Trudno odmówić Kruszonie znajomości tematu. Merytorycznie książka wydaje się pozycją bez zarzutu. Opisy Astrachania są pełne, obrazowe i nade wszystko sprawie napisane. Nie uświadczy się w nich specjalnego wychwalania ani obrażania innej kultury. To rzeczowy i prosty w odbiorze obraz, mimo wszystko, obcej dla Polaków kultury. Wprawdzie nie obeszło się bez stereotypowego postrzegania Rosjan, ale zarówno im, jak i Polakom oberwało się po równo. W swoich rozważaniach główny bohater często cofa się do przeszłości, rozgadując się przy tym wyjątkowo.

I tutaj chyba leży największy problem „Kawioru astrachańskiego”. Opowieść o Okoniu (nazwisko bohatera doskonale wpasowało się w powieść), przestępcy, który ucieka z kraju i osiada w mieście Astrachań mogłaby być ciekawym punktem wyjścia dla kryminału. Niestety, nie znajduje się w niej nic, co przyciągnie czytelnika obytego już trochę z tym gatunkiem. Fabuła nie zaskakuje, ale tak naprawdę, jest ona tylko tłem dla Kruszona. Autor chciał chyba ukazać miasto w innym świetle. Pokazać ciemne interesy, ludzi tam żyjących i starających się wiązać koniec z końcem. Zupełnie niepotrzebnie wszystko zostało skomplikowane. Gdy Okoń z kimś rozmawia i zaczyna mówić o historii kawioru, powieść traci całe tempo. Czytelnika przestaje interesować to, co dzieje się z bohaterem. Skupia się na kawiorze. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby autor zdecydował się poświęcić uwagę tylko jednej rzeczy, a nie kilku na raz, zupełnie zresztą różnych.

Dodatkowo, w środku rozdziału, czytelnik natrafia na wkładki ze zdjęciami. Każde z nich opatrzone również podpisem, który odnosi się do fabuły powieści (głównie na początku). Nie sposób skupić się na akcji, czytelnik jest non stop czymś rozpraszany. Dodatkowo na końcu umieszczono kilka przepisów kulinarnych.

Taki mariaż gatunków nie mógł się udać. Jeżeli spojrzeć na „Kawior astrachański” jako powieść kryminalno-sensacyjną to niestety autorowi ona nie wyszła. Głównego bohatera trudno polubić, a nawet zrozumieć kierujące nim motywy. Ciągłe dygresje i przedłużane specjalnie dla potrzeb reportażowych dialogi najzwyczajniej męczą. Gdyby Michał Kruszona napisał książkę od początku do końca składającą się z jego wrażeń, doświadczeń i przygód, byłaby to bardzo interesująca pozycja. Wciśnięcie na siłę fabuły do „Kawioru astrachańskiego” zepsuło niestety efekt końcowy.

Bartosz Szczygielski