To może zatem uda się sprecyzować dla kogo ta niedorzeczna rzecz jest przeznaczona. Wydawać by się mogło, że dla dzieci. Jednocześnie jednak dorośli mieliby z niej niezłą zabawę. Okazuje się jednak zabawna rzecz – młodzież docenia jej buntowniczo nieokreśloną tożsamość. Nie od rzeczy będzie też zaznaczyć, że o tej niedorzeczności można by też napisać niejeden doktorat. Rzecz w tym, że być może wzięto pod uwagę nie to kryterium. Toteż skupmy się na postawie użytkownika do książek. Czy rzeczona rzecz ona jest dla: czytających, do czytania awersję mających, czytać się dopiero uczących lub alfabetu nie znających? Doświadczenia na żywych organizmach pokazują, że dla wszystkich z powyższych!

Tu nastąpi osobista refleksja. Pierwszą moją myślą po zajrzeniu do tej książkowej „nieksiążki” było: „To chyba nie dla mnie”. Należę bowiem do wymierającego gatunku pasjonatów książek papierowych, podgatunek chaotyczno-pedantyczny. Okresowo chlastam książkami po brudnych podłogach, jem na nich posiłki, kąpię je w wannie, przysnąwszy przy lekturze, a nawet używam jako izolacji termicznej przy braku ławki w terenie zielonym. Potem jednakże miewam czas okładania książek w okładki, czytania tak, by nie złamać grzbietu, cotygodniowego odkurzania, układania w równe stosy lub według wzrostu na półce i tymczasowej diety w czasie lektury. W momencie spoglądania w głębiny powyższej znajdowałam się w tym drugim momencie. Zaraz jednak przypomniała mi się jedna ze złotych myśli mojego profesora psychologii osobowości: „Kto nie pisze po książkach nie szanuje książek”. Powyższa „nieksiążkowa” książka jest doskonałym przykładem, że coś jest na rzeczy. Szanujesz książki? Zatem w tej zdekonstruuj i twórz, wyrywaj i dodawaj, napój ją i wyciśnij, potraktuj przedmiotowo (jak rzecz) i podmiotowo (jak powiernika), współpracuj lub zignoruj, nie daj jej żyć i ożyw ją!

Jak przystało na papierową „nieksiążkę”, ma ona swoją stronę internetową (www.toniejestksiazka.pl), na której można odnotować, co inni notują (i nie tylko) w powyższej. Uzyskamy tam też unikalny numer naszego egzemplarza (mój to 336) i... już możemy się czuć autoro-właścicielem unikalnej nierzeczowej rzeczy, która ma tylko dwie wady (a dokładnie półtora). Po pierwsze – jeśli zużytkujemy ją w kolejności chronologicznej, okaże się, że niektóre propozycje będą już dla nas fizycznie niedostępne (zbytnia bliskość kartek). Druga wada, będąca jednocześnie zaletą (czyli półwadą), dotyczy nieodwracalności naszego działania, ale przez to zyskuje ono rangę niepowtarzalności, ba! może nawet dzieła sztuki. Zatem ujmując rzecz bez ogródek – bierzcie się do rzeczy!

PS Spróbujcie zrobić wszystko opisane wyżej z audiobookiem i e-bookiem. Nic z tych rzeczy?

Jowita Marzec