Norwegowie z przygotowywania opału na zimę zrobili prawdziwy rytuał, czasem sięgający wyżyn sztuki. Wydawać by się mogło, że porąbanie kilkudziesięciu szczapek to nic wielkiego – ot siekierą pomachać trzeba, stosik ułożyć jakiś i tyle. Otóż nie – bo i jedno i drugie wymaga praktyki oraz teorii. Tę druga znajdziecie w książce Myttinga; pierwsza dla wielu z was pozostanie pewnie tylko abstrakcją. Porąb i spal to książka, która jest pewnego rodzaju przewodnikiem po świecie opału – jego pochodzenia, właściwości, przygotowywania i przechowywania. To także książka o filozofii życia z drewnem opałowym, będącym nie tylko źródłem ogrzewania, ale często także gwarantem przetrwania w skrajnie trudnych warunkach. To także opowieść o tym, jak opał dyktuje rytm codziennego życia, jest jego motorem i sensem. Wydaje się to nieco naciągane? Wierzcie mi – nie jest.

Lars Mytting pokazuje świat, który jest dla nas już, a zarazem jeszcze obcy, w którym drewno traktowane jest jako surowiec odnawialny, a nie świętość, do której można się w jej obronie przykuć. Opowiada także o tym, że sadzenie drzew a następnie ich ścinanie (co u nas w dalszym ciągu jest tematem tabu) to normalne koleje losu. Mytting w końcu tłumaczy, że nic piękniejszego, niż praca fizyczna z opałem, nie istnieje. Ta ostatnia konkluzja zapewne nie wszystkim przypadnie do gustu, ale trudno nie przyznać mu racji.

Czytelnik w Porąb i spal znajdzie nie tylko opowieść drewnie, ale także porady (bardzo praktyczne) odnośnie przygotowania opału, narzędzi temu służących, przechowywaniu szczap, jego spalaniu (wartości opałowe – czyli czarna magia dla przeciętnego człowieka) a także garść informacji dotyczących piecy, w których można całość bezpiecznie i sensownie „puścić z dymem”. Oczywiście nie zabraknie także odrobiny historii Norwegi. No bo jak?

Dla kogo? Dla tych, którzy wiedzą, jakie uczucie towarzyszy siedzeniu przy kominku/piecu/ognisku. Dla tych, którzy w garażu lub składziku mają siekierę z wygrawerowanym własnym imieniem. I w końcu dla tych, którzy chcą się dowiedzieć czegoś ciekawego, by błysnąć w towarzystwie. A więc do lektury a potem – do ulubionego pniaka z siekiera w garści!

Bartek `barneej` Szpojda