Książka zawiera w sobie cztery, z pozoru całkowicie odmienne historie – jak dla mnie zdecydowanie za krótkie. Poznajemy dotąd nieznane losy Hany, Raven, Alexa i Annabel. Każde z nich musiało poświęcić co innego, by móc kochać, w świecie, w którym miłość jest zakazana. Hana właśnie została sparowana i odliczając dni do zabiegu, po którym na zawsze przestanie czuć, łapie ostatnie chwile wolności. Annabel, choć nie porzuca marzeń o ucieczce z Krypt – okrutnego więzienia, w którym się znajduje – pogrąża się we wspomnieniach. Raven snuje opowieść o swojej przeszłości, a także bierze udział w akcji ratunkowej. I oczywiście Alex, który właśnie uwolnił się z więzienia – i rusza na poszukiwanie Leny, zanim będzie za późno. Na końcu zbiorku znajduje się też specjalny dodatek dla fanów trylogii Delirium, w którym między innymi będzie mowa o nielegalnej rozrywce w świecie wykreowanym przez autorkę. Znajdziemy też tam test, który pozwoli nam sprawdzić, kim bylibyśmy w rzeczywistości Lauren Oliver.

Oto trzy najważniejsze rzeczy, których nauczyłam się przez dwadzieścia dwa lata życia na tej planecie. 1. Nigdy nie podcierać się trującym bluszczem. 2. Ludzie są jak mrówki: tylko kilka jednostek wydaje rozkazy. A cała reszta pozwala się deptać. 3. Nie ma szczęśliwych zakończeń, są tylko wyjątki od reguły. Tak naprawdę tylko o trzeciej należy pamiętać.

Mimo że opowiadania są różne, tak naprawdę są do siebie dość zbliżone. Te same motywy przypominamy już sobie z trylogii, wydaje nam się, że znamy już niektóre wydarzenia. Lauren Oliver pokazuje nam kulisy wielu wydarzeń z jej książek, a wszystko to w tak bardzo znany już nam sposób. Autorka ponownie pokazuje, że świat, który stworzyła jej wyobraźnia jest dopracowany w najdrobniejszych szczegółach, że nie na darmo wielokrotnie nazywano ją mistrzynią pióra. Powracają jej piękne refleksje, powracają poruszające sceny, powracają barwne, plastyczne opisy. Czytając „Delirium. Opowiadania” czułam się, jakbym na powrót czytała Delirium – tylko, że w streszczonej, okrojonej wersji. Te cztery historyjki zawierają w sobie wszystko, co najlepsze z innych powieści autorki – i pokazują, że Lauren Oliver doskonale radzi sobie w krótkich formach, moim zdaniem nawet lepiej niż w dłuższych. Czasem, gdy czytałam jej książki, miałam wrażenie, że niektóre wątki są zbyt rozwleczone, że powieść mogłaby być o wiele krótsza. Z opowiadaniami nie miałam takiego problemu. Tak naprawdę do tego zbiorku nie pasuje tytuł „Delirium. Opowiadania”. O wiele lepszy – i bardziej oddający treść – byłby zdecydowanie „Wszystko, za co kochasz trylogię Delirium w opowiadaniach” albo „Sto osiemdziesiąt trzy strony, które przypomną ci, za co kochasz Lauren Oliver”. I to powinno być najlepszą rekomendacją.

Weronika Wróblewska