Niektóre z opowiastek zawierają morał wyrażony wprost przez narratora lub jednego z bohaterów, inne wymagają sformułowania ich samodzielnie przez czytelnika. Z jednej strony można to poczytywać za zaletę tego tytułu (oraz pozostałych z serii), jako że autor nie stara się na siłę okrasić  każdej historii dydaktyczną pointą (co zalatywałoby moralizatorstwem rodem z poprzednich dziesięcioleci). Z drugiej jednak strony sprawia to, że poszczególne opowieści różnią się objętością i konstrukcją a w rezultacie – pod względem formalnym – nie do końca do siebie przystają i sprawiają, że tom nie jest spójny. Natomiast dla przeciwwagi warto podkreślić, że styl poszczególnych historii jest podobny i dotyczy to również klimatu całości.

Tym razem pojawia się, zasługujący na uznanie, wątek promowania czytelnictwa i niuchania wśród książek. Wypada tylko żałować, że nie znajduje on kontynuacji w dalszych opowieściach, choćby tylko jednozdaniowej wzmianki. Podobnie rzecz wygląda w kwestii ilustracji (skądinąd sympatycznych) tego wątku – są tylko dwie i nie bardzo obrazują temat. Oprócz tego fani Tappiego znajdą wśród poruszanych tematów znane już kwestie znaczenia przyjaźni, pomocy innym czy bezinteresowności, znów będą mogli zastanowić się nad tolerancją dla inności czy problemami bezpieczeństwa i rozsądnej zabawy. Książeczkę można czytać jako całość lub każde z opowiadań oddzielnie, ponieważ stanowią one zamknięte całości. Na pewno zaciekawią i przyciągną czytelników w wieku przedszkolnym. A może nawet skłonią ich do sięgnięcia po wiedzę na temat Wikingów i ich historii?

Jowita Marzec