Doprawdy, nie sposób oprzeć się wrażeniu swoistego podobieństwa łączącego te pomysły – oczywiście rozwinięcie obydwu historii jest odmienne, a poza tym w przypadku „The Ring” mamy do czynienia z typowym horrorem, książka szwedzkiego duetu jest zaś rasowym thrillerem psychologicznym, ale to skojarzenie przyszło mi do głowy bardzo szybko.

Oto w Szwecji ma bowiem miejsce plaga… samobójstw. Formy, które przybierają, są bardzo różne, jednak łączą je dwa aspekty. Pierwszy to fakt, że życie odbierają sobie młode osoby, a drugi to kasety magnetofonowe, które znajduje policja, badając zagadkowe śmierci. Jak się niebawem okazuje, autorem zawartych na nich nagrań jest niejaki HUNGER – człowiek widmo, o istnieniu którego wie każdy fan ciężkiej i bardzo specyficznej muzyki, ale w rzeczywistości nikt nie potrafi tego człowieka opisać, nikt go nie zna, nikt go nie widział…

Cóż takiego zawierają w sobie owe nagrania, skoro ich odsłuchanie popycha młodych ludzi do tak dramatycznych kroków? Tego Wam nie zdradzę, ale powiem tylko, że jest to… najczystsza postać mroku w formie audio. Inaczej być nie mogło, bo przecież to powieść równie mrocznych i specyficznych pisarzy, dla których muzyka to całe życie.

Tych dwóch panów, kryjących się pod pseudonimem Erik Axl Sund, miałam okazję poznać przy okazji lektury trylogii „Oblicza Victorii Bergman”, którą byłam, co tu dużo mówić, zachwycona. Poraziła mnie mroczność tego cyklu oraz obecny w nim przejmujący do szpiku kości chłód, tak charakterystyczny dla powieści wywodzących się spod piór skandynawskich pisarzy, a także magnetyczne postaci. Nie będę ukrywać, że już przy samych zapowiedziach nowej powieści tych pisarzy liczyłam na podobne emocje i wrażenia podczas lektury. Czy „Śmiercionośny upominek” dorównał fenomenalnej trylogii? Niestety, nie do końca…

Panowie znów postarali się o intrygującą fabułę i posępny, z lekka duszący klimat owiany tajemnicą oraz przesiąknięty zapachem krwi. Dało się też wyczuć wspomniany wcześniej chłód, ale nie tak silny, by jego moc szczypała nas niczym mróz. Nie da się też powiedzieć, by kreacja młodych bohaterów wypadła nienagannie – mam wrażenie, że autorzy nie stanęli w tym przypadku na wysokości zadania i stworzyli te postacie po łebkach, mówiąc kolokwialnie. Z żadnym z bohaterów nie czułam się w żaden sposób związana i nie miałam wcale wrażenia, jakbym siedziała w ich umysłach, pogrążonych w chęci odebrania sobie życia. Zabrakło mi tej szczególnej bliskości, do której przyzwyczaili mnie, tworząc postać Victorii Bergman.

Mimo to nie uważam czasu spędzonego z najnowszym tytułem duetu za stracony. Było to miłe spotkanie ze „starymi znajomymi”, choć bez tej specyficznej chemii. Jednak czy fakt, że zabrakło jej teraz, świadczy o tym, że już nigdy nie wróci? Moja kobieca intuicja, tak rozkochana w thrillerach, podpowiada mi, że panowie jeszcze wrócą… Wrócą i znów wbiją nas w fotel – czego sobie i Wam życzę.

Ewa Szczepańska