Tak się stało, że Mikołajek jest już znany, zanim się sięgnie po oryginał. Ale to dobrze. Tym bardziej można się cieszyć, a wszelkie porównania wychodzą jedynie na korzyść oryginału. Język, którym opowiada nam Mikołajek swoje przygody, to typowy styl małego urwisa – zabawny potok słów i myśli, często odbiegający od sedna sprawy. Wszystko to, co dziecku przeszkadza, czego nie rozumie, co wydaje się dla łobuza normalne, jest tu przekazane w sposób zupełnie naturalny, co stanowi kwintesencję Mikołajka.

Pierwszy tom jego przygód to dziewiętnaście opowiadań o przeróżnych sytuacjach, które mają miejsce w szkole, w domu, na podwórku i w domach kolegów. Mikołajek przedstawia szkolny personel – „Rosół”, „Pan Bordenave nie lubi słońca”, „Tomcio Paluch” czy „Witamy pana ministra”. Bawi się z kolegami w kowbojów, gra w futbol, pali cygaro, kłóci się i bije, a nawet ucieka z domu. Zmierza się z wieloma problemami w domu i kłótniami między rodzicami. To w gruncie rzeczy dobry chłopiec, który ma najlepsze intencje, choć niekiedy wychodzi mu nieco gorzej – idealny przykładem jest opowiadanie „Fajny bukiet”, gdzie Mikołajek chce kupić kwiaty na urodziny mamy, a kończy z jednym połamanym kwiatkiem, który wzrusza i tak mamę do łez. Kłoci się oczywiście z kolegami, zakochuje się, kłamie, udaje chorego, zbiera złe oceny i w naturalny dla siebie sposób po prostu łobuzuje.

Jasne, że każdy chce mieć bardzo grzeczne dzieci, które nigdy nie przyniosą uwagi w dzienniczku i będą zbierać same dobre oceny. Ale nikt też nie chce mieć swojego Ananiasza. Kochamy Mikołajka, bo jest prawdziwy. To dobry chłopak i dobry kumpel. Ma fajnych rodziców, ekstra kolegów i urocze koleżanki. Może nie najlepszy wzór dla dzieci, ale na pewno świetny powieściowy kolega. Mikołajka się po prostu lubi. Koniec i kropka.

Monika Samitowska-Adamczyk