Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Był wy­so­ki i do­brze zbu­do­wa­ny, ubra­ny w szarą ma­ry­nar­kę i czar­ny T-​shirt. Spra­wiał wra­że­nie schlud­ne­go i wy­mu­ska­ne­go, a jed­no­cze­śnie biło od niego coś pry­mi­tyw­ne­go, nie­mal zwie­rzę­ce­go. Ale przede wszyst­kim czuło się wy­raź­ny au­to­ry­tet, od któ­re­go po­wie­trze drga­ło w go­rącz­ko­wym wy­cze­ki­wa­niu.”
***
Niewielka wyspa u wybrzeży Szwecji. To właśnie tu Franz Oswald zbudował społeczność, która kieruje się w życiu stworzonymi przez niego zasadami. Równowaga, ład, spokój, ot po prostu urokliwy nowy świat. Coraz więcej osób, w tym ci znani i lubiani, przystępują do stowarzyszenia, by poprzez realizację specjalnego programu, przejść wewnętrzną przemianę. Nieco przypadkowo na wyspę trafia również młoda dziewczyna - Sofia Bauman. Będąc pod ogromnym wrażeniem przepracowanych tez, decyduje się na zamieszkanie wśród nowo poznanych członków grupy, przyjmując posadę w powstającej bibliotece. Powoli jednak ten piękny i harmonijny świat ukazuje swoje skrywane, mroczne oblicze…
**
Po początkowym rozczarowaniu wolno rozwijającą się akcją i niezrozumiałym zachowaniem głównej bohaterki, moje nastawienie do tej książki uległo gwałtownej zmianie. To swoiste studium przypadku działania sekty, jego członków i charyzmatycznego przywódcy. Poczułam silne emocje, strach, złość i bezsilność. Siła wpływu jednego człowieka na całą społeczność bywa niewiarygodna. Co ciekawe, autorka do książki wprowadziła szereg własnych doświadczeń z 25-letniego (!) przebywania w kontrowersyjnym i znanym na całym świecie ruchu scjentologicznym, z którego udało jej się uciec. „Sekta z Wyspy Mgieł” to nie mrożący krew w żyłach thriller, ale mroczne ostrzeżenie przed dramatycznymi wyborami w życiu…

„Był wy­so­ki i do­brze zbu­do­wa­ny, ubra­ny w szarą ma­ry­nar­kę i czar­ny T-​shirt. Spra­wiał wra­że­nie schlud­ne­go i wy­mu­ska­ne­go, a jed­no­cze­śnie biło od niego coś pry­mi­tyw­ne­go, nie­mal zwie­rzę­ce­go. Ale przede wszyst­kim czuło się wy­raź­ny au­to­ry­tet, od któ­re­go po­...

Rozwiń Zwiń

„Ułamek sekundy później wiedział już, co się w nim znajdowało. Oderwał szybko resztę taśmy i dotknął ostrożnie klamki. Bagażnik był otwarty. Zapalił latarkę i podniósł wieko. Smród był niemiłosierny.”
***
Gotlandia to mała, szwedzka wyspa. Wśród niespełna 60tys. ludności nie dzieje się nic spektakularnego. Ot, zwykle, spokojne życie wśród zieleni, zasilane w sezonie turystyką. Nie dziwi więc fakt, iż znalezienie w jednym z wakacyjnych domków rozpłatanej owcy jest szokiem dla miejscowej policji, a co dopiero mieszkańców. Gdy jednak niebawem w bagażniku dachowym zaparkowanego w pobliżu samochodu odnajdują zmasakrowane zwłoki, na wszystkich pada blady strach…
**
Z „Wyspą strachu” wiązałam spore nadzieje. Skandynawskie kryminały przyciągały mnie zwykle wyjątkowym klimatem i niebanalnymi motywami. Niestety, tutaj tego wszystkiego zabrakło. Owszem, mamy morderstwo, jest śledztwo - nieco nieudolne, ale jest, są wątki obyczajowe, a na końcu jakieś tam zaskoczenie (choć nie do końca wyjaśnione są przyczyny). Jest to jednak tak przeciętne, chaotyczne i kompletnie nie wywołujące u czytelnika emocji, że zastanawiam się, kto zechciałby sięgnąć po kolejny tom serii o inspektorze Federicu Bromanie 🤔
Tą niewiarygodną przeciętność nieco ratował doskonały lektor, jednak co chwilę zerkałam, ile jeszcze do końca… 🤷🏼‍♀️

„Ułamek sekundy później wiedział już, co się w nim znajdowało. Oderwał szybko resztę taśmy i dotknął ostrożnie klamki. Bagażnik był otwarty. Zapalił latarkę i podniósł wieko. Smród był niemiłosierny.”
***
Gotlandia to mała, szwedzka wyspa. Wśród niespełna 60tys. ludności nie dzieje się nic...

Rozwiń Zwiń

„Tym razem dźwięk jest ostrzej­szy, bę­ben­ki mi pul­su­ją, w gło­wie zwięk­sza się ci­śnie­nie. Boli mnie klat­ka pier­sio­wa i wiem, że byłam tu za długo. Czas się wy­nu­rzyć. Jeśli tego nie zro­bię, skoń­czy mi się po­wie­trze…”
***
Co zrobić, gdy znika dziecko? Co, jeśli wydarzyło się to w czasie, gdy to właśnie ja miałam się tym dzieckiem opiekować? Mam na imię Vanessa. Mam piękny dom, przystojnego męża i nastoletnią pasierbicę, z którą relacje może nie należą do najlepszych, ale kocham tą dziewczynkę całym sercem. Pewnego dnia po szkole Mia znika. Poszła popływać w ogrodowym basenie, ale nie wraca. Szukam jej wszędzie, ale bez skutku. Muszę zadzwonić do męża…
**
„Nasza dziewczynka” to książka pełna rodzinnych sekretów i nagłych zwrotów akcji. Historia przedstawiana jest z perspektywy kilku osób, zaangażowanych w tą sprawę i dzięki temu powoli dowiadujemy się coraz większej ilości szczegółów, co tak naprawdę przydarzyło się w tej spokojnej dzielnicy. Zakończenie zaskakujące, a całość naprawdę dobra 👍🏻 Warto sięgnąć ☺️

„Tym razem dźwięk jest ostrzej­szy, bę­ben­ki mi pul­su­ją, w gło­wie zwięk­sza się ci­śnie­nie. Boli mnie klat­ka pier­sio­wa i wiem, że byłam tu za długo. Czas się wy­nu­rzyć. Jeśli tego nie zro­bię, skoń­czy mi się po­wie­trze…”
***
Co zrobić, gdy znika dziecko? Co, jeśli wydarzyło się ...

Rozwiń Zwiń

„Mętne fale de­li­kat­nie roz­bi­jały się o drew­niane belki. Słoń­ce co­raz moc­niej pie­kło w ra­miona. W tych oko­licz­no­ściach przy­rody roz­mowa o ja­kimś prze­klę­tym gro­bowcu wy­da­wała się abs­trak­cyjna. Jed­nak dzien­ni­kar­ska cie­ka­wość spra­wiała, że za wszel­ką cenę chcia­ła po­znać tę opo­wieść.”
***
Mirka to młoda dziennikarka, wysłana na odległą mazurską wieś, by przygotować cykl sponsorowanych artykułów na temat nowego kompleksu domków wakacyjnych. Na miejscu poznaje lokalną, mroczną legendę o owianym złą sławą grobowcu rodziny Myszkowskich, znajdującym się głęboko w lesie. Z nocnej wyprawy „na duchy”, z przypadkowo poznaną grupką studentów, wraca jedynie Mirka. Wspomnień z tej nocy brak…
**
Uwielbiam debiutujących, bądź (jak w przypadku Pauliny) mało znanych autorów, bo wśród niestety wielu rozczarowań, można wydobyć prawdziwe perełki. Taką perełką jest właśnie książka „Od ognia piekielnego”🔥! To mroczna, niepokojąca i niesamowicie spójna opowieść o młodej kobiecie, z jej emocjami, utraconymi marzeniami i pogonią za prawdą. Chwilami naprawdę odczuwałam to co Mirka ☺️Akcja książki nie pędzi, ale wszystko co się dzieje jest w pełni uzasadnione i jak dla mnie - idealnie osadzone w czasie. Bardzo mi się podobało 🫶🏻

„Mętne fale de­li­kat­nie roz­bi­jały się o drew­niane belki. Słoń­ce co­raz moc­niej pie­kło w ra­miona. W tych oko­licz­no­ściach przy­rody roz­mowa o ja­kimś prze­klę­tym gro­bowcu wy­da­wała się abs­trak­cyjna. Jed­nak dzien­ni­kar­ska cie­ka­wość spra­wiała, że za wszel­ką cenę chcia­...

Rozwiń Zwiń

„Przy dwu­stu pięć­dzie­się­ciu stop­niach Cel­sju­sza pło­nie ciało. Już po chwi­li skóra czer­nieje i pęka. Tłuszcz upłyn­nia się, topi jak sło­nina na pa­tel­ni. Służy za pa­li­wo dla pło­mieni tra­wią­cych ciało. Ogień zaj­muje naj­pierw ręce i nogi, ro­bią­ce za pod­pałkę pod ma­syw­ny kor­pus.”
***
Wybitny antropolog sądowy - David Hunter zostaje wezwany na wyspę Runa w celu zbadania dziwnego zgonu. Ciało jest zwęglone, choć spaleniu dziwnym trafem nie uległy nogi oraz ręka. Choć lokalna policja uznaje, iż był to nieszczęśliwy wypadek, Hunter jest jednak innego zdania. Czekając na odpowiednie służby, nadciąga burza, która odcina maleńką wyspę od reszty świata. Morderca jednak nie śpi…
**
Druga cześć serii o Davidzie Hunterze dostarczyła mi sporo emocji i całkiem pokaźną dawkę wiedzy z dziedziny antropologii sądowej. Akcja początkowo powolna, wraz z kolejnymi upływającymi minutami przyspiesza i nie zwalnia do samego końca. Jest ciekawie, intrygująco, aż wreszcie ogromnie zaskakujące zakończenie stanowi wisienkę na torcie 🍒
Świetna lektura 😊👍🏻

„Przy dwu­stu pięć­dzie­się­ciu stop­niach Cel­sju­sza pło­nie ciało. Już po chwi­li skóra czer­nieje i pęka. Tłuszcz upłyn­nia się, topi jak sło­nina na pa­tel­ni. Służy za pa­li­wo dla pło­mieni tra­wią­cych ciało. Ogień zaj­muje naj­pierw ręce i nogi, ro­bią­ce za pod­pałkę pod ma­syw­n...

Rozwiń Zwiń

O „Rodzinie Monet” słyszałam od dawna. Tu i ówdzie przewijała się, gdy przeglądałam Instagram. Jak wiecie z moich postów, czytuję zdecydowanie inny gatunek książek, więc ta słodka okładka i zachwyty wokół nie przemawiały do mnie. Do czasu, gdy za te tytuły zabrała się moja kochana bff @patricia_pilarska ☺️ Noo, gdy taki mroczny charakterek jak ja rozpłynął się nad Monetami, to było coś na rzeczy 😅
***
15-letnia Hailie traci w wypadku mamę i babcię - swoją jedyną rodzinę. Zamiast do rodziny zastępczej, trafia do luksusowej posiadłości swoich pięciu przyrodnich, nieznanych jej dotąd, braci. Okazuje się, iż jej chłodni i chwilami nieprzystępne bracia kryją wiele sekretów, w których już wkrótce zamieszana będzie również nastolatka…
**
Polubiłam braci Monet. Hailie może nieco mniej, jednak książka zauroczyła mnie na tyle, że z pewnością sięgnę niebawem po kolejne jej części. Jest napisała bardzo prostym, ale wyjątkowo przystępnym językiem. Czyta się ją bardzo szybko i naprawdę wciąga. Zobaczymy co będzie dalej, ale póki co jestem mocno na TAK 🥰

O „Rodzinie Monet” słyszałam od dawna. Tu i ówdzie przewijała się, gdy przeglądałam Instagram. Jak wiecie z moich postów, czytuję zdecydowanie inny gatunek książek, więc ta słodka okładka i zachwyty wokół nie przemawiały do mnie. Do czasu, gdy za te tytuły zabrała się moja kochana bff @pat...

Rozwiń Zwiń

„Jed­nak wbrew ocze­ki­wa­niom nie zna­leź­li tru­chła owcy czy je­le­nia. Nagie zwło­ki Sally Pal­mer, nie do roz­po­zna­nia w świe­tle słoń­ca, całe po­ru­sza­ły się od fa­lu­ją­cej chma­ry ro­bac­twa bu­zu­ją­ce­go pod skórą, wy­pły­wa­ją­ce­go usta­mi i nosem, a także in­ny­mi, mniej oczy­wi­sty­mi, otwo­ra­mi ciała.”
***
Po śmierci żony i córeczki, David Hunter - wybitny antropolog sądowy - wyjeżdża do małej mieściny, by rozpocząć pracę jako lekarz rodzinny. Codzienne, mniejsze lub większe problemy lokalnej społeczności przerywają brutalne morderstwa kobiet. Policja poznawszy przeszłość Davida, prosi go o pomoc w odkryciu prawdy, którą kryją zwłoki…
**
„Chemia śmierci” pochłonęła mnie bez reszty. Jest tu śledztwo, są elementy obyczajówki - wszystko świetnie wyważone, i naprawdę ciekawe, ale do tego mamy również dużą liczbę nawiązań do procesu rozkładu zwłok i okoliczności, które mu towarzyszą. Lektor świetny, rewelacyjnie potrafi modulować głos.
Podsumowując, nie jest to lektura dla osób wrażliwych, ale pozostałym może się podobać ☺️ Ja z pewnością będę kontynuować „znajomość” z Davidem Hunterem 🤩

„Jed­nak wbrew ocze­ki­wa­niom nie zna­leź­li tru­chła owcy czy je­le­nia. Nagie zwło­ki Sally Pal­mer, nie do roz­po­zna­nia w świe­tle słoń­ca, całe po­ru­sza­ły się od fa­lu­ją­cej chma­ry ro­bac­twa bu­zu­ją­ce­go pod skórą, wy­pły­wa­ją­ce­go usta­mi i nosem, a także in­ny­mi, mniej o...

Rozwiń Zwiń

„Gleba mu­sia­ła przy­znać, że było w tym coś ze sztu­ki, ten brud­ny, okrwa­wio­ny trup pa­so­wał do tego miej­sca, z całym tym rojem much i smro­dem włó­czę­gi, słod­kim i wy­ci­ska­ją­cym łzy z oczu, ide­al­nie kom­po­no­wał się z nisz­cze­ją­cym be­to­nem, wy­ma­lo­wa­ny­mi ku­t*****, kul­fo­nia­sty­mi ha­sła­mi typu HW** i JP100%, oszcza­ny­mi ścia­na­mi i ster­ta­mi śmie­ci. Może tra­fił się jej jakiś mor­der­ca z ar­ty­stycz­nym za­cię­ciem?”
***
Iga Ziemna, pseudonim Gleba to młoda, warszawska policjantka, zesłana do Stalowej Woli po swojej ostatniej akcji policyjnej. W Stalowej wieje nieco nudą, w mieście rządzi kler i paru lokalnych polityków, więc Gleba odlicza dni do powrotu. Sielankę przerywa morderstwo jednego z bezdomnych, a to z kolei uruchamia machinę tajemnic, domysłów i kolejnych zawiłych powiązań. Dzieje się jednym słowem mówiąc.
**
„Gleba” to kontynuacja książki „Postrach” (całkiem zresztą niezłej), ale przyznam szczerze - dzieli je przepaść. Nie wiem jak to zrobił szanowny autor, ale naprawdę wspiął się na wyżyny pisarskich umiejętności 🔥 Jest świetna historia, wartka akcja, są rewelacyjnie wykreowani bohaterowie, zero chaosu czy nudy - bardzo mi się podobało! Brawo 😃
📖📖📖

„Gleba mu­sia­ła przy­znać, że było w tym coś ze sztu­ki, ten brud­ny, okrwa­wio­ny trup pa­so­wał do tego miej­sca, z całym tym rojem much i smro­dem włó­czę­gi, słod­kim i wy­ci­ska­ją­cym łzy z oczu, ide­al­nie kom­po­no­wał się z nisz­cze­ją­cym be­to­nem, wy­ma­lo­wa­ny­mi ku­t*****, ...

Rozwiń Zwiń

“Otwieram oczy i nie czuje zapachu kawy. Od razu wiem, ze cos jest nie tak. Leze sama w duzym Iöz-ku, Jaya nie ma obok mnie.”
***
Molly budzi się rano po imprezie urodzinowej swojego ukochanego męża. Jednak jego samego nie znajduje obok siebie. Przeszukując dom, znajduje zwłoki Jaya w jego gabinecie. Od tej chwili zaczyna się dochodzenie. Pojawia się coraz więcej podejrzanych, coraz więcej tajemnic z przeszłości….
**
„Wszystkie mroczne miejsca” słuchało mi się bardzo dobrze, choć chwilami miałam wrażenie, że akcja niepotrzebnie zwalnia. Historię poznajemy z perspektywy Molly, jak również Rity - policjantki prowadzącej śledztwo. Jest mrocznie, chwilami miałam ciarki na plecach, choć książka nie jest brutalna i spokojnie mogą po nią sięgnąć osoby bardziej wrażliwe. Był to dobrze spędzony czas - ot co ☺️

“Otwieram oczy i nie czuje zapachu kawy. Od razu wiem, ze cos jest nie tak. Leze sama w duzym Iöz-ku, Jaya nie ma obok mnie.”
***
Molly budzi się rano po imprezie urodzinowej swojego ukochanego męża. Jednak jego samego nie znajduje obok siebie. Przeszukując dom, znajduje zwłoki Jaya w jego...

Rozwiń Zwiń