Joann Davis wystylizowała swoją opowieść na swoiste połączenie biblijnej przypowieści, starożytnej mitologii, homerowskiej „Odysei” i newage’owskiej baśni. Jedyne, co kojarzy się z takim stylem, w dodatku kojarzy się nieodwołalnie, to nazwisko Coelho. Naprawdę trudno wyzbyć się wrażenia, że autorka starała się naśladować sławnego pisarza…

Wszyscy bohaterowie „Księgi Elżbiety” noszą biblijne imiona: Elżbieta, Dawid, Miriam, Jozue czy Izaak. Dodatkowo obcym ludziom przedstawiają się opowieścią o swoim życiu, zyskując imiona opisowe, niczym w Biblii. I tak na przykład Elżbieta zostaje „Kobietą, która poznała czym jest prawdziwa miłość”. To właśnie ona postanawia pewnego dnia wyruszyć na poszukiwanie „źródła, które nigdy nie wysycha” (kolejny motyw biblijny i mitologiczny). Nie wie gdzie się ono znajduje, ale odważnie wybiera się w drogę, w czym postanawiają jej towarzyszyć Miriam i Dawid. Spotykają oni różne postaci, które częstują życiowymi mądrościami i pomagają „odnaleźć siebie”. Co ich prowadzi? Właśnie tacy przygodni znajomi oraz prorocze sny Elżbiety. Ale na tym wcale nie kończy się magia. Z czasem jest jej coraz więcej, a jej formułami są ponoć… biblijne wersety.

Tymczasem na poszukiwanie żony wyrusza Jozue, który, a jakże inaczej, napotyka na swojej drodze niezwykłe przeszkody. Na przykład taką Kobietę Pytona, która mami go swoim zwodniczym wdziękiem i czarownymi słowami, niczym Syreny Odyseusza powracającego do ukochanej… Odniosłam wrażenie, że również autorka próbuje omamić czytelnika czarownymi słowami, tu wplatając biblijne cytaty (część podaje w źródłach, nie wszystkie niestety), tam dosypując magii i niezwykłości… Mnie to nie przekonuje. Nie wnosi niczego nowego, nie zachwyca kunsztem pisarskim i w dodatku sprawia wrażenie żeńskiej wersji „Pielgrzyma” Paulo Coelho.

Katarzyna Marondel