Skąd u Europejczyków i u Amerykanów przekonanie, że wystarczy obserwować jakiś rytuał, aby go zrozumieć, by zrozumieć odprawiających go ludzi? Co ci antropolodzy, etnografowie i socjologowie mogą wiedzieć o naszych spostrzeżeniach i doznaniach, relacjach ciała i duszy, naszej wrażliwości? Wszystko, co widzą, opisują, oceniają i rozumieją według zachodnich kryteriów – napisał we wstępie do książki Malidomy „Z wody i ducha. Rytuały, magia i inicjacja w życiu afrykańskiego” szamana Mamadou Diouf, mieszkający w Polsce Senegalczyk, znany wokalista, współtwórca portalu www.afryka.org.

Opowieść Malidomy daje właśnie szansę spotkania ze światem mentalności i obrzędów jakże innych niż nasze, a opisanych z perspektywy człowieka stamtąd. 46-letni Malidoma (według europejskich standardów - Patrice Somé) pochodzi z plemienia Dagara, zamieszkującego Burkina Faso, państwo w Afryce Zachodniej, dawną kolonię francuską, które niepodległość uzyskało dopiero w 1960r. Określa się on mianem człowieka dwu światów. Mieszka na Zachodzie, zdobył europejskie wykształcenie. Ukończył nauki polityczne na francuskiej Sorbonie oraz zrobił doktorat z literatury na amerykańskim Brandeis University, ale przecież jest członkiem swojego plemienia. Corocznie powraca do współplemieńców, by poddać się rytuałowi oczyszczenia, bo...życie na Zachodzie jest jak przebywanie w polu silnego promieniowania. O sobie samym mówi: Nieustannie stawiam czoła przygnębiającemu poczuciu bezdomności i życia na obczyźnie. Książka jest między innymi okazją do przeanalizowania poczucia wyobcowania, które postrzega Malidoma jako jedną z wielu twarzy nowoczesności.

Jak to się stało, że ten Afrykańczyk znalazł się w takiej sytuacji życiowej? Kto ponosi odpowiedzialność za jego los? Po części jego historia jest dosyć typowa dla młodych afrykańskich chłopców – padł ofiarą misyjnej działalności jezuitów. Określenia „ofiara” używam świadomie. Bohater-narrator opowiada bowiem o metodach działania misjonarzy i filozofii nawracania na chrześcijaństwo, które skłaniają do często gorzkiej refleksji nad takąż działalnością Kościoła. Aż zaskakuje czasem swego rodzaju pokora w postawie Malidomy. Skąd ona, skoro to bunt przecież uratował go dla Afryki? Klucze do historii bohatera są dwa: ten europejski i ten plemienny. Imię „Malidoma” oznacza bowiem „bądź obcemu przyjacielem”. Członkowie plemienia Dagara wierzą, że życiowy plan człowieka zostaje wpisany w jego imię. Dlatego Afryka ponownie oddała go Zachodowi, by opowiedział mu o własnym świecie. Malidoma ma być łącznikiem między dwoma światami, dwiema kulturami, które nawzajem mogą się od siebie uczyć. Ponadto, kontakt z afrykańską wrażliwością i sposobem pojmowania świata - jak wierzy starszyzna plemienia Dagara- może pomóc uleczyć cywilizację Zachodu z choroby duszy, na którą cierpi. Sami dobrze wiemy, że borykamy się z wieloma bolączkami cywilizacyjnymi, na które trudno znaleźć lekarstwa.