwile grozy i modliłam się do Boga, którego już nie ma.

Koniec świata. Koniec naszej cywilizacji. Dla zwykłego człowieka – codzienna walka o przetrwanie, walka o życie, walka o człowieczeństwo. Człowieczeństwo, które przez tych nielicznych zostało już zatracone. Kim się staniesz, gdy zboczysz ze swej drogi? Utracisz siebie, utracisz swoje świat...

Rozwiń Zwiń

Tajemnicze zniknięcie. Afera dziennikarska. Skazany za zniesławienie dziennikarz. Mnóstwo pytań, analizowania, przetwarzania informacji, łączenia faktów, tkwienia w ślepym zaułku. Millennium to esencja znakomitej intrygi, od której nie można się oderwać przez długie godziny.

Wracamy do 1966 roku, gdy pewnego dnia życie mieszkańców niewielkiej wsi Hedestad zostaje wywrócone do góry nogami. Wypadek na moście i zniknięcie młodej Harriet – co łączy te dwa wydarzenia? Czy jedno miało związek z drugim? A może to czysty przypadek i zniknięcie Harriet nie miało nic wspólnego z wypadkiem? Odpowiedzi na te pytania od lat szuka Henrik Vanger. Mężczyzna niemal obsesyjnie próbuje dowiedzieć się, co naprawdę wydarzyło się tamtego dnia i w jaki sposób zmarła jego podopieczna, Harriet.

Mikael Blomkvist – dziennikarz, współzałożyciel redakcji odpowiedzialnej za czasopismo Millennium. Dziennikarz został skazany za zniesławienie szwedzkiego przemysłowca Hansa-Erika Wennerströma, słusznie czy nie, przyznał się do winy. Poniekąd, własnie ten wyrok sądu skazał go na wygnanie do Hedestad. Zwerbowany przez Henrika Vangera oficjalnie miał spisać kronikę jego rodziny. Nieoficjalnie zaś - dowiedzieć się, co rzeczywiście wydarzyło się tamtego feralnego dnia w 1966 roku. Innymi słowy - jego głównym zadaniem było znalezienie odpowiedzi na pytania dotyczące Harriet.

Lisbeth Salander – genialna reasercherka i hakerka. Dziewczyna wyróżnia się z tłumu nie tylko swoim dość specyficznym zachowaniem, ale i wyglądem. Obkolczykowana i wytatuowana wzbudza w rozmówcach całą gamę emocji. Przywykła do życia na uboczu. Stroni od towarzystwa. Posiada jednak niebywały zmysł obserwacji i łączenia faktów. Na zlecenie Vangera prześwietla na wylot postać Blomkvista, by później stać się jego bliską współpracownicą w śledztwie dotyczącym tajemniczego zniknięcia.

Rodzina Vangerów słynie między innymi z prowadzenia koncernu przemysłowego, które od pewnego czasu zmaga się ze swoistymi problemami wewnątrz zarządu. Obecnie na czele koncernu stoi Martin Vanger, brat zaginionej przed laty Harriet. Jednakże Vangerowie to nie tylko koncern, ale i cała gama osobliwości. Niewątpliwie, jest to rodzina z mnóstwem tajemnic w tle.

Śledztwo Mikaela i Lisbeth pełne jest wzlotów i upadków. Pojawia się jeszcze więcej pytań, niż odpowiedzi. Niespodziewanie wątek mężczyzn, którzy nienawidzą kobiet, staje się coraz bardziej wyraźniejszy i to właśnie wokół niego krąży dwójka bohaterów. Tylko ile wspólnego ma ten wątek z zaginięciem Harriet? Jak się okazuje, zaginięcie dziewczyny naprowadza Mikaela i Lisbeth na trop tragedii innych kobiet, które padły ofiarą seryjnego lub seryjnych morderców, gdyż wszystkie zbrodnie zostały popełnione na przestrzeni wielu lat.

Nienawiść do kobiet – jeden z tematów poruszanych w książce - pokazuje między innymi przedmiotowe traktowanie kobiet, jak nic niewarte jest ich życie. Stały się przypadkowymi ofiarami szaleńca, który dla własnej satysfakcji przez wiele, wiele lat dokonywał swoich czynów. Najstraszniejsze jest jednak to, że nie do końca miał na to wszystko wpływ. Od najmłodszych lat wpajano mu podobne zachowania, a on – w żaden sposób nie oparł się wpływom innych.

W Millennium poruszony został również wątek działalności przestępczej i oszust jednego z przemysłowców oraz to, jaki wpływ może on mieć na całą krajową gospodarkę. Okazuje się, że załamanie jednostki, wypuszczenie na światło dzienne takich działań, może praktycznie z dnia na dzień pogrążyć nie tylko jednostkę odpowiedzialną, ale i masę innych osób, grup zawodowych. Skala przestępst jest przeogromna, dlatego bomba w postaci ujawnienia prawdy absolutnie nie przechodzi bez echa.

Wnioski końcowe - do Millennium podchodziłam z pewnym dystansem, nie mając żadnych oczekiwań. Sięgnęłam po tę pozycję praktycznie od niechcenia, gdyż niedawno pojawiła się w mojej bibliotece na czytniku. Chwilowo nie miałam żadnych predyspozycji do konkretnego tytułu lub gatunku, więc losowo otworzyłam pierwszą książkę, która pojawiła się na ekranie. Już od pierwszych stron nie byłam w stanie rozstać się z czytnikiem i wręcz chłonęłam rozdział po rozdziale, tak jak bohaterzy, szukając odpowiedzi na pojawiające się pytania.

Podsumowując - polecam!

Tajemnicze zniknięcie. Afera dziennikarska. Skazany za zniesławienie dziennikarz. Mnóstwo pytań, analizowania, przetwarzania informacji, łączenia faktów, tkwienia w ślepym zaułku. Millennium to esencja znakomitej intrygi, od której nie można się oderwać przez długie godziny.

Wracamy do ...

Rozwiń Zwiń

Najpierw książka, później film (lub serial). Przyznaję, że zdarza mi się w pełni świadomie nie przestrzegać tej reguły. Zazwyczaj żałuję, że pierwsza moja styczność z daną pozycją odbyła się poprzez ekranizację. Tym razem jest zupełnie inaczej, a zachwyt nad serialem wzrósł jeszcze bardziej.
Joe Goldberg – z pozoru zwyczajny księgarz, miłośnik książek i samotnik, którego życie toczy się przede wszystkim wokół słowa pisanego. Pracuje w księgarni, której poświęca praktycznie każdą wolną chwilę. Z biegiem lat przejął obowiązki po starszym już właścicielu lokalu. Zna każdy zakątek tegoż miejsca niemal jak własną kieszeń. Księgarnia nie ma przed nim absolutnie żadnych tajemnic.
Księgarnia jest pierwszym miejscem, w którym Joe i Beck spotykają się. To tam Beck dokonuje zakupów i właśnie w takich okolicznościach – zwyczajnych, prozaicznych wręcz, staje się obiektem obsesji młodego księgarza. To dobrze, czy źle? Dla Beck – źle. Dziewczyna nie zdaje sobie sprawy z tego, jak bardzo odmieni się jej życie w towarzystwie Goldberg'a.
Obsesja księgarza na punkcie dziewczyny w pewnym momencie zaczyna wymykać się spod kontroli. Włamania, naruszanie prywatności przez Joe'go nie są niczym nadzwyczajnym. Mężczyzna za wszelką cenę stara się wniknąć w świat swego obiektu zainteresowania. Stara się być jej częścią, nawet jeśli kobieta nie jest tego świadoma. Kradzież telefonu to tylko początek nieszczęść, jakie napotkają Beck podczas tejże znajomości. Fascynacja dziewczyną staje się wręcz niezdrowa, niebezpieczna i jest przyczyną nieszczęść innych ludzi z otoczenia bohaterki. Pani Śmierci – w pewnym momencie właśnie w ten sposób Guinevere nazywa samą siebie. I ma ku temu powód, gdyż większość jej znajomych prędzej czy później znika, umiera.
Miłość to nie obsesja, tak samo jak obsesja to nie miłość. Joe nieustannie uważa, że kocha Beck, że pragnie jej tu i teraz. Oczywiście, jedno wyklucza drugie, bo jak można kochać i jednocześnie chcieć całkowicie zawładnąć życiem drugiej osoby? Śledzić każdy jej ruch, obserwować z ukrycia, niemalże czcić rzeczy osobiste, uważać je za świętość? Joe Goldberg jest szczęściarzem – wszystko co robi, niemalże każdy zły uczynek, którego dopuścił się „dla Beck”, uchodzi mu płazem. Nie ponosi winy za swoje czyny, nawet po dokonaniu ostatniego, upiornego wręcz czynu, jakim było starcie z obiektem swojej obsesji.
Wulgarna – to pierwsze określenie, jakie przychodzi mi na myśl, gdy mówimy o książce „Ty” autorstwa Caroline Kepnes. Nie przywykłam do lektur tak wulgarnych, jak właśnie ta pozycja. Słownictwo, jakim posługują się bohaterowie to jedno, a sytuacje – to już druga sprawa. Historia Joe i Beck nie porwała mnie, w przeciwieństwie do serialu, który możemy znaleźć na platformie Netflix. Wiem, że wielu czytelników/fanów serialu nie może wyjść z podziwu, jakim cudem powstał serial tak wciągający, tak intrygujący, skoro wersja książkowa zdecydowanie odbiega od ideału – z przykrością muszę stwierdzić, że także zaliczam się do tego grona.

Najpierw książka, później film (lub serial). Przyznaję, że zdarza mi się w pełni świadomie nie przestrzegać tej reguły. Zazwyczaj żałuję, że pierwsza moja styczność z daną pozycją odbyła się poprzez ekranizację. Tym razem jest zupełnie inaczej, a zachwyt nad serialem wzrósł jeszcze bardzie...

Rozwiń Zwiń