Właśnie przed takim dylematem stanęła autorka książki „Mój dziadek fałszerz”. Za punkt honoru postawiła sobie przeanalizowanie wydarzeń z życia swojego potomka. Sprawdzenie, kim był tak naprawdę, która twarzy była bliższa tej prawdziwej. Nazisty Bernharda Krügera, nadzorującego ogromne przedsięwzięcie podrabiania pieniędzy, a może spokojnego dziadka, który lubił spędzać czas z wnukami.

Charlotte Krüger na podstawie pamiętników, rozmów i źródeł stara się rozwikłać tą trudną zagadkę. Próbuje nie pomijać żadnych sygnałów i za wszelką cenę zachować wiarygodność.. Trudno jednak nie odnieść wrażenia, że z racji pokrewieństwa, dotarcie do sedna jest znacząco utrudnione. Choć autorka jest szczera w swoim podejściu, nie sposób nie odczuć, że bardziej walczy z uzyskanym materiałem, niż przedstawia materię taką, jaka jest.

Z drugiej strony należy domniemywać, że zaangażowanie emocjonalne nie jest niczym złym. Można odebrać je jako siłę napędzającą, dzięki której determinacja, by odkrywać coraz to nowe fakty nie traci na sile. I to widać w sposobie w jaki autorka rozkłada sprawę i podejście swojego krewnego na czynniki pierwsze. Przygląda się problemowi z każdej strony, nie pozostawiając żadnych luk w swoim sprawozdaniu.

Chęć odkrycia, co się za tym kryje jest jak najbardziej godna podziwu. Niestety odnoszę wrażenie, że pomimo przeszło 400 stron zatrzymujemy się w punkcie wyjścia. Wahania, z którymi spotykamy się na początku, pozostają w swojej mocy także po przebrnięciu przez zakończenie. Niejednoznaczność i brak zdecydowania zdają się potęgować wraz z kolejnymi rozdziałami i trudno pozbyć się wrażenia, że przydałaby się tutaj bardziej krytyczna konkluzja.

Konstatując „Mój dziadek fałszerz” jawi się bardziej jako ciekawostka, niż prawdziwe rozliczenie nazisty z skomplikowanym rodowodem. Czyta się nie najgorzej, parę faktów z Operacji Bernhard jest interesujących, ale wydaje się, że treść nie wpływa szczególnie na odbiór tej persony. Charlotte Krüger chce wydostać się z rozdarcia między dwoma obliczami, ale pomimo starań kończy na mało satysfakcjonującym statusie quo. 

Patryk Rzemyszkiewicz