Właśnie do tej grupy zalicza się powieść nowej gwiazdy thrillerów psychologicznych, Gilly Macmillan, pt. „Dziewięć dni”. Doniesienia jakoby była aż tak dobra, wzbudziły we mnie sceptyczne odczucia (bo przecież bestseller wcale nie jest jednoznaczny z dobrą jakością tego, co czytamy), jednak postanowiłam zaryzykować i spędzić z książką kilka chwil z mojego cennego czasu…

Cóż przyniosła mi fabuła? Historię dramatyczną, w której Rachel Jenner, rozwódka wychowująca swojego ośmioletniego syna Benedicta, mierzy się z czymś, co dla każdej matki mogłoby być niewyobrażalną traumą. Matka będąc ze swym synem na spacerze, pozwala, by ten pobiegł przed nią i traci go z oczu. Nie ma zaufania do swojej własnej decyzji, ale wierzy, że Ben jest na tyle rozeznany w terenie, że bez problemu dotrze w umówiony punkt i lada moment się spotkają. Na miejscu jednak okazuje się, że ślad po chłopcu zaginął. Po chwili odnajduje się pies, który towarzyszył im na spacerze. Zwierzak ma uszkodzona łapę… A dalej jest tylko gorzej. Pojawiają się bowiem domniemania, że to właśnie Rachel zrobiła coś złego swojemu dziecku, pozorując jego zaginięcie. Oto dziewięć dni koszmaru Rachel Jenner.

I tu muszę wrócić do pytania, które postawiłam we wstępie: co z książkami, których blurb nie obiecuje niczego nadzwyczajnego? Takie mogą nas bardzo mile zaskoczyć! Być może po moim osobistym zarysie fabuły też macie wrażenie, że ta książka niczym szczególnym was nie zaskoczy. W moim przypadku dokładnie tak było, tylko że szybko okazało się, iż się mylę. Już po kilkunastu stronach powieści daje się wyczuć dobrze wyważoną płaszczyznę psychologiczną, która nie męczy zbędnymi opisami stanu emocjonalnego matki, ale jednocześnie w jasny sposób pokazuje, z czym mierzy się kobieta – doskonale odczuwamy jej cierpienie i rozterki. Identycznie rzecz przedstawia się w przypadku byłego męża Rachel oraz policjanta zaangażowanego w poszukiwania chłopca – z ich perspektywy również poznajemy wydarzenia. Co za tym idzie, całkiem dobrze prezentuje się ogólna kreacja bohaterów, którzy ani trochę nie są miałcy czy nudni.

Całą historię w powieści szeroko komentuje społeczeństwo, którego reakcje poznajemy podczas lektury. Jest to bardzo ciekawy zabieg autorki, ponieważ świetnie ukazuje on mechanizmy królujące w świecie internetu – to swoiste poczucie anonimowości i bezkarności, które jest tak charakterystyczne dla naszych czasów. A także fakt, że internauci w każdej historii muszą znaleźć sobie jakąś ofiarę, na którą się rzucą i rozszarpią ją nie mając nad nią litości.

Bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie ta książka – przede wszystkim doskonałą materią psychologiczną – to największa siła „Dziewięciu dni”. Nie daje się też niczego zarzucić samemu epilogowi, który pozostaje nieprzewidywalny. Akcja powieści wciąga na tyle, że ciężko się od niej oderwać i przez długi czas nie wiadomo, którą opcję ewentualnego toku zdarzeń wybrać. Czy chłopiec został porwany? Jeśli tak, to przez kogo? Czy to jednak matka wzięła czynny udział w zaginięciu syna? Nawet po odłożeniu książki czytelnik zastanawia się nad odpowiedziami na te pytania.

Krótko reasumując: macie ochotę na dobrą i naprawdę wciągającą lekturę? Sięgnijcie po debiut Gilly Macmillan.

Ewa Szczepańska